Tuesday, January 30, 2007

Μπλογκο-περσόνα


Μάσκα

Περσόνα. Ένας εαυτός που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι για να μάς αντιπροσωπεύει στους άλλους. Ο τρόπος που θέλουμε οι άλλοι να μάς σκέφτονται, αλλά ίσως και αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αν τα είχαμε όλα υπό έλεγχο.
Σε μια συνάντηση μεταξύ μπλόγκερς, ο καθένας έχει την ευκαιρία να ελέγξει τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες. Είτε έχω δει το μπλογκ πριν από τον μπλόγκερ είτε έχει συμβεί το αντίστροφο, πάντα το μυαλό μου κάποια στιγμή θα ξεφύγει προς τη σύγκριση του ατόμου με τον μπλόγκερ μέσα του, την τιμιότητα αυτής τής σχέσης.

Καλλιέργεια του εγώ

Στην Αθανασία*, ο Κούντερα αναφέρει δύο μεθόδους καλλιέργειας του εγώ, την προσθετική και την αφαιρετική. Κατά την πρώτη, το άτομο προσθέτει τεχνητά νέες ιδιότητες στον εαυτό του, για να γίνει το εγώ του πιο ευδιάκριτο: την αγάπη για τη γάτα του, για το κρύο ντους, κ.ά. Κατά την αφαιρετική μέθοδο, το άτομο αφαιρεί από το εγώ “ό,τι είναι εξωτερικό και δανεισμένο”, όπως τα εμφανισιακά χαρακτηριστικά του, το σύντροφό του, κλπ, σε μια προσπάθεια να παραμείνει μόνο το πραγματικά ουσιώδες (με τον κίνδυνο να μην απομείνει τίποτα).

Δεν είναι παράλογο να δεχτούμε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει με έναν μπλόγκερ. Ένας τυχαίος (ημι-)ανώνυμος μπλόγκερ, προσθαφαιρεί ιδιότητες από το εγώ του ξανά, σε δεύτερο χρόνο, για να ντύσει την online παρουσία του. Αυτό μπορεί να γίνει είτε συνειδητά (δε φαίνεται πουθενά η φάτσα, το επάγγελμα, κάποιες πλευρές τού χαρακτήρα μπορεί να είναι “φτιαχτές”) είτε ασυνείδητα.

Όπως μάς δίδαξε ο Κούντερα, είναι αρκετά δύσκολο να είναι κανείς τίμιος με τον εαυτό του ούτως ή άλλως. Αλλά τότε, πού ακριβώς είναι το όριο ανάμεσα στην αυθεντικότητα μιας προσωπικότητας και στο ψέμα μιας παραποιημένης περσόνας;

Γειά, είμαι ο Thrass

Όποτε οι μπλόγκερς επιτέλους συναντιούνται από κοντά, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο κάποιος να θεωρηθεί “ψεύτικος”, περσόνα. Είναι όμως πάντα έτσι;
Όταν γράφω, είμαι μόνος μου και στην ουσία αλληλεπιδρώ μοναχά με τον εαυτό μου. Αντίθετα, όταν κοινωνικοποιούμαι, αλληλεπιδρώ με τούς “άλλους”, υψώνω το προσωπείο τής προσαρμοστικότητας που απαιτείται.

Έτσι, καταλήγω στο εξής πρόχειρο συμπέρασμα: όταν κάποιος δεν προσπαθεί συνειδητά να παίξει κάποιο “ξένο” ρόλο online, οι πιθανότητες είναι πως από το μπλογκ του μπορούν να προκύψουν τα πιο ακριβή συμπεράσματα. Δεν πείθομαι καθόλου, λοιπόν, ότι σε ένα μπλογκ κρύβεται απλώς μια περσόνα κι όχι κάτι πιο αυθεντικό.

Όταν με βλέπεις να σού χαμογελώ, όταν σού κρατώ το χέρι, όταν σε φτύνω από κοντά ή σε κλωτσώ στην κοιλιά, μπορεί να είμαι μια περσόνα μου. Εδώ μέσα όμως, είμαι εγώ.

--*--

“Όταν εξαπολυθήκαμε στον κόσμο, αυτοί που είμαστε, χρειάστηκε πρώτα να ταυτιστούμε μ’ αυτήν τη ζαριά, μ’ αυτό το τυχαίο που οργανώθηκε από τον θεϊκό υπολογιστή: να πάψουμε να νιώθουμε έκπληξη επειδή ακριβώς αυτό (εκείνο το πράγμα που μάς αντικρίζει στον καθρέφτη) είναι το εγώ μας. Χωρίς να είμαστε πεπεισμένοι ότι το πρόσωπό μας εκφράζει το εγώ μας, χωρίς αυτήν την αρχική και θεμελιακή αυταπάτη, δεν θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε να ζούμε, ή τουλάχιστον να παίρνουμε τη ζωή στα σοβαρά.”
Σκέψεις τής Ανιές, στην Αθανασία τού Κούντερα.


*Μίλαν Κούντερα, Αθανασία (1990), 11η έκδ. Εστίας (2004), μετάφρ. (από τα γαλλικά) Κατερίνας Δασκαλάκη.


ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Gentlemen των Afghan Whigs.
YΓ2. Η εικόνα είναι από εδώ.

23 comments:

Anonymous said...

Ψιτ, σ' εσένα μιλάω, όχι στην περσόνα.
Τα είπες όλα σε αυτό το ποστ. Δεν έχω λέξεις πιο ωραίες από τις δικές σου.

Μπορεί εδώ μέσα να είσαι εσύ κι αυτός που θυμάμαι στο Σύνταγμα να χαμογελάει και να επιχειρηματολογεί με δυναμισμό να είναι η περσόνα, μπορεί και το αντίστροφο, νομίζω όμως πως υπάρχει αυτή η τιμιότητα που αναφέρεις στη σχέση αυτή.

Κι αυτό το 'εσύ' που τελικά δημιουργείται είναι αυθεντικό.

cyrus said...

[...] όταν κάποιος δεν προσπαθεί συνειδητά να παίξει κάποιο “ξένο” ρόλο online, οι πιθανότητες είναι πως από το μπλογκ του μπορούν να προκύψουν για αυτόν τα πιο ακριβή συμπεράσματα.

Έτσι ακριβώς. Επιπλέον, ο γραπτός λόγος σού δίνει την ευκαιρία να ξαναδείς αυτό που θες να πεις, και να αποφύγεις τους δράκους που πετάγονται πολλές φορές άθελά μας από το στόμα.

Και στη μια περίπτωση, όμως, και στην άλλη, αυτό που έχει (τελικά) σημασία είναι να προσεγγίζεις τον άλλο με ειλικρίνεια και καλή διάθεση.

Κι αυτό είναι κάτι που ο καθένας πρέπει να καλλιεργήσει από μόνος του -- εκεί είναι που δημιουργούνται τα προβλήματα...

Thrass said...

Αργυρένια, σ' ευχαριστώ. "Eπιχειρηματολογούσα δυναμικά" (πάει, μου κατέστρεψες το image...) εναντίον τής δυναμικής επιχειρηματολόγησης! :)

Cyrus, συμφωνούμε απόλυτα. Η πραγματικότητα είναι ότι οποιαδήποτε σκέψη, οσοδήποτε απλή, με δυσκολεύει πάρα πολύ. Οπότε άγγιξες ευαίσθητη χορδή με αυτόπ ου είπες. Πράγματι, ο γραπτός λόγος είναι ένα είδος σωτηρίας, είναι το δικαίωμά μας να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε.

Blogaki said...

Για μένα, που το blog μου συνειδητά εμφανίζει κάποιες μόνο από τις πτυχές του χαρακτήρα μου (Δεν θεωρώ ότι το "blogaki" είναι "παραποιημένη περσόνα" αλλά δεν εμφανίζω τα κομμάτια που με "δυσκολεύουν"), η συνάντηση αυτή ήταν εξουθενωτική. I had to live up to my nickname κι απ, ό,τι μου είπες εκεί, τα κατάφερα.
Μετά έμεινα με πολύ περισσότερες σκέψεις (απ'ό,τι ίσως θα άντεχα) για την ειλικρίνεια και την πραγματικότητά μου.
Και μόνο γι'αυτό ήταν μια χρήσιμη συνάντηση.
Και χάρηκα για τη γνωριμία!

Crucilla said...

Μπερδεύτηκα.
Πόσο μπορείς να αποστασιοποιηθείς από τον εαυτό σου γράφοντας για τον εαυτό σου και τη ζωή σου;
Ακόμα, δεν είναι ίσως πιθανό να φτάσεις πιο κοντά στον εαυτό σου γράφοντας;
Δεν καταλαβαίνω αν ορισμένοι πασχίζουν να νιώσουν σημαντικοί μέσα από τα βλογγς. Και ποιος είναι ο λόγος να κάνουμε αναλύσεις για το ποιοι είμαστε και ποιοι δεν
είμαστε. Επιλέγουμε και δείχνουμε πλευρές του εαυτού μας γιατί έχουμε πολλές και είναι και αληθινές. Και αν κάποιος επιλέγει πχ να αλλάξει φύλο, ηλικία, κτλ κτλ μέσα από το μπλογκ του, δε μας λέει κατι για αυτόν; Όχι καλό ή κακό΄, όχι προς Θεού.

Αυτό που μένει μάλλον είναι

...αυτό που έχει (τελικά) σημασία είναι να προσεγγίζεις τον άλλο με ειλικρίνεια και καλή διάθεση.


Χμμμ, αυτό δεν ισχύει παντού; Και εκεί έξω που τα χαμόγελα μας φαίνονται κιόλας ; :-)

cyrus said...

Χμμμ, αυτό δεν ισχύει παντού; Και εκεί έξω που τα χαμόγελα μας φαίνονται κιόλας;

Φυσικά, crucilla.

Debby said...

Ο Κουντερα δεν είπε και τό ότι από την στιγμή που υπάρχει κοινό προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας σε αυτό?

Ε! Και στην μια και στην άλλη περίπτωση υπάρχει κοινό. Ακόμα και στο προσωπικό υμερολόγιο που έγραφα κάποτε είχα πάντα στην άκρη μου του μυαλού μου καθώς έγραφα ότι κάποιος μπορεί να το διαβάσει. Και αυτό επιδρούσε στα γραπτά μου.

Ναι, τα γραπτά δίνουν πολύ περισσότερες πληροφορίες για το άτομο. Την ουσία όμως την δίνει η ίδια του η οντότητα.

Thrass said...

Blogaki,
φαντάζομαι ότι θα είναι μάταιο να ρωτήσω "ποιές είναι οι πτυχές που κρύβεις;". Όπως και να έχει, νομίζω ότι μια από τις κύριες χρησιμότητες των "άλλων" στη ζωή μας είναι να μάς διαλευκάνουν τις πλευρές μας που μάς δυσκολεύουν. Οπότε χαίρομαι που σού γίναμε χρήσιμοι. Κατ' αυτήν την έννοια, όσο πιο ειλικρινείς είμαστε, τόσο πιο χρήσιμοι γίνονται οι άλλοι, σωστά;


Crucilla,
Καταρχάς ξεκαθαρίζω κάτι: όταν έγραφα στο κείμενο ότι αναρωτιέμαι για τη σχέση των ατόμων με τον μπλόγκερ μέσα τους, δεν το εννοούσα "κατακριτικά". Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να μπλογκάρει (και, εν τέλει, να γράφει) όπως θέλει. Και, βέβαια, το γράψιμο μπορεί να μάς οδηγήσει στο να καταλάβουμε τον εαυτό μας καλύτερα, ακόμα κι αν γράφουμε συνειδητά ψέματα.
Επειδή ακριβώς το ότι γράφω με βοηθά κι εμένα να κατανοώ τον εαυτό μου καλύτερα, αυτή είναι η πραγματική ουσία τού γραψίματος για εμένα (τα σχόλια των άλλων είναι extra bonus), για αυτό το θεωρώ ενδιαφέρον να τσεκάρω πώς αντιμετωπίζουν οι "άλλοι" το ίδιο φαινόμενο. Μερικά συμπεράσματα που προκύπτουν, με βοηθούν κι εμένα στην προσέγγιση που έχω, that's all.


Debby,
Ναι, μου φαίνεται πως τουλάχιστο το 1/3 τής "Βραδύτητας" είναι αφιερωμένο σε αυτό το φαινόμενο (με το οποίο βέβαια καταπιάνεται ο Κούντερα και σε άλλα βιβλία του). Δε θα έλεγα όμως ότι το συμπέρασμα που προκύπτει από τα γραπτά του είναι τόσο καθαρό όσο το αναφέρεις, μάλλον προσπαθεί να το σχολιάσει από διάφορες πλευρές.
Εγώ από τη μεριά μου, τις περισσότερες φορές που γράφω, αδιαφορώ πλήρως για τον αναγνώστη και η γνώμη του αρχίζει να μ' ενδιαφέρει μετά που θα τελειώσει ένα κείμενο. Ως τότε παραείμαι απασχολημένος με το "τι διάολο προσπαθώ να γράψω!" και με το πώς θα το κάνω ενδιαφέρον σε εμένα.
(δεν εννοώ ότι η δική μου μέθοδο είναι "καλύτερη", απλώς έχει ενδιαφέρον να διακρίνουμε τις διάφορες προσεγγίσεις.)
Αυτήν την οντότητα που αναφέρεις στο τέλος είναι που ξεψαχνίζω. Το γράψιμο με βοηθά πολύ στο να την ανακαλύπτω.

selana said...

Θυμήθηκα ένα στίχο (ή μήπως δεν είναι στίχος;), πάντως σίγουρα ήταν το μοτο κάποιου: "Είμαι αυτά που τραγουδάω". Θα μπορούσε να είναι "Είμαι όλα αυτά που μ’ αρέσουν" γενικότερα. Αν κάποιος προσπαθεί να παίξει κάποιο "ξένο" (πολύ σωστά τα εισαγωγικά) ρόλο, στον οποίο προφανώς κάτι βρίσκει, οτιδήποτε, τον χαρακτηρίζει σε κάποιο βαθμό. Υπάρχει ψυχική συγγένεια. Δεν θέλουμε όλοι όλους τους ρόλους. Ο καθένας μας είναι και το ψέμα του. Η τιμιότητα αυτής της σχέσης, της (μπλογκο-)περσόνας και του φυσικού προσώπου, επομένως, είναι δεδομένη. Η τιμιότητα της σχέση μας με τους παραλήπτες του εαυτού μας κρίνεται από το πόσο ανιχνεύσιμοι είμαστε και θέλουμε να είμαστε και από τα βιώματα του άλλου: το πώς έχει εκπαιδευτεί να αποκωδικοποιεί τα ερεθίσματα. Και αντίστροφα. Αν θέλουμε να τυλίγει πέπλο μυστηρίου το πρόσωπό μας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε κρίση. Αυτός που παραπλανεί εσκεμμένα είναι καταδικασμένος να παίζει το ρόλο που διάλεξε ισόβια ή/και να ξεγυμνωθεί κάποια στιγμή.

Πολύ ενδιαφέρουσα η αφαιρετική μέθοδος. Ιδίως το τι θα απέμεινε μετά και το ποια στοιχεία αφαιρούνται και ποια όχι. Αφαιρείται ο μύθος του Σίσυφου από τον Thrass; Ο Κούντερα;

Helix Nebulae said...

Στο αριστουργηματικό "Arkham Asylym" των Grant Morrison & Dave McKean, ο Μπάτμαν βρίσκεται όμηρος στα χέρια των ψυχοπαθών που έχουν καταλάβει το φρενοκομείο. Μισητοί αντίπαλοι του οι περισσότεροι, εκδηλώνουν την επιθυμία να του βγάλουν τη μάσκα. Ο Joker τους αποθαρρύνει λέγοντας: "Oh, don't be so predictable for Christ's sake! That IS his real face!"

Για πολλές κι ενδιαφέρουσες σκέψεις πάνω στο ζήτημα του εξωτερικού και εσωτερικού εαυτού, αξίζει κανείς να διαβάσει έναν από τους πρωτεργάτες του κινήματος της αντιψυχιατρικής, τον Ronald Laing.

Anonymous said...

Edw eisai o graptos sou logos. Isws kai h aisthitiki sou apopsi(template,h grammatoseira pou xrisimopoieis etc.). Alla tipota allo.However, den tithetai zhthma alitheias kai authentikotitas. Se kathe periptvsh eisai "esy", kai sto diadiktyo kai eksw apo auto. To esy, omws, einai katadikasmeno na brisketai panta mesa se eisagwgika kai katw apo maskes(to proswpo mas, gia paradeigma, pou anaferei kai o Kountera). Epomenws, den kserw an mporoume na milame gia kati allo ektos apo persones(mesa kai eksw ap'to diadiktyo). Afto pou diaforopoiei ta pragmata, einai o tropos diaxeirisis tis personas mas.
Endexetai, omws, na mhn katalava kala to keimeno sou kai na eipa aplws ta dika mou:)
P.S:Na exeis ena rodino mina!

Anonymous said...

My name is Mplom. Mplim-Mplom. Kai eimai kala.

Thrass said...

Helix Nebulae, είχα ρίξει μια ματιά στις θεωρίες τού Laing όταν έγραφα το Άσυλο. Σίγουρα μού έχει κινήσει το ενδιαφέρον και θα τον μελετήσω προσεκτικά κάποια στιγμή. Δυστυχώς, σχεδόν όλοι είναι εναντίον του (αν έχει δίκιο σε πολλά από αυτά που λέει, όπως για τις ευθύνες των γονιών, τότε πολλοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν).
Φοβερή η ατάκα τού Joker!

Μπλιμ,
Το θέμα είναι το εξής: αν η κατασκευή αυτής τής "περσόνας" γίνεται με παρόμοιο τρόπο με την κατασκευή τού "εγώ", τότε μπορεί να μην είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά χάνεται λίγο η σιγουριά μου πως το προϋπάρχον εγώ είναι αυθεντικότερο. Προϋπάρχει χρονικά, ναι, αλλά εκεί σταματούν οι βεβαιότητες.
Κι είναι βέβαια και αυτό που είπα για τις μοναχικές και τις κοινωνικές στιγμές. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στην ειλικρίνειά τους, έχω την εντύπωση.

Thrass said...

Σελάνα,
συγγνώμη που φαίνεται σαν να σε άφησα τελευταία, σού είχα γράψει απάντηση αλλά φαίνεται ότι δεν πάτησα το publish. Την ξαναγράφω.

Νομίζω ότι μπορώ να συμφωνήσω με αυτά που γράφεις. Μόνη μου ένσταση στην αρνητική χροιά τής λέξης "καταδικασμένος" προς το τέλος τού μηνύματός σου. Νομίζω ότι, ψύχραιμα, είναι κι αυτό απλώς μια επιλογή.

Τέτοια στοιχεία όπως τα αναγνώσματά μας (ειδικά αυτά που έχουμε ενστερνιστεί) είναι μάλλον κομμάτια τής προσθετικής μεθόδου. Σαν παραδείγματα τής αφαιρετικής μεθόδου, σκέφτομαι την έλλειψη φωτογραφίας μου στο μπλογκ ή το ότι δε θεωρώ στοιχείο τού εγώ μου τούς συγγενείς μου (χωρίς να τούς υποτιμώ κατά κάποιον τρόπο, απλώς αποτελούν ένα πολύ σημαντικό "άλλο").

Για αυτό που ρωτάς, πράγματι, θα μού ήταν δύσκολο να με σκεφτώ χωρίς τις πηγές των ερεθισμάτων σκέψης μου. Ο Κούντερα έχει δίκιο νομίζω, βρήκε έναν απλό τρόπο να περιγράψει την καλλιέργεια τού εγώ χωρίς να αφήσει κανέναν μας απ' έξω. Είμαστε παγιδευμένοι σε αυτό που περιέγραψε.

Παράξενος said...

Πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις όπως πάντα.

dianathenes said...

Εμένα Thrass, μου φαίνoνται πιο θλιβερές οι περσόνες που συναντούμε στην πραγματική μας ζωή παρά αυτές που συναντούμε στο διαδίκτυο. Και το λέω αυτό διότι ποιος πραγματικά σου ανοίγεται σήμερα ή έστω σου λέει μια αληθινή κουβέντα; Όλες οι σχέσεις υπακούουν σε ένα κώδικα πια. Επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές.

Επομένως και η μπλογκόσφαιρα έχει τους δικούς της. Εκτός από την περίπτωση που έχουμε μια συνειδητά προκατασκευασμένη εικόνα, νομίζω ότι φερόμαστε λίγο πολύ, όπως στους γειτόνους μας και εξαρτάται από το πόσο συμβατός γείτονας είναι ο άλλος για να του αποκαλύψουμε κάποια πράγματα από τον πραγματικό μας εαυτό.

Τώρα βέβαια, συμβαίνει και το άλλο. Ένα παιγνίδι θα έλεγα όπου περιμένεις από τον άλλον να μαντέψει ποιος είσαι σαν να πρόκειται να περιμένεις να δεις αν μπορεί να μαντέψει το φύλλο σου όταν παίζεις πόκα. Είναι περίεργο αλλά πολλές φορές έχω αυτή την εντύπωση του παίκτη. Περιμένεις να δεις τι θα κατεβάσει ο άλλος στην τσόχα, για να δεις πώς θα παίξεις. Και υπάρχει και ο παράγοντας τύχη πολύ αισθητός καθώς το παιγνίδι προχωρά όλα μαζί μιας και στο τραπέζι κάθονται πολλοί αλληλεπιδρώντας ο ένας πάνω στον άλλον. Είναι ένα σώμα που κινείται όλο μαζί και όπου λίγα ελέγχεις.

Πάντως προσωπικά εκείνο που πιστεύω ότι προδίδει τον άλλον, είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί και πώς την χειρίζεται για να εκφραστεί ανεξάρτητα θεματολογίας

Thrass said...

Παράξενε, σ' ευχαριστώ!

Ντιάνα, συμφωνώ αρκετά. Θέλω να κάνω κι ένα σχόλιο σ' αυτό που είπες στο τέλος.
Θυμάμαι σ' ένα βιβλίο ενός Έλληνα συγγραφέα (δυστυχώς δε θυμάμαι τ' όνομά του, ίσως Τσουκαλάς; ), με ιστορίες για την ομοφυλοφιλία, τα κόλπα που περιγράφονταν για το πώς οι gay αναγνωρίζονταν μεταξύ τους χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από τούς άλλους (παράδειγμα, κάθονται δίπλα στο αντικείμενο του πόθου και τρίβουν τη σόλα τους στο πάτωμα).
Νομίζω ότι κάτι παρόμοιο κάνουμε όλοι για κάθε πλευρά τής ύπαρξής μας. Στέλνουμε τα σημάδια μας, εκείνα που απευθύνονται μόνο σ' αυτούς που μπορούν να τα καταλάβουν, όχι για να μάς προδίδουν, αλλά επειδή είναι ο ήσυχος τρόπος να ψάχνουμε τούς ανθρώπους μας.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

"Κατά την αφαιρετική μέθοδο..."

!!!
Έγραψα ποστ σήμερα γι' αυτό κι ήρθα εδώ για να ανακαλύψω, πως είναι ολόκληρη μέθοδος!! Δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς κάτι και νά 'ναι αυθεντικό, ρε γμτ;;

Thrass said...

Άσ' τα, Σύνας, αναγκάζομαι να γράφω ολόκληρα τέρατα, μπας και (μού) πω τίποτα καινούριο :))

zouri1 said...

πολυ ενδιαφερον αυτα που εγραψες.Ιδιως το προσθετικη.Πολλες φορες οι συνατησεις κανουν και καλο.Π.χ.σε μενα να το nickname σου,δεν με τραβηξε,αλλα οταν σε ειδα απο κοντα,ηθελα να δω ολες τις αποψεις σου γραμμενες.Εκανες και μια χειρονομια,που μ εκανε εντυπωση απο την πρωτη στιγμη(το βιβλιο).Ολα αυτα σε καθιστουν ενδιαφερων ή οχι.Στο νετ,μπορει απο τυχη να ανακαλυψεις καποιον.

Thrass said...

Zouri, σ' ευχαριστώ :)
Για το nickname μου, το έχω πάρει από καιρό απόφαση ότι δεν ήταν η καλύτερη επιλογή. Λίγοι το θυμούνται, λιγότεροι το γράφουν σωστά, ακόμα λιγότεροι το θεωρούν ωραίο.

Και στα άλλα που λες, συμφωνούμε. Η εγγύτητα βοηθάει στο να ενδιαφερθεί κάποιος για αυτά που γράφουμε. Το θέμα είναι ότι θα μ' άρεσε αυτά που λέω να κρίνονται ανεξάρτητα από εμένα.

Katerina ante portas said...

Moυ αρέσει αυτό που διαβάζω.
Δεν πείθομαι καθόλου, λοιπόν, ότι σε ένα μπλογκ κρύβεται απλώς μια περσόνα κι όχι κάτι πιο αυθεντικό, λέτε. Συμφωνώ απόλυτα.
Προσθέτω επίσης ότι η εμπειρία της διαδικτυακής επαφής, σε κάνουν τέλος να βλέπεις και τα ψεύτικα στοιχεία του άλλου.
Πολλές φορές όμως στην προσωπική συνάντηση εμφιλοχωρούν και άλλα, που αλλοιώνουν την "αυθεντικότητα" της προσέγγισης.

(Να, εμένα όλοι με φαντάζονται ψηλή λεπτή, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια!) ;)

Thrass said...

Συμφωνούμε απόλυτα, Κατερίνα :)
(ενικό, παρακαλώ!)