Τρέξιμο ΙΙ: Runner's High κι άλλα φαντάσματα

..συνέχεια από εδώ.

Στη συνέχεια περιγράφω τρία από τα βασικά στάδια του τρεξίματος μέσων και μακρινών αποστάσεων, δηλαδή το τι κατάλαβα μετά από σχετική έρευνά μου στο web. Σημειώνω ότι πολλούς όρους τούς έχω μεταφράσει από τα αγγλικά και πιθανόν να υπάρχουν λάθη στην ορολογία. Επίσης, η βιολογία δεν είναι η ειδικότητά μου.

Runner’s High:

Το Runner’s High βιώνεται συνήθως στις μακρινές αποστάσεις, τυπικά μετά τα 15 πρώτα χιλιόμετρα. Τότε το σώμα τού δρομέα εισέρχεται σε κατάσταση νιρβάνας και για πολλά λεπτά νιώθει έντονη ευφορία, ενώ δεν αποκλείονται και οι παραισθήσεις. Είναι πιθανό σ’ αυτό το στάδιο ο εγκέφαλος να αρχίζει να εκκρίνει φυσικές ναρκωτικές ουσίες, όπως ενδορφίνες (φυσική μορφίνη) ή THC (συστατικό τής κάνναβης), για να αντιμετωπίσει την καταπόνηση τού σώματος. Δεν περιορίζεται στο τρέξιμο, αλλά εμφανίζεται και σε άλλα αεροβικά αθλήματα, όπως η ποδηλασία. Το Runner’s High είναι κατά πάσα πιθανότητα ο λόγος που πολλά ποντίκια, όταν κλείνονται σε κλουβί με τροχό, τρέχουν μέχρι θανάτου.

Υπάρχει πολλή φιλολογία γύρω από το Runner’s High και δεν το καταλαβαίνουμε ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες θεωρίες, καθώς και επιστήμονες που αμφισβητούν τη βιολογική του υπόσταση και το θεωρούν απλά ψυχολογικό φαινόμενο.

Ο Δεύτερος Άνεμος (Second Wind):

Είναι η πρώτη φάση έντονης ευφορίας. Ονομάστηκε έτσι γιατί ο δρομέας αισθάνεται σαν να υπάρχει ένας άνεμος που τον σπρώχνει καθώς τρέχει. Τυπικά, αρχίζει να φυσά μετά από περίπου είκοσι λεπτά τρεξίματος, οπότε συναντάται και από τους δρομείς μέσων αποστάσεων. Υπάρχουν ελάχιστες επιστημονικές έρευνες για το Δεύτερο Άνεμο, καθώς το ενδιαφέρον έχει εστιαστεί στον Τοίχο τού Δρομέα και δευτερευόντως στο Runner’s High.

Κάποιοι λένε ότι είναι φαινόμενο καθαρά ψυχολογικό και συμβαίνει όταν οι μύες επιτέλους προσαρμόζονται στις υποχρεώσεις τής νέας τους κατάστασης. Άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα πρώτο –ασθενές- Runner’s High, κάτι σαν demo τού τι πρόκειται να ακολουθήσει μετά από 10-20 χιλιόμετρα. Συνεπώς, όπως και το Runner’s High, ενδέχεται να συνδέεται με την έκκριση φυσικών ναρκωτικών ουσιών από τον εγκέφαλο. Σε μια άλλη θεωρία, συνδέεται με την έναρξη καύσεως λίπους για τις ενεργειακές ανάγκες τού οργανισμού. Η καύση λίπους παρέχει διπλάσια ενέργεια στον οργανισμό από ό,τι η καύση υδρογονανθράκων ή πρωτεϊνών, με απόρροια την προαναφερθείσα ευφορία.

Ο Τοίχος τού Δρομέα (Bonking ή Hitting the Runner’s Wall):

Πρόκειται για το στάδιο εκείνο όταν η γλυκόζη τελειώνει και πλέον ο οργανισμός στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην καύση λίπους για την παραγωγή ενέργειας. Δεδομένου ότι και η καύση λίπους χρειάζεται γλυκόζη για να τελεστεί, ο οργανισμός αρχίζει να διαμαρτύρεται κι ο δρομέας αναρωτιέται why the fuck is (s)he doing this. Ο Τοίχος τού Δρομέα εμφανίζεται στη βασική του μορφή στις μακρινές αποστάσεις (π.χ. μαραθώνιες διαδρομές), αλλά είναι δυνατό να εμφανιστεί και στις μέσες, αν υπάρχει γενική έλλειψη γλυκόζης στον οργανισμό. Οι δρομείς πλέον χρησιμοποιούν ειδικά τζελ και ροφήματα για να ενισχύονται με γλυκόζη. Ο Τοίχος τού Δρομέα θεωρείται επαρκώς ερευνημένος και κατανοητός.

Φόρεστ Γκαμπ

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι ο Δεύτερος Άνεμος, αλλά υπάρχει σίγουρα, αφού μ' έχει δροσίσει. Για το Runner’s High δε δύναμαι να έχω άποψη, αλλά θα το έχω στα υπόψη. Το αρνητικό φαινόμενο Bonking το έχουμε κατανοήσει, ενώ για το Δεύτερο Άνεμο και το Runner’s High είμαστε σχετικά στο σκοτάδι. Πιστεύω πως αυτή η παρατήρηση δείχνει πολλά για τον τρόπο σκέψης και οργάνωσης του ανθρώπινου είδους. Η νοημοσύνη έχει πολλά στάδια εξέλιξης μπροστά της.

Το τρέξιμο προσφέρει καλή φυσική κατάσταση, μαστούρα, ανεβασμένη διάθεση, ομορφιά και -συνδυάζοντας το πρώτο με το τελευταίο- καλύτερο σεξ. Χρειάζονται μόνο γύρω στα 100-150Ε για να αρχίσει να ασχολείται κανείς αξιοπρεπώς (παπούτσια, φανελάκι που δεν κρατά τον ιδρώτα, σπορ κάλτσες για να προστατεύουν το πόδι, υποθέτω ότι όλοι έχουμε φόρμα ή σορτσάκι) και τρεις φορές άθλησης την εβδομάδα. Είναι λοιπόν αξιοπερίεργο το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στις δίαιτες αντί για το τρέξιμο ή γενικά τον αθλητισμό. Αν τα γόνατα και η μέση τους είναι σε θέση να τους υποστηρίξουν, είναι περίπου απίστευτο.

Ίσως το τρέξιμο να μην έχει διαφημιστεί επαρκώς στην Ελλάδα. Ή ίσως να έχουμε παραμυθιαστεί ότι πρέπει να θυσιάζουμε απολαύσεις (βλ. την απόλαυση του φαγητού σε μια δίαιτα) αντί να τις εμπλουτίζουμε, για να βελτιωθούμε σε κάτι (εμφάνιση, υγεία). Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το τρέξιμο βελτίωσε τη ζωή μου εντυπωσιακά και ποικιλοτρόπως.

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από εδώ.