Ομορφιά
Κάποτε είχα μια πολύ άσχημη συμμαθήτρια. Πρόσωπο αποκρουστικό, στα όρια του παραμορφωμένου (από φυσικού της) και καμία γοητεία. Δεν την κοιτούσε ποτέ κανείς. Θυμάμαι τότε που ήρθε στην τάξη με ένα πολύ κομψό, καινούριο μπουφάν. Το φορούσε υπερήφανα, σχεδόν ευτυχισμένα. Έμεινα συγκλονισμένος από αυτήν την κραυγαλέα αντίθεση ομορφιάς, ανάμεσα στο τέρας και το ρούχο που το τύλιγε.
1
Μου αρέσει να παρατηρώ τις θηλυκιές τα βράδια, όταν περπατούν μόνες τους. Είναι ανήσυχες, προχωρούν βιαστικά, συχνά προσποιούνται ότι μιλούν στο κινητό για να αισθάνονται πιο ασφαλείς. Μερικές δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερα ωραίο πάνω τους και εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι υπάρχουν άνδρες που θα ήθελαν να τις πηδήξουν. Αλλά για να είναι ανήσυχες, όλο και κάποιος θα έχει υπάρξει που να τις ήθελε. Η ομορφιά, εκτός από υποκειμενική, είναι και σχετική.
Καθώς γυρνούσα από το τρέξιμο ένα βράδυ, βρέθηκα να περπατώ πίσω από μια μοναχική, μεσήλικη κυρία. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα πηγαίνω στο απέναντι πεζοδρόμιο, για να μην τρομάζουν. Η συγκεκριμένη βέβαια δεν αγχωνόταν και, επιπλέον, κρατούσε το πορτοφόλι της στο χέρι καθώς περπατούσε, ένα μαύρο πορτοφόλι παχουλό σαν και την ίδια.
Την κοιτούσα θλιμμένα. Να μια γυναίκα που ίσως να μην την είχε κοιτάξει κανείς για πολύ καιρό, μια γυναίκα που κάθε βράδυ υγραινόταν στην ιδέα ότι κάποιος θα την πλησιάσει στο σκοτάδι για να την απειλήσει, αυτή ήταν η ελπίδα που τη ζέσταινε στις κρύες νύχτες, ένας άνδρας να την πλησιάζει στο σκοτάδι και να την αναγκάζει να του δοθεί, αυτή η ελπίδα ήταν το χάδι της και ο αυνανισμός της.
Αλλά κανείς δεν την πλησίαζε ποτέ. Ήταν πολύ άσχημη. Τώρα όμως είχε νέο σχέδιο. Θα έβγαινε βόλτα τη νύχτα με το πορτοφόλι στο χέρι. Και ποιός ξέρει τι μπορεί να γίνει.
2
Έχω βγει για φαγητό με την Πραγματικά Όμορφη Γυναίκα. Φιδίσιο κορμί, όμορφο πρόσωπο, γοητευτικό χαμόγελο και ευχάριστη παρέα. Αφού μού τόνισε ότι ήταν δεσμευμένη και δε σκόπευε να τον απατήσει, δεν ήθελε να το κάνει αυτό το λάθος, όχι ξανά, ειδικά όχι μαζί μου, ας έβρισκε τουλάχιστον κάποιον άλλο, καταλήξαμε να συζητάμε για τους όμορφους ανθρώπους και τα ιδιαίτερης φύσης προβλήματά τους.
Δεν κερδίζω τίποτα με το να είμαι πανέμορφη, μου είπε. Οι περισσότεροι μόνο για το κρεβάτι με πλησιάζουν και, ακόμα κι αν προχωρήσει το θέμα, ο χαρακτήρας τους δε βελτιώνεται επειδή τούς αρέσω. Αν πάλι τύχει και ταιριάξουμε, θα τα βρίσκαμε και χωρίς υπερβολικές ομορφιές, μου είπε.
Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό, μου είπε. Όταν με παρατούν, χάνομαι τελείως. Οι φίλες μου προσπαθούν να χάσουν κιλά, να αγοράσουν κανένα ρούχο και να αισθανθούν βελτιωμένες, ομορφότερες, μου είπε. Αλλά εγώ, τι να βελτιώσω εγώ; Να με παρατάνε και να ξέρω ότι δεν μπορώ να βελτιώσω τίποτα!
Εγώ απλώς να προσθέσω ότι είχε δίκιο.
3
Πώς να κυνηγήσει κανείς την ομορφιά στη ζωή του; Προσπαθώ να την προσεγγίζω μέσα από τη γυναίκα, την τέχνη, τα σπορ. Ένας ωραίος συνδυασμός στο ποδόσφαιρο, μια ωραία αλληλουχία συγχορδιών σε μια μουσική σύνθεση (ή: ένας ωραίος συνδυασμός συγχορδιών, που βέβαια η καθεμιά είναι συνδυασμός από νότες). Ένα ποθητό κορμί.
Υπάρχει ομορφιά τριγύρω, για κάθε γούστο. Αλλά υπάρχει και ασκήμια. Για να αυξήσεις την ομορφιά, πρέπει να συνδυάσεις στιγμές. Να τη γνωρίσεις στον τόπο τού μεγάλου θριάμβου σου. Να την ξανασυναντήσεις εκεί που γνωριστήκατε. Να πας βόλτα τα παιδιά εκεί που είχες πέσει και κτύπησες μικρός. Να επισκεφτείς ξένα μέρη και να παίζει η μουσική που κτυπιόσουνα σαν έφηβος.
Πρέπει να δημιουργηθούν στιγμές και μετά κι άλλες στιγμές, στιγμές που θα συνδυαστούν με τις προηγούμενες. Κάπως. Δεν ξέρω πώς ακριβώς. Αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι πολλή δουλειά. Και βλέπω πολύ κόσμο που βαριέται.
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Red Sparowes.
23 comments:
Καλησπέρα!
Long time no see.
Είχα σχεδόν ξεχάσει
πόσο όμορφα γράφεις!
:-)
"Της έλειπε μόνο μια ατέλεια για να είναι τέλεια" γράφει κάπου ο Κράους.
Κάτι ανάλογο έγραφε και ο Κούντερα (με περισσότερα λόγια βέβαια -γι' αυτό και πιο αδέξια) σε εκείνο το νεανικό του ποίημα "Γιατί είσαι τόσο όμορφη" (ή κάπως έτσι), που φαντάζομαι θα γνωρίζετε.
Γράφεται Red Sparrows (έχεις ζήσει και Αμερική, τρομάρα σου)
άκυρο μεγάλε...έχεις δίκιο για το συγκρότημα
Κι όμως...
θηλυκιές όταν είναι αδιάφορες, γυναίκες όταν μας αρέσουν
καλό
οι άντρες, επειδή είμαστε άντρες και γράφουμε το κείμενο είναι πάντα άντρες. Για την ακρίβεια δεν είναι άντρες, είναι "άνδρες". Θα μπορούσαν να είναι άλλοτε αρσενικοί και άλλοτε άντρες (παρντόν: άνδρες).
Το "θηλυκιές", αφού δεν το χρησιμοποιείς με τη ίδια άνεση όπως το "αρσενικοί", με κάνει και βλέπω σε ένα κατά τα άλλα μια χαρά κείμενο, μια φαλλοκρατική διάσταση. Και είναι ξενερωτικό να θολώνει αυτό τη ματιά του συγγραφέα. Πες το και ντεκαβλέ.
Το βασικό πρόβλημα μιας όμορφης γυναίκας είναι νομίζω το ότι "μπερδέυεται" από την υπερζήτηση. Δεν ξέρει γιατί την πλησίαζουν (είναι επίσης και αυτή άνθρωπος με εσωτερικά χαρίσματα), μπορεί να κάνει εύκολα λάθος επιλογή ακριβώς επειδή πρέπει να επιλέξει. Από την άλλη, καμιά όμορφη δεν μπορεί να παραπονιέται για όλα αυτά. Αρκεί να μπει στην θέση κάποιας που δεν τραβάει τα βλέμματα.
Μπορεί να μην έχει τι να βελτιώσει όταν την παρατάνε αλλά έχει λύσει όλα αυτά που θα επιδέχονταν βελτίωση και μπορεί να σκέφτεται το ότι "δεν μπορεί να βελτιώσει κάτι". Μια όχι όμορφη γυναίκα δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια.
Η ομορφια οπως την προσδιοριζεις σχετίζεται με την καλαισθησια-αισθητική! Εχουν διατυπωθει αρκετες θεωρίες περι ΗΘΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ.
Μιλας για ομορφια και μ'αρεσει αυτό, ειδικά ο τρόπος που κλείνεις το post σου. Ασε τους άλλους να βαριούνται και κανε τον κόσμο σου ομορφότερο.
Ισως καποια μέρα κάνουμε μια ωραία συζήτηση για όμορφους άνδρες και ομορφες γυναικες.
το χειρότερο από την εξωτερική ασχήμια είναι η εσωτερική, η μικροψυχία, η αμετροέπεια, το χωρίς επιείκεια βλέμμα ενός ανθρώπου χωρίς ομορφιά μέσα του, βαθιά μισογύνη, τρομερά μισάνθρωπου. μένω να κοιτάζω την οθόνη σοκαρισμένη και θλιμμένη. θλιμμένη γιατί κρυμμένος πίσω από το λογοτεχνίζον παραπέτασμα δεν μπορείς να ξεπεράσεις τα τρομερά συμπλέγματά σου και κοιτάς τον κόσμο με παραμορφωτικά γυαλιά χωρίς να διαθέτεις καθρέφτες γύρω σου. σοκαρισμένη γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είσαι τόσο λίγος, τόσο ελάχιστος σε αισθήματα για τις γυναίκες και παράλληλα τόσο μόνος και θλιβερός!ένας άσχημος συνολικά άνθρωπος σε εμφάνιση και ψυχή που φιλοσοφεί γύρω από την ομορφιά. τι πιο ρηχό. αναρωτιέμαι εμένα λοιπόν που ερωτικά συνευρέθηκα κάποτε μαζί σου, αυτό τι με κάνει αγία ή αξιολύπητη εξίσου? αξιολύπητη για να σας βγάλω από τον κόπο!
Λούσυ, σ' ευχαριστώ :)
Είχα προσπαθήσει κάποια στιγμή να σ' αφήσω μήνυμα όταν ανέβασες το Big Love τού Peter Green, αλλά έφαγα πόρτα από τον blogger. Θα τα λέμε.
UCP, δυστυχώς από ποίηση είμαι γυψομάρμαρο (=στόκος) και δεν το ξέρω αυτό το ποίημα του Κούντερα. Εκτός αν είναι μέσα στο "Η Ζωή είναι Αλλού", οπότε απλώς δεν το θυμάμαι. Θυμάσαι καθόλου σε τι είδους έκδοση το πέτυχες;
Ανώνυμε, no worries.
Diafane, thanks for the evidence.
Εύη,
"θηλυκιές όταν είναι αδιάφορες, γυναίκες όταν μας αρέσουν"
Περίπου. Στο συγκεκριμένο κείμενο: γυναίκες όταν μου αρέσουν, θηλυκιές είτε μού αρέσουν είτε όχι.
Δεν το παίζω άφυλος ούτε politically correct. Αν μια θηλυκιά μού ομορφαίνει την ημέρα, τότε τής χρωστώ κάτι. Αν όχι, τότε τίποτα. Δε βλέπω τι χρωστάω σε θηλυκά που δεν προσπαθούν να είναι ωραίες για χάρη των ανδρών. Όπως ακριβώς κι εκείνες δε χρωστούν τίποτα σε εμένα. Η εκτίμηση δεν είναι φτηνή.
Έρχομαι και στα υπόλοιπα...
Debby,
εδώ καταλαβαινόμαστε πλήρως. Συμφωνούμε σε όλα(..!).
Ilaira,
thanks! Να την κάνουμε την όμορφη συζήτηση, αλλά σε προειδοποιώ ότι δε μ' αρέσει να μιλάω για ωραίους άνδρες :)
Νατάσα,
"πόσο χρονών ήταν η Πραγματικά Όμορφη όταν βγήκατε για φαγητό; Δεκάξι;"
Δε βγαίνω ποτέ με ανήλικες!
"Μήπως είναι πολύ απαιτητική;"
Ναι. Το αξίζει.
"Μήπως είναι σνομπ;"
Όχι όσο θα περίμενε κανείς.
"Μήπως δεν ικανοποιείται με τίποτα;"
Δε θα το 'λεγα, αλλά ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με αυτά τα πράματα...
"Μήπως έχει συνηθίσει μόνο σε ακριβά δώρα;"
Όχι.
"Μήπως έχει μάθει όλοι να της κάνουν τα χατήρια;"
Ε, εδώ που τα λέμε...
"Μήπως είναι παραχαιδεμένη;"
Ναι.
"Μήπως έχει μία στρατιά από θαυμαστές που ονομάζει "φίλους";"
Φυσικά. Το αξιοπερίεργο είναι πως έχει και γυναίκες φίλες!
"Μήπως βγαίνει μαζί τους για φαγητό, προκαλώντας τη ζήλια του συντρόφου της;"
Χμ...
Όχι, δεν τα λέω από ζήλια. Μιλάω εκ πείρας.
Ε, τι να ζηλέψεις, καλή είναι, έξυπνη είναι, αλλά δεν της αρέσει ο Κούντερα...
former lover,
Έχεις το δικαίωμα στη γνώμη σου, φυσικά. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να με προσβάλλεις έτσι εδώ μέσα.
Nατάσα,
ξέχασα κάτι πολύ σημαντικό! (παρόλο που είχα κρατήσει σημειώσεις για να τα θυμάμαι όλα...)
"η όμορφη θα έπρεπε να αναλογιστεί ίσως πόσο λάθος μπορεί να είναι η συμπεριφορά ή - ακόμα χειρότερα - ο χαρακτήρας της."
Αυτό είναι το θέμα! Ότι όταν οι άλλες αλλάζουν κάτι επιφανειακό και αποκτούν πρόσβαση στην ψευδαίσθηση ότι βελτιώθηκαν, η Π.Ο.Γ. δεν μπορεί να το κάνει αυτό! Για να πιστέψει ότι την επόμενη φορά όλα θα πάνε καλύτερα, πρέπει να αλλάξει κομμάτι του εσωτερικού της! Είναι τρομερό, αν το καλοσκεφτείς.
Έφαγες πόρτα;;;
You, of all the people!
Λυπάμαι, το σφάλμα είναι του blogger, γιατί έχω μετατραπεί (sic) σε beta.
Όμως εγώ γιατί μπορώ να σού αφήνω σχόλια;
Είναι άδικο! ;-)
Όποτε μπορείς, προσπάθησε πάλι, νομίζω κάποια προβλήματα έχουν ήδη λυθεί!
:-))))
Όχι, δεν είναι από το "Η ζωή είναι αλλού" -ο Γιάρομιλ, ως εραστής του απόλυτου, δε θά γραφε ποτέ ένα ποίημα που επιτίθεται στην απολυτότητα της ομορφιάς.
Είναι από τη συλλογή "Μονόλογοι", εκδ. "Λέσχη του βιβλίου", μτφρ από τα τσεχικά του Αντρέα Τσακαλή. Θα το αντέγραφα, αλλά είναι κομμάτι μεγαλούτσικο...
Το κείμενο είναι τόσο ειλικρινές εκ μέρους σου που πονάει τον αναγνώστη, αναγνώρισα σε αυτό τον άνθρωπο που γνωρίζω εδώ και χρόνια.. Και το ακούω που φωνάζει: «Αυτός είμαι, έτσι σκέφτομαι και άμα γουστάρετε.»
Η ομορφιά του είναι η εριστική του ειλικρίνεια.
Λούσυ, είσαι πολύ γλυκιά. Done. :)
UCP, πολύ-πολύ σωστός! Ευχαριστώ!
GGL, ειλικρινά, σχεδόν σε όλα μου τα κείμενα περιμένω ότι κάποιος θα τσαντιστεί και θα θέλει να μ' αρχίσει στις σφαλιάρες :)
Συνήθως δε συμβαίνει. Δεν ξέρω, π.χ., τι βλέπετε κάποιοι σε αυτό το κείμενο που δεν το βλέπετε στα άλλα. Για την ομορφιά μιλάει, τι άλλο θα μπορούσε να λέει, δηλαδή;
Εμένα με πόνεσε πιο πολύ όταν έγραφα το Άσυλο, το Σπλάττερ ή αυτά που έχω στις "Επιλογές". Όπως το βλέπει κανείς. Thanks!
Σε αυτό το κείμενο thras διακρίνω έναν άνδρα και 4 γυναίκες που αντιστοιχούν η κάθε μια και σε μια διαφορετική κατηγορία.
Πρόκειται για το Αρσενικό που παρατηρεί το Θηλυκό, φαινόμενο κατ εμένα «φυσιολογικό» > «σύμφωνα με το ρόλο του φύλου του» που είναι η γονιμοποίηση. Ετσι απλά το βλέπω χωρίς καμιά προσπάθεια εξωραϊσμού. Πίσω από τον όρο «όμορφη» αυτό κρύβεται. Ομορφη είναι αυτή που διαθέτει το θέλγητρο. Αυτή που θα «ξυπνήσει» τον άνδρα.
Εχουμε λοιπόν την «φτυμένη», το «μπάζο», την «ξοφλημένη» και την «γκομενάρα».
Επίτηδες, χρησιμοποιώ εκφράσεις του συρμού για να δείξω ότι η κατηγοριοποίηση γίνεται με κριτήριο το «πήδημα», όρο που εξ άλλου χρησιμοποιείς κι εσύ επίτηδες για τον ίδιο σκοπό. Δεν είναι κυνισμός είναι η βαθιά μας αλήθεια.
Από τη πλευρά του αρσενικού λοιπόν έχουμε έναν άνδρα μπλοκαρισμένο που αδυνατεί να εκπληρώσει τον προορισμό του, μιας και αν ζευγαρώσει με το «τέρας θα χάσει κάθε εκτίμηση για τον εαυτό του. Με το «μπάζο» θα είναι μέτριος μετριότατος όπως και η παρτεναίρ του. Με την ξοφλημένη δε το συζητώ, θα αισθανθεί περίπου ζιγκολό. Και η γκομενάρα; Ε! Η γκομενάρα τον απορρίπτει εκείνη, μιας και επιτέλους βρήκε κάποιον να συζητήσει.
Μόνος επομένως ο άνδρας. Βεβαίως ένας πρωτόγονος θα ζευγάρωνε με όποιο θηλυκό έβρισκε, όμορφο ή άσχημο αλλά η σύγχρονη σεξουαλική συμπεριφορά έχει διαμορφωθεί με τα γνωστά πρότυπα του φιδίσιου κορμιού, του αστραφτερού χαμόγελου κλπ κλπ
Ενδιαφέρον ωστόσο παρουσιάζει στο κείμενό σου η ασχημούλα σου που ένιωθε ευτυχισμένη από το «ρούχο» της. Με συγκίνησε ιδιαίτερα αυτό. Ενα πλάσμα που μην έχοντας ελπίδα να βρει ανταπόκριση στο ξένο βλέμμα ( το ανδρικό) αποκτά την απαραίτητη αυταρέσκεια από ένα αντικείμενο. Το φορά και αποκτά ένα είδος ελευθερίας. Πρόσεξα ότι οι υπόλοιπες μένουν στο ανδρικό βλέμμα για να επιβεβαιωθούν. Αυτή όχι. Εχω την εντύπωση ότι αποτινάσσει έτσι έναν ζυγό, κατ αυτό τον τρόπο. Ασχημη, ασεξουαλική μα επιτέλους ελεύθερη. Είναι μια εύνοια της ασχήμιας ίσως, αν το σκεφτούμε έτσι, δεδομένου ότι οι μέτριες ζουν στην ανασφάλεια όπως σωστά το θέτεις, δηλαδή "δίνουν" μεν αλλά με όρους, οπωσδήποτε όχι σε βιαστή ή κάποιον της μη αρεσκείας τους, με άλλα λόγια διαπραγματεύονται. Η μεσήλικος πάλι δεν διαπραγματεύεται πλέον τίποτα, αντίθετα επιζητά την επίθεση ή και την σκηνοθετεί αυνανιζόμενη, μιας και η φύση δεν γνωρίζει αν έχει τεκνοποιήσει οπότε δεν την απαλλάσσει από την επιθυμία. Οπως και ναχει όμως και αυτήν το ανδρικό βλέμμα την καθορίζει. Για την απελπισία της πεντάμορφης έχω να πω ότι απλώς αποδεικνύει ότι εκτός από αυτό τον πρωταρχικό λίαν στρεσογόνο παράγοντα που είναι η γονιμοποίηση, το ανθρώπινο είδος διαφέρει ΠΛΕΟΝ από το ζώο στο ότι διαθέτει ψυχικές ανάγκες. Οταν εκλείψει ο παράγων απόρριψη λόγω εμφάνισης, τότε εμφανίζεται το τέρας της ψυχής που θέλει να τραφεί. Οπως σωστά λες το ανδρικό βλέμμα δεν της αρκεί, "χάνεται" στο έλλειμμα της ψυχής.
Τέλος, για το δεύτερο μέρος του κειμένου σου έχω να πω το εξής: διαβλέπω μια παλινδρόμηση προς το παρελθόν, το αναμάσημά του ώστε να μεταγγιστεί η ομορφιά του στο παρόν; Ενα κολλάζ στιγμών που θα έδιδαν μάλλον ένα πίνακα της πραγματικότητας λίγο σουρεαλιστικό;
Οπως και να έχει το κείμενο μου άρεσε σαν βλέμμα, σαν παρατηρητής ειλικρινής και έξω από τα δόντια.
1. Αυτό με τις "στιγμές" το συζήτησες με την πανέμορφη που δεν έχει τι να διορθώσει;
2. Αν ναι, το κατάλαβε στο τέλος της βραδιάς ή έστω της επομένης;
3. Απάντησε κάτι;
4. Τι;
Υ.Γ. Οι θηλυκιές έχουν κι άλλες χρησιμότητες...
Ντιάνα,
Περίπου έτσι, αρκετά κοντά στο πώς το σκεφτόμουν. Ενδιαφέρον αυτό που λες ότι ο άνδρας δε θα πάει με το "τέρας" για λόγους αυτοεκτίμησης. Μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο πρακτικό, αλλά στην πραγματικότητα έχεις δίκιο. Σε ένα έρημο νησί, δε νομίζω ότι ο άνδρας θα είχε κανέναν ενδοιασμό.
Ενδιαφέρον ωστόσο παρουσιάζει στο κείμενό σου η ασχημούλα σου που ένιωθε ευτυχισμένη από το «ρούχο» της.
Αυτό που λες μετά περί ελευθερίας είναι πάνω από τη μισή αλήθεια. Αλλά υπάρχει και το κομμάτι όπου το τέρας νομίζει ότι έχει βελτιωθεί στην εκτίμηση των άλλων, ότι έχει ανέβει επίπεδο. Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι καμιά φορά έχει δίκιο!
Οπως σωστά λες το ανδρικό βλέμμα δεν της αρκεί, "χάνεται" στο έλλειμμα της ψυχής.
Σωστό. Και όπως είπα και στη Νατάσα παραπάνω, η ομορφιά κάνει πολλά πράγματα εύκολα, αλλά κάποια άλλα τα κάνει δυσκολότερα.
Τέλος, για το δεύτερο μέρος του κειμένου σου έχω να πω το εξής: διαβλέπω μια παλινδρόμηση προς το παρελθόν, το αναμάσημά του ώστε να μεταγγιστεί η ομορφιά του στο παρόν; Ενα κολλάζ στιγμών που θα έδιδαν μάλλον ένα πίνακα της πραγματικότητας λίγο σουρεαλιστικό;
Ναι, υπάρχει αυτή η παλινδρόμηση. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό, αλλά τελικά μού φαίνεται πως την ομορφιά την αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός μας συνδυάζοντας πρότυπα, προϋπάρχοντες κοινούς τόπους. Ο ένας τρόπος είναι να λάβουμε τα πρότυπα αυτά από έξω, σαν ένεση. Ο άλλος είναι να τα δημιουργήσουμε οι ίδιοι. Και δε βλέπω άλλο τρόπο να γίνει εκτός από τους συνδυασμούς ερεθισμάτων με στιγμές τού παρελθόντος (όπως στο Κουρδιστό Πορτοκάλι τού Κούμπρικ, αλλά προς άλλη κατεύθυνση). Ακούγεται κάπως geeky έτσι που το λέω, αλλά δεν ξέρω πώς να το πω καλύτερα.
Χαίρομαι που έπιασες το πνεύμα τού κειμένου μου.
Γέφυρες,
1. Όχι.
2. -
3. -
4. -
Ομολογώ ότι, όσο την είχα μπροστά μου, είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου, οπότε μού ήταν απολύτως αδύνατο να κατευθύνω τη συζήτηση (μεγάλο λάθος, κρατώ σημείωση για να μην το επαναλάβω). Μόνο αργότερα κατάφερα να επαναφέρω τη συζήτηση στο μυαλό μου με αυτοσυγκέντρωση και να τη χειριστώ διανοητικά.
Όμως, τονίζω ότι πουθενά δεν είπα ότι η Π.Ο.Γ ήταν χαζή. Δεν ήταν, είναι αρκετά έξυπνη κοπέλα. Τόσο έξυπνη, που έχει αντιληφθεί πλήρως το τι μπορεί να περιμένει από τους άλλους και τι όχι.
ΥΓ. Συμφωνούμε. Απλώς σε αυτό το κείμενο το θέμα ήταν η ομορφιά.
Ενδιαφέρον.
Συμφωνώ με την evee ως προς τη χρήστη των όρων, αλλά είναι αναπόφευκτο να συμβεί κάτι τέτοιο.
Από την άλλη, οι πολύ όμορφες είναι και πολύ ανασφαλείς (τουλάχιστον αυτές που έχει τύχει να γνωρίσω).
Εννοώ ότι η ανασφάλεια δεν έχει να κάνει μόνο με την ομορφιά αλλά και με άλλα πράγματα. Εκτός αν η ανησυχία της κοπέλας με την οποία βγήκες ήταν μόνο ότι οι ανταύγειές της δεν σηκώνουν άλλη βελτίωση. Αν αλλάξει και κάτι στο εσωτερικό της, καλό για εκείνη.
Πάντως δεν το ρίχνουν όλες οι γυναίκες στο κομμωτήριο όταν θέλουν να ξεδώσουν.
Στο σημείο αυτό έχεις πε΄σει σε μια γενίκευση, ηθελημένη φαντάζομαι, to make your point.
Από κει και πέρα, όπως λέει και ο ποιητής, "πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου, και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα".
Μετά μπαίνουμε σε θέματα αισθητικής..άλλη κουβέντα.
Εννοούσα τη χρήση των όρων και όχι τη χρήστη, βέβαια. Διορθώνω.
Μαρκησία,
"Στο σημείο αυτό έχεις πέσει σε μια γενίκευση, ηθελημένη φαντάζομαι, to make your point."
Ναι.
Αν αλλάξει και κάτι στο εσωτερικό της, καλό για εκείνη.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω 100%. Την ωρίμανση δεν τη θεωρώ μια θετική διαδικασία. Για εμένα, ωρίμανση σημαίνει προσαρμογή στο περιβάλλον. Δηλαδή απομάκρυνση από τον εαυτό μας. Όσο λιγότερο χρειαστεί να το κάνουμε, τόσο το καλύτερο, πιστεύω.
Post a Comment