Γιάρομιλ

Βρίσκομαι σε ένα φίνο εστιατόριο με πολλούς επώνυμους πελάτες. Βλέπω παρέες πολλές και φάτσες γνωστές. Βλέπω το Νίκο Δήμου με παρέα συγγραφέων, πιο εκεί το Γιάννη Σπάθα με μουσικούς (και ντράμμερς) και κάπου στο βαθος είναι κι ο Μίλαν Κούντερα με κάποιους από τους ήρωές του.

Αυθόρμητα θέλω να πάω στον κ.Δήμου και να του συστηθώ σαν blogger, καλωσορίζοντάς τον στην blogoκοινωνία, αλλά φίδια με ζώνουν. Το να πάω σε εκείνον και να του συστηθώ σαν blogger, είναι περίπου σαν να πηγαίνω στο Σπάθα για να του συστηθώ σαν κιθαρίστας. Μα εγώ ίσα που ξέρω να γρατζουνάω το εξάχορδο!

Όμως δεν είναι έτσι; Αν ξέρω δύο-τρία ακκόρντα, αυτό δε με κάνει κιθαρίστα; Κακό κιθαρίστα, αλλά κιθαρίστα, εν τέλει; Τυπικά και με το νόμο είμαι blogger για περισσότερο καιρό από τον κ.Δήμου κι ας ομολογεί εκείνος ότι στη ζωή του έχει ψάξει την επικοινωνία με όλους τους δυνατούς τρόπους. Τι είναι αυτό που μας κάνει κάτι, που μας βάζει τη στάμπα του επιστήμονα, του καλλιτέχνη, του blogger; Το ότι παίζω 5x5 πού και πού, δε με κάνει και ποδοσφαιριστή;

Ο Μίλαν με βλέπει να έχω μείνει στη μέση της αίθουσας κάθιδρος, με κοιτά για λίγο με συμπόνοια. Μου στέλνει το Γιάρομιλ, τον ποιητή της ζωής που είναι αλλού, να μου μιλήσει.
"Μόνο ο πραγματικός ποιητής ξέρει πόσο απέραντος είναι ο πόθος να μην είσαι ποιητής", μου λέει μελαγχολικά και φεύγοντας με βήμα αργό, ξανακάθεται.

Αυτό μάλιστα, είναι τροφή για σκέψη! Βρίσκω κουράγιο κι ένα τραπέζι για να κάτσω. Η παραπάνω φράση του ποιητή μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς, σε όλο το φάσμα δράσεως, σκέφτομαι. Αν βρω αυτά για τα οποία νιώθω απέραντο πόθο να μην είμαι, αυτά που νιώθω ότι μου ρουφάνε τη ζωή εγωιστικά, τότε θα έχω βρει τι πραγματικά είμαι, θα έχω βρει τις ισχυρές συνιστώσες μου!

Πίνω λίγο κρασί, αλλά αυτές οι σκέψεις δε λένε να με εγκαταλείψουν. Περνάω όλες μου τις συνήθειες από κόσκινο, αυτό είμαι, εκείνο είμαι, το άλλο όχι. Γυρνώ σπίτι, ξαπλώνω, αλλά αντί να με πάρει ο ύπνος, οι παραπάνω σκέψεις χορεύουν στο μαξιλάρι μου. Θα γράψω ένα σχετικό κείμενο στο blog, σκέφτομαι, θα το γράψω έτσι κι έτσι κι έτσι, κι η ώρα περνάει, διαγράφω υποθετικά παραγράφους και προσθέτω άλλες και είναι αργά και είναι πρωί. Τα σέβη μου, κ.Δήμου, είμαι blogger κι είμαι και πολλά άλλα πράγματα.

ΥΓ. Originally στο Μια παρέα, 7/1/2006.