Νέλλυ, μέρος δεύτερο

Το βράδυ

(...συνέχεια από εδώ.)

Για πολύ καιρό τη Νέλλυ δεν την είδε κανείς. Κυκλοφόρησαν φήμες άσεμνες, ότι τα παράτησε όλα και έπιασε δουλειά σε ένα μπουρδέλο, ότι κλέφτηκε με ένα δραπέτη δολοφόνο που ερωτεύθηκε, ότι τη σκότωσε κάποιος απατημένος εραστής- τόσες, μα τόσες φήμες! Η αστυνομία έκανε έρευνες και έρευνες, αλλά καμιά δεν κατέληξε πουθενά. Η εξαφάνισή της παρέμενε μυστήριο. Μέχρι που...

Μέχρι που, μερικά χρόνια μετά, κάποιος ισχυρίστηκε πως είδε τη Νέλλυ να συνοδεύει μια νεαρή κοπελίτσα στο δρόμο του παλιού ψυχιατρείου. Είχε σκοτάδι, αλλά ο μάρτυρας ορκιζόταν πως ήταν εκείνη, γιατί την ήξερε από παλιά. Είδε, λοιπόν, στο βάθος του δρόμου δυο νεαρές κυρίες να περπατούν πλάι-πλάι, η μια με βήμα αγχωμένο και η άλλη –η Νέλλυ- δίπλα της, από τη μεριά του τοίχου. Άρχισε να τρέχει προς αυτές φωνάζοντας το όνομά της, αλλά τότε οι δυο κοπέλες άρχισαν να τρέχουν και εξαφανίστηκαν.

Στις επόμενες μέρες, οι μαρτυρίες για θέαση της Νέλλυ σε εκείνον το δρόμο, πάντα όταν έφευγε το φως της ημέρας, πάντα συνοδεύοντας νεαρές κοπέλες, πάντα περπατώντας από τη μεριά του τοίχου, πάντα αρχίζοντας να τρέχει όταν τη φώναζαν, πλήθαιναν. Όλο και περισσότεροι ισχυρίζονταν πως την είδαν. Τελικά μια από τις νεαρές που υποτίθεται πως είχαν συνοδευθεί από τη Νέλλυ εντοπίστηκε, όμως αρνήθηκε πως είχε παρέα στον περίπατό της. Κι όταν τη ρώτησαν γιατί άρχισε να τρέχει όταν ο αυτόπτης μάρτυρας της φώναξε, απάντησε πως τρόμαξε, είχε και σκοτάδι, οπότε έτρεξε να κρυφτεί στο σπίτι της, να γλιτώσει από πιθανό κακό!

Και κάπου εδώ σταματούν τα στοιχεία που έχω για αυτήν την υπόθεση, αγαπητοί μου. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλήξω στα πώς και τα γιατί. Μόνο ένα ξέρω, γιατί τη Νέλλυ τη βλέπουν μόνο τα βράδια. Το κατάλαβα τις προάλλες, καθώς διάβαζα τα "Όνειρα από Γυαλί" του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο:

“...συνήθως είναι πιο εύκολο να νιώθεις καλός το βράδυ. Όταν αντίθετα είναι μεσημέρι, μπορείς και να σκοτώσεις, ή κάτι ακόμα χειρότερο: να σκεφτείς να σκοτώσεις, ή κάτι ακόμα χειρότερο: να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως είσαι ικανός να σκεφτείς να σκοτώσεις. Ή ακόμα χειρότερο: να σκοτωθείς.”


Κι η Νέλλυ θα συνεχίσει να ζει σαν ξωτικό μέσα στον τοίχο που χωρίζει τους λογικούς από τους παράφρονες και θα βγαίνει μόνο για να συνοδεύσει νεαρές κυρίες στα σκοτεινά. Κι οι άνδρες θα συνεχίσουν να τη βλέπουν από μακριά και να τη φωνάζουν, αλλά αυτή θα τρέχει, γιατί τρομερά γεγονότα μπορεί να συνέβησαν το μοιραίο βράδυ, γεγονότα που δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου, γεγονότα που δε θα τα αναφέρουμε ποτέ, ακόμα κι αν γίναν όλα έτσι.

----------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Μωρών στη Φωτιά.
ΥΓ2. Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του Dirt, των Alice in Chains. Η ζωγραφιά με τα λόγια τού Μπαρίκκο είναι από τη Ranex.
ΥΓ3. Original καταχώρηση στο Μια παρέα, 15/1/2006.