Το ψεύτικο τριαντάφυλλο
Ήταν το βράδυ που τελικά θα χωρίζαμε. Εκείνη είχε εισχωρήσει φουριόζα στο σπίτι μου χωρίς να με φιλήσει, κάθισε στη γωνιά τού καναπέ που καθόταν πάντα και ανέπτυξε τις διαμαρτυρίες της. Μίλησε ψύχραιμα και στρωτά. Σε κάποια θέματα ήταν δύσκολο να απαντήσει κανείς, ενώ άλλα αιτήματά της ήταν εύκολο να ικανοποιηθούν. Έκανα να ανοίξω το στόμα μου στα εύκολα, αλλά ένιωσα το γελοίο τής θέσης μου και σώπασα.
Αχ, η θέση της στον καναπέ! Πόσες φορές από τότε δεν έχω σταθεί μισοχαμένος απέναντι από αυτήν τη θέση, να φαντάζομαι τη φιγούρα της απλωμένη εκεί; Κοιτώ προς τον άδειο καναπέ με τέτοιο πάθος, που όποιος με βλέπει θα με περνά είτε για φετιχιστή είτε για εκτιμητή επίπλων! Μου είχε διαμαρτυρηθεί πως ποτέ δεν πήγαινα στο σπίτι της, πάντα εκείνη έπρεπε να διανύει την απόσταση. Αλλά το λάθος μου ήταν ακόμα μεγαλύτερο, υπήρχε σοβαρό λάθος στρατηγικής: καθώς μετά το χωρισμό θα έχανα το λογικό μου μπροστά σε ένα φτηνό έπιπλο, εκείνη θα είχε όλο της το σπίτι άδειο από αναμνήσεις, πανέτοιμο να υποδεχτεί τις φιγούρες των επόμενων εραστών.
Έμενα σιωπηλός και εκείνη σηκώθηκε να φύγει. Στάθηκε για μια στιγμή να συγυρίσει την τσάντα της, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία για μια τελευταία λέξη, κάτι να πω, να δηλώσω παρών. Αλλά εγώ είχα καρφώσει τα μάτια μου στο βάζο. Επειδή πάντα διαμαρτυρόμουν ότι τα φυτά προσελκύουν έντομα, η μάνα μου μού είχε χαρίσει ένα βάζο με ψεύτικα τριαντάφυλλα. Έπιασα ένα από αυτά· μα τι πάω να κάνω; Είχε μεν το κόκκινο χρώμα τού πάθους, αλλά ήταν ψεύτικο! Έτσι όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση, θα μπορούσε να παρεξηγηθεί.
Εκείνη τέλειωσε με την τσάντα της και με κοίταξε, εγώ τράβηξα πανικόβλητος το χέρι από το τριαντάφυλλο, σαν παιδάκι που συλλαμβάνεται με τη χούφτα στα γλυκά. Τη συνόδεψα αμίλητος μέχρι την έξοδο.
Οι μέρες, οι μήνες, ο χρόνος περνούσε και το τριαντάφυλλο δεν έλεγε να μαραθεί. Έπρεπε ίσως να το πάρω απόφαση: κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε ποτέ. Γιατί μπορεί ένα αληθινό λουλούδι να αναδύει όμορφες μυρωδιές, αλλά ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο ζει για πάντα.
Κι εσείς θα με βλέπετε για πάντα όρθιο, στραμμένο αποφασιστικά προς μια άδεια θέση καναπέ, να προβάρω τα λόγια που έπρεπε να έχω πει στο παρελθόν, με ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο στο χέρι. Και δε θα μπορούσε να μου πει όχι ποτέ ξανά, ποτέ ξανά.
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Butthole Surfers, με έμφαση στο Wooden Song και το Strawberry.
25 comments:
Ρε κωλόπαιδο, έχεις απίστευτη καρδούλα!
Και πάλι πολύ ωραίο ποστ.
1. Επειδή σ'αυτά τα πράγματα η ψευδαίσθηση πάντα νικάει την πραγματικότητα, τα τριαντάφυλλα δεν είναι ποτέ αληθινά.
2. Σ'αυτές τις περιπτώσεις το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σιωπάς, μια και αν η γυναίκα το έχει πάρει απόφαση, αργά ή γρήγορα θα έρθει ο χωρισμός. Ποιος ο λόγος να μιλήσεις και να κερδίσεις μερικές μέρες ή το πολύ λίγους μήνες;
Κωσταντίνα,
Σους, μην ακουστεί παραέξω! :)
(Καλό κουράγιο με αυτά που περνάτε εκεί.)
Άστεγε,
1. Δε διαφωνώ καθόλου. Είναι ένας από τους τρόπους να το δει κανείς.
2. Έχεις δίκιο. Όμως από την άλλη, ξέρεις τι λένε για τα ζευγάρια που έμειναν για πάντα μαζί: είναι αυτά που δεν πρόλαβαν να χωρίσουν. Απλώς, στη δική μου περίπτωση, προλάβαμε.
YΓ. Κρίμα για το blog :(
Είναι πράγματι δύσκολο να πει κανείς αν
- κρατώντας ένα τριαντάφυλλο ψεύτικο προφέρεις λόγια αληθινά
ή
- κρατώντας ένα αληθινό τριαντάφυλλο προφέρεις λόγια ψεύτικα.
:)
Οπως είναι δύσκολο να πείσεις τον μικρό μάρτυρα της ιστορίας -που βρίσκεται μέσα μας- ότι εκείνος που διανύει τη μεγαλύτερη "απόσταση" την καταργεί κιόλας.
Πολύ καλό!
σε όποια μεριά του καναπέ και να κάθεσαι.....
σε όποια μεριά και να κάθεσαι........
ένας άδειος καναπές για ένα άδειο σπίτι.......
Ντιάνα, όλα αυτά είναι δυνατά. Και πότε-πότε δεν είναι.
Exiled, thanks!
Κατερίνα, ...άδειο, αλλά και γεμάτο ταυτόχρονα, όπως περιγράφει το κείμενο.
έχει σημασία;
οι απουσίες δεν αναπληρώνονται από παρουσίες, τα κενά δεν είναι χωρικά, η σιωπή δεν είναι γεναιότητα, ούτε οι ανθρώπινες ιστορίες λογοτεχνία.....
επίσης είμαι πεζή χαζή ξανθιά και δεν καταλαβαίνω τα κείμενα σου, δηλαδή το νόημα τους, το πλήρες μέσα στο κενό.....από συγγένεια σε διαβάζω μη με παρεξηγείς που δε βλέπω πίσω από τις λέξεις με τυφλώνει η πλατινέ μου φράτζα.....
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή κατά τις οποίες μας φρενάρει η λογική, ενώ θα έπρεπε να λειτουργούμε πιο αυθόρμητα. Στο τέλος μας μένει η αναπόληση εκείνης της στιγμής, ένα μικρό μειδίαμα, μια ζεστή μα πικρή συνάμα αίσθηση του αν.
Έτσι και αλλιώς η μάχη έμοιαζε χαμένη. Μια κίνηση αυθόρμητη ίσως αιφνιδίαζε και άλλαζε το αποτέλεσμα. Ίσως …
Με την αποφασιστικότητα που φαίνεται να σε διακρίνει κι επειδή με τα μυαλά αυτά δύσκολα θα σου μείνει κάποια για πολύ καιρό, θα πρότεινα να γεμίσεις την άδεια θέση του καναπέ με ένα ανθρωπάκι του Γαΐτη (που θα πήγαινε ασορτί με το ψεύτικο τριαντάφυλλο και θα έμενε κι αυτό κοντά σου για πάντα), δεν ξέρω όμως αν ο καλλιτέχνης έχει φτιάξει και γυναικείες φιγούρες... αν ναι no problem.
ΥΓ. Υπό τους ήχους του Without you των Kubb
Κατερίνα, well, μια ιστορία σημαίνει ό,τι θέλεις να σημαίνει. Η σημασία τής γνώμης εκείνου που την έγραψε είναι αφάνταστα υπερεκτιμημένη.
GGL, Και την επόμενη φορά επιλέγουμε κάποιον άλλο δρόμο και αν δεν πάει καλά ξαναζούμε με διαφορετικά "αν", repeat to infinity.
next-prophet, δυστυχώς δεν ξέρω ούτε το Γαϊτη ούτε τους Kubb. Στα υπόλοιπα έχεις δίκιο.
you can google it you know....
http://www.kubbmusic.co.uk/
http://www.esk.gr/synergates_in.php?ArtistId=1
δεν έχεις ακούσει το Γιάννη Γαϊτη που σου αναφέρει; ok whatever..........
αν θες να δεις δουλειά του κάνε μια βόλτα μέχρι το σταθμό Λαρίσης (μετρό).....το ανθρωπάκι είναι ήδη καθιστό και μπορείς να κάτσεις πάνω του (a propos είναι ντυμένο ) οπότε θα πρέπει να το βάλεις δίπλα στον καναπέ;
Ευχαριστώ κι εγώ Κατερίνα για το site των Kubb. Απίθανο σαν το άλμπουμ τους.
Σ'αρέσει το "Without you" ; ή μήπως το "Wicked Soul" πιο πολύ, που είναι και το σουξέ του δίσκου ;
Αν και όλα τα τραγούδια τους είναι ωραία, άλλο λίγο, άλλο πολύ. Σ'αρέσει γενικά η alternative ;
Πρέπει να έχεις γούστο.
Είσαι πράγματι ξανθιά, όπως λες σε post πιο πάνω ; (εννοώ εξωτερικά, γιατί εσωτερικά φαίνεσαι ότι δεν είσαι).
Πολύ ωραίο ποστ (αν και καθυστερημένα το λέω).
Καλώς ή κακώς τέτοιου είδους σκέψεις πρέπει να τελειώνουν με κλισέ φράσεις τύπου..."όλα μεσ στο μυαλό μας είναι" κλπ κλπ κλπ...
Έχω πειστεί...
Τα πράγματα, είναι σχεδόν πάντα, απελπιστικά απλά...
Καλή συνέχεια ...:)
cslakonas, thanks! Και βέβαια έχεις δίκιο λέγοντας ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό, άλλωστε με αυτό ακριβώς ασχολούμαστε εδώ: το ανθρώπινο μυαλό, που τα απλά πράγματα τα περιπλέκει.
Οτι λάθη έχουμε κάνει στο παρελθόν δεν οφελεί να τα ξανασκεφτόμαστε. Είναι νεκρά. Σημασία έχει τι κάνεις σήμερα.
τίποτα.......
Περίπου, Debby. Γιατί αν υποκριθούμε ότι δεν έχουμε παρελθόν, τότε δεν ξέρω τι μας μένει. Το μέλλον από μόνο του είναι κάπως ανούσιο. Το παρόν δεν είναι ανούσιο, αλλά για κάποιο λόγο φαίνεται ότι είναι ανεπαρκές.
..."ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο ζει για πάντα".
Δεν είναι αλήθεια. Πιάνει σκόνη, θαμπώνει το χρώμα του, τρίβεται με τα χρόνια,τελικά το πετάς. Πιο αργά από το αληθινό αλλά κάποτε το πετάς.
Και τι βάζεις στο βάζο τότε -αφού και τα αληθινά προσελκύουν έντομα;
ιδού η απορία.
Καθόλου λουλούδια;
Και τίποτα να μην βάλλεις όμως, έξω υπάρχουν τα αληθινά. Και στις βιτρίνες τα ψεύτικά. Πάντα σου γεννάται η απορία τι να επιλέξεις τελικά. Με βασικό κριτήριο πάντα τον χρόνο. Πόσο θα κρατήσουν. Αν αφαιρέσεις αυτόν τον παράγοντα είναι όλα τους τριαντάφυλλα που εξυπηρετούν την ίδια ανάγκη: να στολίσεις το βάζο. ΄
Εξακολουθώντας έτσι μπορεί κανείς να αρχίσει να διερωτάται και για το βάζο. Αν δεν έχεις βάζο περιτεύει και το τριαντάφυλλο. Ελα όμως που ακόμα και αν δεν αγοράσεις βάζο κάποιος θα σκεφτεί να στο δωρήσει; Ωστε δεν εξαρτάται μόνο από εμάς όλη αυτή η ιστορία;
"Περιπεπλεγμένη" υπόθεση, φίλε μου, γύρω από πολλά "αγκάθια" :)
Έχω πολλά αποξηρωμένα κόκκινα τριαντάφυλλα, δοσμένα από κάποιον που άφησα το σημάδι του κορμιού μου στον καναπέ του, και μια μέρα πήγα να του δηλώσω ότι χωρίζουμε.
Για τίποτα δεν έχω μετανοιώσει, ιδίως που ποτέ δεν είχα βάζο, και τα κόκκινα τριαντάφυλλά του μέναν ανάποδα κρεμασμένα να ξεραίνονται και να γεμίζουν σκόνη.
Υπέροχο κείμενο!
μην τρελενεσαι..
τρελαίνεσαι.....λίγη ορθογραφία δε βλαπτει!
Συχνά τα βραδάκια πάω βόλτες.
Συνήθως βρίσκω μια δικαιολογία, όπως να ασκηθώ ή ν αγοράσω κάτι που λείπει. Σήμερα ήταν η πανσέληνος. Είναι ένα γεγονός που αξίζει την προσοχή μου όσο και η επίσκεψη κάποιου αστέρα του θεάματος ή επισήμου προσώπου.
Τα τείχη σε τέτοιες περιπτώσεις με φυλακίζουν. Νιώθω σαν μυρμήγκι ανάμεσα στους υπόλοιπους ανθρώπους - γλεντούν το σαββατόβραδο αλλά από πάνω φωτίζει ένας τεράστιος προβολέας που κάνει τη φιέστα τους σκηνικό. Το φεγγάρι θέλει άπλα και τραβώ κατά τη θάλασσα. Το λιμάνι πρώτη βδομάδα του Οκτώβρη είναι γεμάτο ιδιωτικά καράβια. Πάνω τους είναι μόνο άνδρες που πίνουν και συγυρίζουν τα σχοινιά. Οι γυναίκες έφυγαν με το καλοκαίρι. Πού πήγαν;
Στο βάθος βλέπω το γνωστό κυπριακό καράβι. Ερχεται μια φορά την εβδομάδα και φεύγει πάλι. Κρουαζιερόπλοιο. Στο φουγάρο πάνω είναι η Κύπρος διχοτομημένη. Νήσος μαρτυρική. Ολα αυτά πετούν μακριά από το μυαλό μου και στη θέση της σημαίας σκέπτομαι ένα τριαντάφυλλο. Μια φορά το έδωσα σε έναν άνδρα που τον είχα ερωτευτεί. Δεν το πήρε μα το άφησε σε όλα τα κυπριακά καράβια να γυρίζει πάνω στις θάλασσες. Σκέφτομαι ότι ένας μόνο άνδρας ντρόπιασε όλη τη χώρα του.
τι ομορφο κειμενο...
καποτε σκεφτομουν κι εγω οτι ειναι αδικο να διανυω εγω συνεχεια αυτη την αποσταση...μα εχεις δικιο...ποτέ δεν το ειχα σκεφτει ετσι...οτι δηλαδη οι εικονες της παρουσιας παραμενουν ζωντανες! ποσο θα ποναει θεε μου...
Pixie, o (ψυχίατρος και συγγραφέας) Γιάλομ λέει πως ποτέ δεν πρέπει να αφαιρούμε μία εμμονή, αν δεν έχουμε κάτι καλύτερο να βάλουμε στη θέση της. Έτσι λοιπόν, οι παλιές αναμνήσεις σβήνουν μόνο με καινούριες αναμνήσεις.
Και δεν ξέρω αν είναι χειρότερος ο πόνος όταν κοιτάμε τον "άδειο" καναπέ ή όταν προσπαθούμε να τον ξαναγεμίσουμε.
Post a Comment