Μπλογκο-περσόνα

Μάσκα

Περσόνα. Ένας εαυτός που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι για να μάς αντιπροσωπεύει στους άλλους. Ο τρόπος που θέλουμε οι άλλοι να μάς σκέφτονται, αλλά ίσως και αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αν τα είχαμε όλα υπό έλεγχο.
Σε μια συνάντηση μεταξύ μπλόγκερς, ο καθένας έχει την ευκαιρία να ελέγξει τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες. Είτε έχω δει το μπλογκ πριν από τον μπλόγκερ είτε έχει συμβεί το αντίστροφο, πάντα το μυαλό μου κάποια στιγμή θα ξεφύγει προς τη σύγκριση του ατόμου με τον μπλόγκερ μέσα του, την τιμιότητα αυτής τής σχέσης.

Καλλιέργεια του εγώ

Στην Αθανασία*, ο Κούντερα αναφέρει δύο μεθόδους καλλιέργειας του εγώ, την προσθετική και την αφαιρετική. Κατά την πρώτη, το άτομο προσθέτει τεχνητά νέες ιδιότητες στον εαυτό του, για να γίνει το εγώ του πιο ευδιάκριτο: την αγάπη για τη γάτα του, για το κρύο ντους, κ.ά. Κατά την αφαιρετική μέθοδο, το άτομο αφαιρεί από το εγώ “ό,τι είναι εξωτερικό και δανεισμένο”, όπως τα εμφανισιακά χαρακτηριστικά του, το σύντροφό του, κλπ, σε μια προσπάθεια να παραμείνει μόνο το πραγματικά ουσιώδες (με τον κίνδυνο να μην απομείνει τίποτα).

Δεν είναι παράλογο να δεχτούμε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει με έναν μπλόγκερ. Ένας τυχαίος (ημι-)ανώνυμος μπλόγκερ, προσθαφαιρεί ιδιότητες από το εγώ του ξανά, σε δεύτερο χρόνο, για να ντύσει την online παρουσία του. Αυτό μπορεί να γίνει είτε συνειδητά (δε φαίνεται πουθενά η φάτσα, το επάγγελμα, κάποιες πλευρές τού χαρακτήρα μπορεί να είναι “φτιαχτές”) είτε ασυνείδητα.

Όπως μάς δίδαξε ο Κούντερα, είναι αρκετά δύσκολο να είναι κανείς τίμιος με τον εαυτό του ούτως ή άλλως. Αλλά τότε, πού ακριβώς είναι το όριο ανάμεσα στην αυθεντικότητα μιας προσωπικότητας και στο ψέμα μιας παραποιημένης περσόνας;

Γειά, είμαι ο Thrass

Όποτε οι μπλόγκερς επιτέλους συναντιούνται από κοντά, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο κάποιος να θεωρηθεί “ψεύτικος”, περσόνα. Είναι όμως πάντα έτσι;
Όταν γράφω, είμαι μόνος μου και στην ουσία αλληλεπιδρώ μοναχά με τον εαυτό μου. Αντίθετα, όταν κοινωνικοποιούμαι, αλληλεπιδρώ με τούς “άλλους”, υψώνω το προσωπείο τής προσαρμοστικότητας που απαιτείται.

Έτσι, καταλήγω στο εξής πρόχειρο συμπέρασμα: όταν κάποιος δεν προσπαθεί συνειδητά να παίξει κάποιο “ξένο” ρόλο online, οι πιθανότητες είναι πως από το μπλογκ του μπορούν να προκύψουν τα πιο ακριβή συμπεράσματα. Δεν πείθομαι καθόλου, λοιπόν, ότι σε ένα μπλογκ κρύβεται απλώς μια περσόνα κι όχι κάτι πιο αυθεντικό.

Όταν με βλέπεις να σού χαμογελώ, όταν σού κρατώ το χέρι, όταν σε φτύνω από κοντά ή σε κλωτσώ στην κοιλιά, μπορεί να είμαι μια περσόνα μου. Εδώ μέσα όμως, είμαι εγώ.

--*--
“Όταν εξαπολυθήκαμε στον κόσμο, αυτοί που είμαστε, χρειάστηκε πρώτα να ταυτιστούμε μ’ αυτήν τη ζαριά, μ’ αυτό το τυχαίο που οργανώθηκε από τον θεϊκό υπολογιστή: να πάψουμε να νιώθουμε έκπληξη επειδή ακριβώς αυτό (εκείνο το πράγμα που μάς αντικρίζει στον καθρέφτη) είναι το εγώ μας. Χωρίς να είμαστε πεπεισμένοι ότι το πρόσωπό μας εκφράζει το εγώ μας, χωρίς αυτήν την αρχική και θεμελιακή αυταπάτη, δεν θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε να ζούμε, ή τουλάχιστον να παίρνουμε τη ζωή στα σοβαρά.”
Σκέψεις τής Ανιές, στην Αθανασία τού Κούντερα.


*Μίλαν Κούντερα, Αθανασία (1990), 11η έκδ. Εστίας (2004), μετάφρ. (από τα γαλλικά) Κατερίνας Δασκαλάκη.


ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Gentlemen των Afghan Whigs.
YΓ2. Η εικόνα είναι από εδώ.