Nέλλυ, μέρος πρώτο

Ο τοίχος

Η Νέλλυ είναι μια πολύ αλλόκοτη ιστορία. Τη σκέφτομαι συχνά, είναι η αλήθεια, αλλά δεν ξέρω τι συμπεράσματα να βγάλω. Το πράγμα γίνεται χειρότερο, αν σκεφτεί κανείς πως όσα ξέρουμε για αυτήν είναι γεγονότα ανάκατα με φήμες. Τι να απορρίψει κανείς και τι να παραδεχτεί ως αλήθεια, είναι δύσκολα πράγματα αυτά. Υπολήψεις θίγονται, άνθρωποι μπορεί να οδηγηθούν στη φυλακή. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή και ας περιγράψουμε κάποια από αυτά που έχουμε ακούσει. Τότε θα το παραδεχθείτε κι εσείς, αγαπητοί, ότι δεν πρόκειται για μια απλή υπόθεση.

Η Νέλλυ έκανε ντελίβερυ για γνωστή πιτσαρία. Μπορείτε να το φαντασθείτε κι εσείς, ότι αυτή δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά για μια κοπελίτσα, που ήταν σαν να είχε μόλις βγει από αθώο παιδικό παραμύθι. Ω, κι ήταν όμορφη η Νέλλυ, ήταν όμορφη πολύ! Οπότε καταλαβαίνετε πως αυτή η σημαντική λεπτομέρεια προκαλούσε τα σχετικά σχόλια. Και ματιές. Αχ, αυτές οι ματιές, καμιά φορά θα επιθυμούσε να μην την κοιτά κανείς, να μην τη βλέπει κανείς, τα φοβόταν αυτά τα βλέμματα!

Ένα βράδυ έπρεπε να παραδώσει παραγγελία "σε κάτι γραφεία γιατρών". Έτσι λέγαν χαιδευτικά την ψυχιατρική κλινική "R". "Κάτι γραφεία γιατρών".

Εδώ οι διάφορες διηγήσεις αρχίζουν να αποκλίνουν και υπάρχουν μερικές τελείως διαφορετικές απόψεις για το τι συνέβει όταν η Νέλλυ έφτασε στο ίδρυμα. Κάποιοι, λ.χ., ισχυρίζονται πως τα γραφεία βρίσκονταν στο πίσω μερος του κτιρίου και η νεαρή κοπέλα έπρεπε να διασχίσει μερικές σάλες γεμάτες υποτρόφους, για να φτάσει εκεί. Αλλά αυτό δύσκολα το πιστεύει κανείς. Άλλοι μιλούν για πράγματα τρομερά που συνέβησαν μόλις έφτασε. Αλλά αυτά δε θα τα αναφέραμε καν, ακόμα κι αν γίναν όλα έτσι. Η κυρίαρχη άποψη, και σε αυτήν κυρίως θα μείνουμε, λέει πως η Νέλλυ αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στους χώρους όπου επιτρεπόταν η είσοδος στους επισκέπτες. Εκεί ο κάθε μόνιμος συνοδευόταν από προσωπικό νοσοκόμο και η Νέλλυ αισθανόταν ασφαλής.

Καθώς τελικά η Νέλλυ έφευγε, σε μια από τις στιγμές που ορίζουν τη ζωή μας, κοντοστάθηκε στο κούφωμα της εξόδου. Κάτι της έπεσε και γονάτισε στο πλάι για να το πιάσει. Για μια στιγμή μόνο. Κι όταν ξαναστηλώθηκε, έτοιμη πια να φύγει, κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει προς τα πού ήταν το έξω και προς τα πού το μέσα. Τίποτα δεν πρόδιδε ότι στο αποδώ είναι οι λογικοί και στο αποκεί οι παράφρονες. Προσπάθησε να ρωτήσει τους περαστικούς, κι απ’ τις δυο μεριές, να τη βοηθήσουν να βρει το δρόμο για το σπίτι. Κανείς όμως δεν απαντούσε στις απορίες της, όλοι την αγνοούσαν. Μάλλον θα την περνούσαν για τρελή.

Πέρασαν οι ώρες, πέρασαν οι μέρες και η Νέλλυ εξακολουθούσε να στέκεται στο κούφωμα της εξόδου. Αφού είδε και απόειδε, τελικά πήρε τη μεγάλη απόφαση. Με μια γρήγορη κίνηση, με ένα άλμα βγαλμένο από τις χρυσές σελίδες των ολυμπιάδων, με μια κραυγή απελπισίας, με ένα τελευταίο δάκρυ για μαγικό χαλί, η Νέλλυ όρμησε και χώθηκε μέσα στον τοίχο.

(Συνεχίζεται εδώ)

ΥΓ. Photo by William Pugh.