Το κόλπο

Γιατί γράφεις; Είναι κόλπο. Δίνεις στα θολά τέρατα αντιληπτή μορφή, η τερατογραφία παίρνει τη θέση τους μες στο μυαλό σου και, επιτέλους, το τέρας δε μοιάζει πια ανίκητο. Αυτό συμβαίνει επειδή η αναπαράστασή του δεν είναι ποτέ τέλεια, είναι απλώς το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Έχει ένα ψεγάδι εδώ, ένα λογικό άλμα εκεί, μια αχίλλειο πτέρνα ολούθε. Τα επινοημένα τέρατα είναι θνησιμαία, σαν τους δημιουργούς τους.

Τα τέρατα αυτά όμως, τα τέρατα αυτά καθεαυτά δεν έχουν αδυναμίες, είναι αδυναμίες. Για αυτό και οι μεγάλοι καλλιτέχνες τρελαίνονται. Είναι τόση η τέχνη τους, το κάλπικο είναι τόσο πιστό στο αυθεντικό, που δεν μπορεί να γίνει τίποτα: συνεχίζει να είναι άτρωτο.

Σχεδόν μπορείς να τους δεις μες στο δωμάτιό τους να σκύβουν πάνω από τα γραπτά των κλασικών, με το τσιγάρο στο στόμα, με τον πανικό στα μάτια μήπως γεννήσουν το θανατηφόρο αθάνατο έργο, λουσμένοι με βενζίνη να ανάβουν άλλο ένα πριν την τελευταία πινελιά της αποπνικτικής τζοκόντας τους, άλλο ένα –το τελευταίο- και φεύγουν, τιγκανά, αν δεν καταφέρουν να εξαπατήσουν τους δαίμονες κι αυτή τη φορά, θα φύγουν!

Κι εγώ να κοιτώ πότε το βιολί και πότε εσένα, πόσο υπερήφανος νιώθω απόψε, γλυκέ μου! Να σας κοιτώ και να θαυμάζω το ταιριαστό ζευγάρι, πώς γαληνεύει η ράχη του πάνω στον παιδικό σου ώμο! Τι είδους άγγελοι εφεδρεύουν πέρα από τον καβαλάρη; Ποιά παραμυθένια πουλιά τραγουδούν, τι αλλόκοσμος ερωτισμός, γυιέ μου, πώς το βιολί θωπεύει τον τρυφερό σου λαιμό σαν... σαν...
... χρειάζομαι μια παρομοίωση εδώ... σαν...
...λάμα ξυραφιού.

----------------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Ziggy Was.
YΓ2. Picture taken from here
ΥΓ3. Originally στο Mια παρέα, 19/1/2006.