Saturday, July 10, 2010

O λόγος που θα γίνει, ο λόγος που δε θα γίνει

Πρό-λογος

Ζεστό βράδυ, ένας καναπές σε μια ταράτσα με θέα τον Παρθενώνα και το Λυκαβηττό. Τρία άτομα μισοξαπλωμένα πάνω στον καναπέ, άδεια μπουκάλια πεσμένα τριγύρω. Να το ξέρεις από τώρα, όταν τελειώσω αυτήν την αφήγηση, θα δεχτώ να τιμωρηθώ μόνο για αυτά που είμαι ένοχος.

Λόγος

«Πέτρο, φέρε το!». Όταν μια γυναίκα χρησιμοποιεί προστακτική, όλες οι γκρίζες αποφάσεις γίνονται εύκολες. Είναι όπως όταν η μάνα μας μάς λέει να τής κατεβάσουμε το τηγάνι από το ψηλό ντουλάπι, πρόκειται για μη-απόφαση. Ο Πέτρος πήγε να το φέρει.

Είχα πλέον την άνεση να την κοιτάξω καλύτερα, χωρίς τον κίνδυνο να με προσέξει άλλος εκτός από την ίδια. Και κάρφωσα στα λαγκάδια ανάμεσα στις τιράντες της. Υπάρχουν ναρκωτικά που σε εστιάζουν στο πνεύμα και ναρκωτικά που σε κάνουν να νιώθεις σαν σκέτη σάρκα- το καλό αλκοόλ είναι από τα δεύτερα. Όπως και το γυναικείο στήθος. Με είδε και χαμογέλασε παιδιάστικα. Ευχαριστημένη, αλλά πιθανώς ήδη γεμάτη από το έμμεσο κοπλιμέντο.

Και εγώ γεμάτος ήμουν. Ήταν η εποχή που τελειώναμε τις σπουδές μας και θα σκορπίζαμε σε τρία σημεία τού ορίζοντα. Δύση εγώ. Ανατολή ο Πέτρος, νότο η Δήμητρα. Οι δυο τους τα ‘χανε χαλάσει εδώ και κάποιους μήνες, για να τούς έρθει πιο εύκολη η ξενιτιά. Αλλά, και πάλι, το μέλλον ήταν όλο δικό τους, όλο δικό μας. Η συναρπαστική εποχή τής νεανικής άγνοιας και των άπειρων δυνατοτήτων. Και η εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής. Έστω ξενιτεμένου. Έστω περιορισμένης. Άπειρες δυνατότητες. Εκπλήρωση ονείρου. Ναι, γεμάτος!

«Ιδού!». Μόλις ο Πέτρος γύρισε, πέρασα το χέρι μου γύρω της με άνεση. Δε γινόταν να κατηγορηθώ για τίποτα ούτε από τον εαυτό μου, πριν λίγο ήμουν σχεδόν αγκαλιά με τον Πέτρο. Η επερχόμενη ξενιτιά σού δίνει τη δικαιολογία να μοιράζεις τρυφερότητα στους ανθρώπους σου απλόχερα. Ίσως και να σ’ αναγκάζει. Άλλωστε, ήταν κι ο δικός της μπροστά. Απασχολημένος με τα χαρτάκια του και τα σακουλάκια του.

Το ανάψαμε και αρχίσαμε την περιφορά του από χέρι σε χέρι. Με δυο φίλους σ’ έναν καναπέ. Σε μια ταράτσα που κοιτάει την Αθήνα. Ζεστό σκοτάδι από τη νύχτα, οικεία φώτα από την πόλη. Αλκοόλ και νιάτα στο αίμα, ενδορφίνες και πλάνα στο κεφάλι. Αναθρώσκων καπνός να διαθλά το λιγοστό φως. Σκέτη μαγεία.

Η αγκαλιά μου με τη Δήμητρα άρχισε να σφίγγει. Λίγο-λίγο, με τη μαγεία, τον επερχόμενο αποχωρισμό και την παρουσία τού Πέτρου σαν πρόχειρες δικαιολογίες. Με το αεράκι να χαϊδεύει τον ιδρώτα μας εκεί που πριν λίγο ακουμπούσαμε. Διηγήσεις για τις ερωτικές τους επιδόσεις επισκέπτονταν το κεφάλι μου αποσπασματικά.

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Πέτρο να με κοιτάει. Ξέραμε κι οι δυο ότι τα πάντα κρέμονταν από αυτόν. Όντας εκεί, επέτρεψε όλο αυτό το μπέρδεμα. Παραμένοντας ως είχε, το εμπόδιζε να εξελιχθεί. Αν έφευγε, δε θα υπήρχε τίποτα να το σταματήσει. Η παρουσία του ήταν σαν μια πυρηνική βόμβα, υπέροχα καταστροφική, αλλά ταυτόχρονα εμπόδιζε την αιματοχυσία μεταξύ υπερδυνάμεων. Ήταν ο λόγος που το κακό θα γίνει και ο λόγος που δε θα γίνει.

Έπιασα το χέρι τής Δήμητρας και το έβαλα στα πλευρά τού Πέτρου. Αυτός έσκυψε το κεφάλι, σαν να προσπαθούσε να σκεφτεί χωρίς να τον βλέπει ο θεός. Ή σαν κρεμάμενος από σταυρό.
Παύση. Τζούρα. Παύση.
Κούνησε τα χείλη του. «Δήμητρα...». Το αίμα, έτοιμο να εκραγεί μέσα στις φλέβες μου.

Επί-λογος

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει με μερικές ιστορίες. Όταν τις αφηγείσαι στον αόριστο, σου ταιριάζει ένα τέλος. Κι όταν τις αφηγείσαι σε ενεστώτα, σου ταιριάζει άλλο.

-------------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Washer των Slint.

18 comments:

~reflection~ said...

Μικρες Ιστοριες...
και κάθε φορά που ξαναδιαβαζεις το κείμενο σκέφτεσαι ότι μπορεί να είχε τελειώσει διαφορετικά..

Δε μοιαζει λίγο σαν τη Ζωή με τα χιλιαδες διλήμματα?..
Αν είχα πει ΝΑι στην εκδοχή που απερριψα, όλα θα ήταν αλλιως...

Ετσι και τα κείμενα...

Παραλληλες Ζωές...
μονο που τα κειμενα μπορούν να ξαναγραφτούν αμετρητες φορες
και κάθε μία να είναι ένα πρωτότυπο...

στη Ζωή αυτο δε συμβαινει Ποτέ...

τα φιλια μου...

Thrass said...

Κάκια,

στη Ζωή αυτο δε συμβαινει Ποτέ...

Aυτό το λες με πικρία ή σαν αντικειμενική διαπίστωση;

Θα μπορούσα να διατυπώσω την ερώτηση και αλλιώς:
Στο "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας", ταυτίστηκες περισσότερο με το Φλορεντίνο ή με τη Φερμίνα;

Σκληρή γυναίκα η Φερμίνα. Αλλά και αυτόν το Φλορεντίνο θα ήθελα να τον βρω να τον ρωτήσω: άξιζε τον κόπο; Το χρόνο;

Νομίζω πως υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο να ξεκαθαρίζουμε το παρελθόν και στο να προχωράμε. Αλλά με έμφαση στο "προχωράμε".

Όπως λέω και στο κείμενο, η ζωή είναι γεμάτη δυνατότητες. Το πίστευα τότε, το πιστεύω και τώρα. Μερικές δεν προλαβαίνουμε να τις εξερευνήσουμε. Άλλες τις αγγίζουμε, αλλά μένουν ανεκπλήρωτες. Κι άλλες μάς ανοίγουν τούς ορίζοντες.

Αξίζουν οι ανεκπλήρωτες τη δεύτερη ευκαιρία τους; Υπό συνθήκες, λέω εγώ. Όπως το βλέπει κανείς, αρκεί να ομορφαίνει το ταξίδι του.

Anonymous said...

Γκρουπάρα-κομματάρα!

Γράφεις και ωραία, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι τόσο αρχίδι στα πολιτικά.

dianathenes said...

βρε τι τραβάνε οι άνδρες για 2 λαγκάδια! κι εκείνο το Πέτρο, φέρτο! Τι απόλυτα κυριαρχικό! τσ τσ τσ...

Thrass said...

Ανώνυμε, ο καθείς και τα μυαλά του.

Ντιάνα,
Και πού να ξέρατε αυτά που δε σάς λέμε.
Eμ, βέβαια. Δες τη πόσο άψογα τα έχει θέσει όλα σε κίνηση και μετά υποχωρεί στο υπόβαθρο (και καλά).

ggl said...

Άμα οι γυναίκες ήταν πλούτος, θα ήσουν κομουνιστής.

μ said...

Ίσως επειδή με τις ιστορίες στον αόριστο, ξέρεις το τέλος από την αρχή, ενώ σε αυτές με τον ενεστώτα φοβάσαι ότι θα φτάσει.

καλησπέρα

Thrass said...

GGL,
Δίπλωσα από τα γέλια, μεγάλε! Αλλά, εντάξει, ποτέ δεν είπα ότι ο κομμουνισμός δεν έχει μερικές καλές επιμέρους ιδέες. Αρκεί να μην είναι υποχρεωτικές.

Μάνο,
Μάλλον έχεις δίκιο. Αλλά δεν ξέρω αν είναι μόνο αυτό.
Ωραία blog έχεις, σύντεκνε, θα σού έρχομαι.

paperflowers said...

Για τις ιστορίες στον αόριστο, ξέρουμε το τέλος.
Γι'αυτές στον ενεστώτα, ξέρουμε το τέλος που θα θέλαμε να έχουν.
Γι'αυτές που δεν λέμε, ξέρουμε ότι δεν θέλουμε να τελειώσουν. Ή ν'αρχίσουν...
Κάπως έτσι δεν πάει?

Έχεις σκεφτεί ότι αν μας λέγατε "αυτά που δεν μας λέτε", θα περνούσατε ΠΟΛΥ καλύτερα?

paperflowers said...
This comment has been removed by the author.
Thrass said...

Paperflowers,
Ναι, και κάπως έτσι.
Θα διαφωνήσω όμως ειδικά για τις ιστορίες που δε θέλουμε να τελειώσουν. Καμιά φορά, όταν φτάσουμε στο σημείο να αρνούμαστε ότι μια ιστορία θα τελειώσει, είμαστε απολύτως ελεύθεροι να γράψουμε για αυτήν παράλληλα με τα γεγονότα.

Έχεις σκεφτεί ότι αν μας λέγατε "αυτά που δεν μας λέτε", θα περνούσατε ΠΟΛΥ καλύτερα?

Λές;! Χμ. Μπα. Όχι.

paperflowers said...

Την εκθέτουμε στη λογική του "τρίτου" όμως, έτσι. Ακόμα και μπαίνοντας στη διαδικασία να την αφηγηθούμε, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε κάποια απόσταση για να μπορέσουμε να την βάλουμε σε λέξεις.
Είναι σχεδόν αναπόφευκτο, ότι αυτό που αρνούμαστε, θα εμφανιστεί μπροστά μας..

Thrass said...

Paperflowers,

Βρήκες την κρυψώνα μου. Γενικά τη ζωή μου μ' αρέσει να τη χειρίζομαι σαν να είναι ζωή άλλου ή, για την ακρίβεια, κοιτώντας τα πράγματα από απόσταση.

Αυτό το άρχισα κάποτε που χρειαζόμουν έξτρα διαύγεια, πήγε καλά και το κράτησα. Με αποτέλεσμα να έχει γίνει πια φύση μου.

Βέβαια, η μέθοδος έχει και μειονεκτήματα. Όπως αυτό που λες (και δεν είναι καν το χειρότερο). Αλλά η έξτρα διαύγεια χαρίζει ψυχραιμία και κάνει τούς φόβους για το μέλλον διαχειρίσιμους (ακόμη και με συνειδητές αυταπάτες, που πάντα είναι χρήσιμες), τουλάχιστο μέχρι το μέλλον να γίνει παρόν.

Όπως αντιλήφθηκα στη συνέχεια, υπάρχουν κι άλλα άτομα που ακολουθούν την ίδια μέθοδο. Ακόμη κι εδώ μέσα, πιθανολογώ.

paperflowers said...

Δεν περιγράφεις μια απλή αντικειμενικότητα..

Σ'ένα απ'τα πρώτα σχόλια που σου είχα αφήσει, είπα ότι γράφεις πολύ αρρενωπά.
Προφανώς ζεις κι έτσι, γιατί αυτό που περιγράφεις θεωρείται αρετή για τους άνδρες. Σύνεση, αυτοπειθαρχία, αποφασιστικότητα, οριοθέτηση.. "δύναμη" με μια λέξη.
Απ'την άλλη, δεν μπορώ να φανταστώ ότι μια γυναίκα θα λειτουργεί έτσι, χωρίς να χαρακτηριστεί κάποια στιγμή ψυχρή πχ..

Τι να πω.. λες να το τραβάω απ'τα μαλλιά?

ΥΓ: Ναι, υπάρχουν πολλοί που ζουν έτσι. Αλλά δεν ξέρω πόσοι ζουν όπως γράφουν.. :-)

Thrass said...

Δεν το τραβάς, μάλλον έχεις δίκιο. Τα παιδιά στην παραπάνω ιστορία μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να δίνουν σημασία στο ότι τούς έβλεπε όλη η Αθήνα. Για τούς ενήλικους δεν ισχύει το ίδιο, ενώ με τις γυναίκες η κοινωνία είναι ακόμη αυστηρότερη με τη συμπεριφορά τους. Ακόμη και σ' εμένα πάντως δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα. Κι όχι εντελώς άδικα.

Αλλά εσύ δε θα έχεις κανένα πρόβλημα, αν είσαι στην πορεία για να γίνεις κάποτε "μια χαριτωμένη γριούλα που αγαπάει τούς ανθρώπους"! Με εμένα οι άνθρωποι θα έχουν θέμα τότε, υπολογίζω ότι θα πρέπει να κάνουν αίτηση για να τούς δώσω σημασία.

Φυσικά και το θυμάμαι εκείνο το σχόλιό σου, μπαίνω και το ξαναδιαβάζω καμιά φορά για να πάρω τα πάνω μου. Αλλά με υπερτιμάς, δυστυχώς. Θα έλεγα ότι, στα 4 χαρακτηριστικά που λες, αρχίζω από μέτριο βαθμό και καταλήγω στο άριστα (με τη σειρά που τ' αναφέρεις). Στη "σύνεση", μάλιστα, δεν έχω ιδέα τι βαθμό θα ήθελα να έχω, δεν έχω στόχο. Μόνο στην παραπάνω ιστορία, έσπασα ένα σωρό κανόνες τής σύνεσης. Και δεν έχω μετανιώσει για κανέναν.

Πάντως, τη "δεύτερη οπτική γωνία" φαίνεται να την έχεις σε σημαντικό βαθμό για τον εαυτό σου, αν μού επιτρέπεις. Ίσως να έχεις βρει μια χρυσή τομή, ποιός ξέρει.

Thrass said...

Ξέχασα το υστερόγραφο. Τη δική μου σχέση με τη γραφή την έχω εξηγήσει παλιότερα, νομίζω πως, όταν γράφω, είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου από ό,τι είμαι όταν με βλέπει κάποιος από κοντά. Κι αυτό γιατί, όταν γράφω, είμαι μόνος μου και τελείως αποκομμένος από το άμεσο περιβάλλον -πόσο πιο πολύ μπορεί κάποιος να πλησιάσει τον εαυτό του;

Τώρα περιμένω δικό σου ποστ που να μάς λέει αν ζεις όπως γράφεις, let's make this fair!

paperflowers said...

Ωραία, τώρα έχω κι εγώ να διαβάζω ένα σχόλιο για να παίρνω τα πάνω μου! :-)

Έγραψα "χαριτωμένη γριούλα"..? Ούτε στις πιο προχωρημένες μου φαντασιώσεις δεν υπάρχει αυτό!

Κι εσύ με υπερτιμάς. Σοκαριστικά.

Άρα, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι είμαστε περισσότερο ο εαυτός μας όταν βρισκόμαστε αποκομμένοι από τον κόσμο και ανώνυμοι, ή υποτιμούμε τους εαυτούς μας ενώ οι άλλοι βλέπουν την πραγματικότητα, ή φιλτράρουμε την πραγματικότητα με το να δημοσιοποιούμε την πιο γοητευτική πλευρά μας.
Ή και τα δύο..?

Thrass said...

Paperflowers, αντί να δώσω μια απάντηση στην τελευταία σου ερώτηση, θα σού ζητήσω να περιμένεις το επόμενο ή μεθεπόμενό μου ποστ, που θα έχει σχετικό θέμα.