Ζωηλάγνοι
Κατέβαιναν προς τη σπηλιά όπου ο Λουκάς είχε συμφωνήσει να σκοτώσει το Φώτη. Ήταν μια καθόλα άσημη σπηλιά, αλλά αυτή βρήκαν. Ο δρόμος είχε μια κάποια γοητεία, ήταν ένας δρόμος που άξιζε να περπατήσει κανείς, όταν πήγαινε να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.
Του είχε ζητήσει να τον πάει στη σπηλιά και να τον σκοτώσει. Ο Λουκάς ήταν γιατρός και μπορούσε να σκοτώσει χωρίς πόνο, ο Φώτης δεν ήταν μαζοχιστής. Απλώς δεν είχε τι άλλο να ζήσει. Ο Γ. Χειμωνάς έγραψε για το όριο του ανθρώπου και το τέλος τού καιρού και θεώρησε ότι έκλεισε τον κύκλο του σαν συγγραφέας. Ο Φώτης αποφάσισε ότι έκλεισε τον κύκλο του σαν ζωντανός. Είχε κάνει ό,τι είχε να κάνει και βαριόταν να το επαναλάβει.
Ο Λουκάς είχε προσπαθήσει να τού γνωρίσει καμιά καλή κοπέλα για να τού αλλάξει γνώμη, αλλά δεν έγινε τίποτα. Δε φταίει κανείς, είπε.
Στο δρόμο που ανεβαίνει από τη σπηλιά όπου ο Λουκάς είχε σκοτώσει το Φώτη, περπατά μόνος. Ο δρόμος είχε μια κάποια γοητεία, άξιζε να τον περπατήσει κανείς, μόλις είχε σκοτώσει ή μόλις είχε σκοτωθεί. Θυμάται μια φορά που παίζανε μονόπολυ. Πάνω που το παιχνίδι είχε ανάψει για τα καλά και πολλά παίζονταν σε κάθε ζαριά, ο άλλος βαρέθηκε και σταμάτησε.
Ανοίγει την τηλεόραση, να ένα πάνελ με βέρυ ιμπόρταντ κάτι. Μιλάνε για την έκτρωση, την ευθανασία, την αυτοκτονία, τα ναρκωτικά. Τα καταδικάζουν όλα εκτός από το πρώτο, σ’ αυτό είναι μοιρασμένοι.
Δημοσιογράφοι και εκλεκτοί καλεσμένοι χαλαρώνουν γραβάτες και φουστάνια και σέρνονται πάνω στα τραπέζια. Αρχίζουν να χαϊδεύουν τα γεννητικά τους όργανα, τα στήθη τους. Χέρια παντού. Τώρα βογγούν, ουρλιάζουν χωρίς ρυθμό, όλη η οθόνη έχει γεμίσει με διάσημα κορμιά που χαϊδεύονται, αστείες οι φάτσες. Γυναίκες και άνδρες με ανοιχτά στόματα και πόδια πιέζουν τα χέρια ανάμεσα και χύνει ο ένας πάνω στον άλλο με αγαλλίαση. Τραγουδούν όλοι σαν μια γροθιά, έτσι πρέπει να είναι, δεν μπορεί να είναι αλλιώς, δεν επιτρέπεται.
Κατέβαινε προς τη σπηλιά όπου ο Λουκάς είχε συμφωνήσει να σκοτώσει το Φώτη. Ήταν μια καθόλα άσημη σπηλιά, αλλά αυτή ήταν. Κι ο δρόμος, ο δρόμος είχε μια κάποια γοητεία. Ήταν ένας δρόμος που άξιζε να περπατήσει κανείς, όταν είχε σκοτώσει, όταν είχε σκοτωθεί.
«‘Εχω το ανθρώπινο όριο. Όταν εμφανιστεί ο άνθρωπος που να έχει το ανθρώπινο όριο τότε σήμανε το τέλος των ανθρώπων. Σα μια αγρύπνια στάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων και ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι. Συνορεύω. Ένα βήμα και γκρεμίζονται από ένα πανύψηλο τοίχο τα αισθηματικά λόγια τους κι οι ιδέες κι αρπάζουν φωτιά οι ζωές τους αυτό το γυαλί πρέπει να έχει μια τρύπα αυτοί θα με παρακολουθούν και θα μ’ εκτιμάν θα καταλαβαίνουν την διαφορά των θανάτων.»
Γιώργος Χειμωνάς, Ο Γιατρός Ινεότης.
ΥΓ. Υπό τους ήχους τού Yanqui U.X.O. των Godspeed You Black Emperor.
11 comments:
έχεις βρει το δρόμο σου μάλλον...
Και στο δικό σου :)
οι κυρίες τι πάθανε σοκ και δε μιλάνε πια;....αχ Thrass τους ξέσκισες κάθε ευαίσθητη και ρομαντική εικόνα που είχαν για τη ζωή.......τι κρίμα... :(
Οι κυρίες περιμένουν εναγωνίως να τις ενημερώσεις τι πρέπει να διαβάζουν και τι να σχολιάζουν.
Σε φαντάζομαι να σιγοτραγουδάς στον ύπνο σου Nick Cave:
"...And she lay on the bank, the wind light as a thief
And I kissed her goodbye, said, "All beauty must die"
And lent down and planted a rose between her teeth."
και κάπου να κολλάει μέσα σου το "All beauty must die",
"All beauty must die", "All beauty must die"...
να ξυπνάς και να γράφεις αυτό το κείμενο με σαρδόνιο χαμόγελο.
Χμ...θα επιχειρήσω ένα σχόλιο.
"Ζωηλάγνοι" είναι αυτοί που αυνανίζονται με την ζωή. Χαρακτηριστική η σκηνή στην τηλεόραση όπου όλοi «αυνανίζονται» με τα θανατερά θέματά τους. Ε, όλοι συμφωνούν για την ευθανασία, την αυτοκτονία και τα ναρκωτικά. Τι άλλο να κάνουν αφού ο τρόπος που ζούνε μοιάζει σαν να έχουν υπογράψει για ευθανασία. Για την έκτρωση που διαπραγματεύεται το δικαίωμα της ζωής είναι μοιρασμένοι, τι άλλο; Εχει κόστος να παρθεί μια απόφαση καθολική για το αν αξίζει να έλθει κανείς στη ζωή. Και είναι και γοητευτικό και πιασάρικο θέμα.
Βέβαια και ο Φώτης κι αυτός θέλει ανώδυνη «έξοδο», κάτι σαν ευθανασία και αυτός μιας και το έχει «αποφασίσει» ότι έκλεισε σαν ζωντανός και δεν είναι και «μαζοχιστής». Και είναι γοητευτικό να το αποφασίζεις έτσι εγκεφαλικά, να το ζητάς και να βρίσκεις και ένα υποψήφιο θύμα να «συμφωνεί».
Ετσι ο Λουκάς κατεβαίνει το δρόμο προς τη σπηλιά –όπου πήγαινε να σκοτώσει ή να σκοτωθεί- μαζί με τον Φώτη.
Μετά ανεβαίνει μόνος του το δρόμο από την σπηλιά- όπου μόλις είχε σκοτώσει ή μόλις είχε σκοτωθεί
Και ξανακατεβαίνει το δρόμο για την σπηλιά- όπου είχε σκοτώσει και είχε σκοτωθεί.
( αυτός ο ίδιος γιατί ο άλλος σκοτωμένος ήταν εξ αρχής).
Και κάθε φορά βρίσκει την ίδια γοητεία.
Συμπέρασμα: μακριά από τους σκοτωμένους όσο και γοητευτικός να σας φαίνεται ο δρόμος προς την σπηλιά. Σκιές σαν κι αυτές του Πλάτωνα καιροφυλακτούν εκεί.
Υγ μικρό ερώτημα: υπάρχει υποψία ευθύνης; Για να γίνω πιο σαφής, εάν οι άλλοι αφήσουν το χέρι μας έχουμε εμείς κάποια ευθύνη; Διότι κάτι είπες για μονόπολυ όπου ο άλλος εγκατέλειψε πάνω στο φόρτε του παιγνιδιού. Οχι λέω! Γιατί αν είναι να το κρατάμε από ψευτοσυναισθηματισμούς και χριστιανικά ιδεώδη μην καταλήξουμε κι εμείς να ανεβοκατεβαίνουμε τον δρόμο.....
Υγ το ενδεχόμενο Φώτης και Λουκάς να είναι το αυτό πρόσωπο το αφήνω προς το παρόν- εκτός του ότι θέλεί περισσότερο ψάξιμο, μου φαίνεται και ανατριχιαστικό.
GGL,
Χμ... θα έπρεπε να λέει "all beauty may die", θα ήταν πιο κοντά! "May", όπως λέμε "έχει την άδεια να".
Ντιάνα,
είσαι πολύ γενναία, ομολογουμένως :)
Βέβαια κάποια πράγματα τα βλέπουμε διαφορετικά εδώ, αλλά το κείμενο είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για εμένα να το αναλύσω. Θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, αλλά προειδοποιώ ότι το κείμενο τα λέει καλύτερα από ό,τι θα τα πω τώρα (και δε συμφωνεί απαραίτητα μαζί μου).
"Ζωηλάγνος" για εμένα είναι αυτός που αυνανίζεται με τη ζωή, όπως είπες κι εσύ, αλλά το εννοώ κάπως διαφορετικά. Εγώ θεωρώ ζωηλάγνους τούς τύπους που περιγράφονται στο αυνανο-όργιο, δηλαδή εκείνους που φρικάρουν με το φόνο (όπου φόνος μπορεί να είναι κάποια δολοφονία, αυτοκτονία, έκτρωση, ευθανασία) ή με τις πρακτικές που θεωρητικά μειώνουν την ποσότητα τής ζωής μας (κάπνισμα, αλκοόλ, ναρκωτικά κλπ). Εκείνους που εκσπερματώνουν όταν μαθαίνουν ότι η μέση διάρκεια ζωής αυξήθηκε κι οτιδήποτε τους μυρίζει θάνατο το αποφεύγουν.
Βέβαια το κείμενο δεν το λέει αυτό ευθέως, ήθελα να μείνει ένα περιθώριο για εκείνους που θα ήθελαν να το δουν κομματάκι πιο αισιόδοξα. Και ξέρεις, πιστεύω ότι σε ένα κείμενο η γνώμη τού αναγνώστη είναι ισοδύναμη με αυτήν τού συγγραφέα (μετά το τέλος τού κειμένου: σημασία δεν έχει τι ήθελε να γράψει, αλλά τι τελικά έγραψε).
Από εκεί και πέρα, στο Γιατρό Ινεότη, από όπου έβαλα το απόσπασμα στο τέλος (ένα δύσκολο βιβλίο, όλα τα βιβλία του είναι δύσκολα αλλά γοητευτικά), ο Χειμωνάς περιγράφει έναν τύπο που διαβαίνει κάποιο όριο (το σκέφτομαι σαν ένα ψυχολογικό όριο) και αυτό οδηγεί τους άλλους στο θάνατο (που μπορεί να είναι και μεταφορικός).
Οπότε έχουμε δύο στρατόπεδα, το Γιατρό Ινεότη και τους άλλους. Στο κείμενο εδώ, προσπάθησα να αντιστοιχίσω τα δύο αυτά στρατόπεδα (όπως τα αντιλαμβάνομαι) με το Φώτη και τους ζωηλάγνους. Μόνο που ήθελα τα δικά μου στρατόπεδα να είναι ανταλλάξιμα, να μπορούν να ανταλλάζουν θέσεις γύρω από τη γραμμή τού ορίου. Οι ζωηλάγνοι έχουν ξεπεράσει κάποιο όριο και για αυτούς ο Φώτης είναι νεκρός, ο Φώτης έχει ξεπεράσει ένα άλλο όριο και για αυτόν οι ζωηλάγνοι είναι παπάρες (έχουν πεθάνει για εκείνον). Το Λουκά τον φαντάζομαι πάνω στη γραμμή τού ορίου, επηρεάζεται κι από τις δυο πλευρές.
Οπότε το συμπέρασμα το βλέπουμε διαφορετικά. Ή μάλλον, εσύ διαλέγεις το ένα στρατόπεδο (ή θεωρείς ότι το κείμενο διαλέγει αυτό το στρατόπεδο, δεν είμαι σίγουρος), εγώ νομίζω ότι κείμενο περιγράφει δύο στρατόπεδα, με λίγη ή πολλή ειρωνεία προς όλους (αλλά θεωρώ ότι η ζυγαριά βαραίνει λίγο προς την άλλη).
Για τις Σκιές τού Πλάτωνα: τον Πλάτωνα τον αγαπώ πολύ, αλλά τις Σκιές του τις εκτιμώ περισσότερο από ό,τι εκείνος.
Έκτρωση, ευθανασία, αυτοκτονία, ναρκωτικά: είπες πράγματα με τα οποία συμφωνώ. Επίσης μού φαίνεται ότι οι ζωηλάγνοι διαπραγματεύονται τον ερχομό στη ζωή (που λες κι εσύ), αλλά απαγορεύουν το θάνατο. Go figure...
Για το Λουκά και το Φώτη: ναι, φαντάζομαι ότι θα μπορούσαν να είναι το ίδιο πρόσωπο.
Για το μικρό σου ερώτημα στο υστερόγραφο: πάλι ναι, συμφωνώ ότι αν είναι να το κάνουμε για τους λόγους που αναφέρεις, καλύτερα να μην το κάνουμε καθόλου. Εκτός αν έχουμε καλύτερους λόγους.
Έγραψα τόσα, αλλά θα μπορούσα να γράψω πολλά παραπάνω. Χρειάζονται πολλά παραπάνω λόγια για να εξηγήσεις κάτι παρά για να το πεις. Με έχει μπλέξει κι εμένα. Στην πραγματικότητα το κείμενο το άρχισα σαν σχόλιο πάνω στο Γιατρό Ινεότη, αλλά στην πορεία με παρέσυρε κάπου αλλού. Το παθαίνω συχνά :)
o xeimwnas etsi orea pou ta eipe eprepe na ton lene gianni. mi me rotas giati!!!!!
Κατά τη γνώμη μου ο ήρωάς μας απευθύνθηκε σε λάθος ειδικότητα γιατρού. Τουλάχιστον ως πρώτο βήμα. Πριν το χειρούργο, ένας καλός ψυχίατρος ίσως διευρύνει το ανθρώπινο όριο, το οποίο θα έπρεπε να είναι μόνο σωματικό...να κλείνει κανείς μόνο βιολογικά σαν άνθρωπος...να συνεχίσει να υπάρχει και αφού έχει κλείσει βιολογικά, αφού μαράζωσαν οι ιστοί του σώματος. Και πριν τον ψυχίατρο, μην παραδίνεσαι (όποιος κι αν ακούει)αμαχητί όπως συνηθίζεις...ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Αυτό το παράπονο έχω από όλους. Για κάτι φίλους λέω...
Ωραίο σχόλιο, Γέφυρες, αν και προσωπικά δε βλέπω πώς θα συνεχίσει κάποιος να υπάρχει μετά που θα μαραζώσουν οι ιστοί. Τελοσπάντων, όπως το δει κανείς.
Για την ιστορία, ο Γιώργος Χειμωνάς (και άρα και Ο Γιατρός Ινεότης) ήταν ψυχίατρος.
Post a Comment