Sunday, March 23, 2008

Μισός άνθρωπος, μισός ελέφαντας



Άνθρωπος


Ο Joseph Merrick έγινε γνωστός ως άνθρωπος-ελέφαντας, λόγω τού Συνδρόμου τού Πρωτέα που είχε παραμορφώσει ολόκληρο το κορμί του. Μόλις έμαθα πως έρχεται στο τοπικό νοσοκομείο, ζήτησα αμέσως να με δεχτεί, να κεράσω έναν καφέ και να τα πούμε σε χαλαρό κλίμα. Ένας άνθρωπος απολύτως άσχημος, αλλά και αρκετά έξυπνος ώστε και να έχει πλήρη συνείδηση της ασκήμιας του, δεν μπορούσε παρά να έχει κάτι ενδιαφέρον να μού πει.

Έτσι κι έγινε. Δυστυχώς, ο Γιόζεφ μού απαγόρευσε να ανεβάσω τις λεπτομέρειες των συνομιλιών μας στο blog. "Θα τα γράψω κάποτε εγώ", υποσχέθηκε. Μου επέτρεψε όμως να ανακοινώσω αυτό που τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Σκέφτεται, είπε, να ζητήσει να μεταφερθεί στη Μονάδα Τυφλών. Εκεί, ίσως μια γυναίκα κάποτε τον αγαπήσει.

Ελέφαντας


Οι ελέφαντες είναι εκπληκτικά ζώα και κάθε φορά που διαβάζω για αυτούς, ανακαλύπτω κάτι ακόμα πιο εκπληκτικό. Ας πούμε, είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος που αντιδρούν στα τσουνάμι.

Όταν ένα τσουνάμι πλησιάζει την ακτή, σε πρώτη φάση η θάλασσα αποτραβιέται, αφήνοντας κενή την πρώην άκρη της. Τότε οι άνθρωποι, παρακινημένοι από την περιέργειά τους αλλά και από την άγνοια, τρέχουν να εξερευνήσουν τη νέα στεριά που τούς προσφέρεται, με θανάσιμες συνέπειες.

Ο ελέφαντας, από την άλλη, ξέρει τι θα συμβεί. Λαμβάνει με τις πατούσες του το ακουστικό κύμα που προηγείται τού τσουνάμι, προάγγελος καταστροφής και θανάτου, και τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ας φανταστούμε τη σκηνή. Το τσουνάμι έρχεται από μακριά. Η θάλασσα αποτραβιέται. Οι άνθρωποι τρέχουν προς αυτήν. Kαι ο ελέφαντας αντίθετα.

Μετά την καταστροφή, ο ελέφαντας θα επιστρέψει για να βολτάρει γύρω από τα πτώματα των επίδοξων εξερευνητών, προσπαθώντας να καταλάβει το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας.

Τσουνάμι


Βλέπω από μακριά την άκρη τής θάλασσας να αποτραβιέται. Όλοι τρέχουν προς αυτήν. Θα είναι εφιάλτης, δεν μπορεί! Ξέρω όμως τι συμβαίνει και αρχίζω να τρέχω αντίθετα. Μα πού είναι ο Γιόζεφ; Γιόζεφ!

Τον βλέπω να έχει μείνει καρφωμένος στη θέση του. Γιόζεφ...

Ο Γιόζεφ έχει μείνει ακίνητος και σε περιμένει, κύμα. Μισός άνθρωπος και μισός ελέφαντας. Θα γίνεις ο υγρός του τάφος ή θα τελειώσεις μακριά του; Κύμα, γίνε Μαγδαληνή και πλύνε του τα πόδια. Εγώ δε θα πω τίποτα. Θα τα γράψει κάποτε αυτός. Μου το έχει υποσχεθεί.


-----------------------------
ΥΓ1. Υπό τούς ήχους τού Rubber Ring των Smiths, εδώ σε μια μεταγενέστερη live εκτέλεση από το Morrissey.
ΥΓ2. Η φωτογραφία τού Τζόζεφ Μέρρικ είναι από τη wikipedia.

19 comments:

dianathenes said...

Μην μου πεις ότι ήσουν στις "Ινδίες"...:)

Thrass said...

Είχα τρακάρει με έναν ελέφαντα...

ggl said...

Ο άνθρωπος ελέφαντας σου εκφράζει απόλυτα το πως σε βλέπω. Πως βλέπω την αδυναμία σου να κινηθείς μεταξύ των δύο μετώπων που συγκρούονται μέσα σου. Αυτού που είσαι και αυτού που θα ήθελες να είσαι.

paperflowers said...

Ό,τι κι αν γίνει, είτε γλυτώσει είτε χαθεί απ'το τσουνάμι, μήπως θα πάψει να είναι μισός άνθρωπος και μισός ελέφαντας?

ΥΓ. Δεν ξέρω ποιες λέξεις να διαλέξω για να σου πω πόσο μ'αρέσει ο τρόπος που γράφεις...

Thrass said...

GGL, έχεις δίκιο, ασφαλώς, "ανανεώνεσαι ή πεθαίνεις", που έλεγε κι ο Μουσολίνι. Απλώς δεν τα πας πολύ καλά με τις αρχικές συνθήκες :)

Paperflowers, το είπες ήδη πολύ καλά. Τι να πω, σ' ευχαριστώ.
Για αυτό που ρωτάς, πραγματικά δεν ξέρω.

Unknown said...

Δεν ξέρω για ποιον να πρωτοκλάψω...
Για τον μισό άνθρωπο που θέλει να ορμήξει προς τα μπρος και κάτι του απαγορεύει την ηδονή της ολοκλήρωσης του αλόγιστου πόθου...ή για τον μισό ελέφαντα που βλέπει την καταστροφή και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το έδαφος για να σωθεί...Ο ένας αναιρεί τον άλλο για να γίνει το υβρίδιο της ένωσής τους ο παρατηρητής στο boundary value πρόβλημα της κοινής ζωής τους...
Όπως γράφει ο Τζελαλαντίν Ρουμί:
Δέξου με Αγαπημένε μου
Σώσε την ψυχή μου.
Γέμισέ με με την αγάπη σου
και λύτρωσέ με από τους δύο κόσμους.

dianathenes said...

Αν κάποιος είναι μισός άνθρωπος και μισός ελέφαντας πρέπει να λογίζει εαυτόν τυχερό. Σκέψου ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιος είναι μισός άνθρωπος και μισός κότα - αυτά τα πτηνά που σηκώνουν το κεφάλι μόλις πιουν μια γουλιά νερό για να ευχαριστήσουν τον ουρανό. Υπάρχουν ακόμα περιπτώσεις όπου έχουμε μισόν άνθρωπο και μισό σκορπιό- οι σκορπιοί γυρίζουν το κεντρί τους αν τους πατήσεις προξενώντας σου πόνο φρικτό. Τι έχεις να πεις για μισό άνθρωπο και μισό οχιά; Οι οχιές έχουν κρυμμένο δηλητήριο. Υπάρχει και μισός άνθρωπος- μισός γουρούνι- τα γουρούνια κυλιούνται στην λάσπη. Τέλος υπάρχουν μισοί άνθρωποθ και μισοί χαμαιλέοντες. Αυτοί αλλάζουν κατά περίπτωση.

ΑΠό όλο το ζωικό βασίλειο του έρωτος και του πάθους -σκέψου και τις καμήλες, τις πάπιες, τα παγόνια, τα κοκόρια, τα γαϊδούρια,τις φοράδες, τα μουλάρια, τους παπαγάλους, τα πιθήκια και λοιπά τίγρεις, ύαινες, στρουθοκαμήλους ..... ο ελέφαντας είναι ο πιο συμπαθής καθότι το μόνο που του καταλογίζεται είναι δυνατή μνήμη...

sexton said...

Καλημέρα! Ένας άνθρωπος-ελέφαντας στη λογοτεχνική ζωή είναι ενδεχομένως η συμπύκνωση της τραγικότητας του ανθρώπου μπρος σε κάθε επιλογή. Το ότι "αυτοκτονεί" γιατί ακριβώς αφήνει αναξιοποίητο το κομμάτι που λέγεται "ελεύθερη βούληση" [ή επιλογή εκ των δύο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ζωή είναι η μία επιλογή και η προτιμότερη, άρα δεν πρόκειται για μονόφθαλμες επιλογές] είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό, καθώς το να επιλέγεις το να μην επιλέξεις είναι εξίσου μια επιλογή. Σε επίπεδο πραγματικότητας βέβαια, τα πράγματα αλλάζουν αρκετά, υπάρχουν άλλοι δρόμοι, προσωπικά θεωρώ όποιον κάνει σαφείς επιλογές, έστω και ακραίες. Άλλωστε πιστεύω στο έγκλημα και την τιμωρία, αλλά και στην κάθαρση.

Υγρ.: Οι άντρες είθισται να περιμένουν Μαγδαληνές, για ξεκάρφωμα, ωραία εντοπίζεται λογοτεχνικά στο κείμενο, ως μια αλήθεια, ως μία από τις πολλές αλήθειες.
Υγρ.: Ο γράφων αποστασιοποιείται αρκετά αριστοτεχνικά, όπως και σε όλα τα κείμενα, από το δράμα των ηρώων του.
Υγρ.: Αναμένουμε τον άνθρωπο-ελέφαντα να μας διηγηθεί τη συνέχεια.
Υγρ.: Και σίγουρα, όπως κάποιος είπε παραπάνω, καλύτερα να είσαι ελέφαντας από κότα!

Thrass said...

Άνιμα,
Από ό,τι βλέπω, είναι αρκετά πιθανό ο Γιόζεφ να διάβαζε Ρουμί πριν με συναντήσει. Αν γλιτώσει από την τρικυμία, μετά θα τον βάλουμε να μελετήσει και εξισώσεις Maxwell ή, έστω, σειρές Fourier.
Μπα, καλύτερα να τον πάρει το κύμα.

Ντιάνα, οι τίγρεις τι έχουν; Πιστεύω ακράδαντα πάντως ότι το χειρότερο είδος είναι ο άνθρωπος - άνθρωπος.
Για τα γουρούνια με πρόλαβε ο Παζολίνι, όλα τ' άλλα στα υπόψη!

Sexton,
Ο γράφων αποστασιοποιείται, ναι, γιατί κάποιος πρέπει τέλος πάντων να πει τα γεγονότα. Από ό,τι ξέρω, ο αφηγητής συμφωνεί και με τις απόψεις περί κότας. Κάτι τέτοιο μού έλεγε από εκεί που είχε πάει να κρυφτεί.
Θα συμφωνήσω απολύτως ότι η μη επιλογή είναι κι αυτή επιλογή. Μα δεν πειράζει, ιδίως αν απλώς αναβάλλεται το έγκλημα για άλλη περίσταση.

οι σκιές μιλάν said...

Θρας...
...τουέλφ πόιντς.

Thrass said...

Τhanks, Σκιές!
(Ρουβά με έκανες....)

another said...

τωρα αυτο με τον ελεφαντα και το τσουναμι, οντως ισχυει? (ειμαι λιγο ασχετη μ'αυτα)
κι εκει που σκαει το τσουναμι, ζουν εκει ελεφαντες?
πες με ρηχη, αλλα απολο το (γαμάτο) κειμενο εγω εκει κολλησα! και στο μεγεθος της ανθρωπινης βλακειας βεβαια, αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα..

Thrass said...

Nαι, ισχύει. Εκπληκτικό, δεν είναι; Εσύ εκεί κόλλησες, εγώ από αυτό εμπνεύστηκα, είμαστε πάτσι.

Όσο για τη βλακεία, τι γνώμη σχηματίζεις για τούς λαγούς που μένουν ακίνητοι μπροστά στα φώτα των αυτοκινήτων; Αυτό ακριβώς.

Githrow Love said...

Είδα ωραία ακτή κι είπα να μείνω, ν' αφήσω ένα ίχνος, μια πατημασιά.
Τώρα αν δω κύματα και τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου, καλύτερα ν' αποχωρίσω παρά να πνιγώ. Όμως αν την αγάπη μου δεν μπορώ να βρω, αν μ' απόρριψε εκείνη, γιατί να ζω; Θα κάνω ότι δεν κατάλαβα ότι έρχεται καταστροφή και θα κάτσω, ναι, να πνιγώ. Θα την θυσιάσω στην ανθρώπινη άγνοια του μυαλού-λογικής.
Γιατί το σώμα του ελέφαντα κουβαλάει πρωτόγονα ένστικτα, η καρδιά του χτυπά, το σώμα του νιώθει, το πόδι του ή το χέρι του αισθάνεται.
Αχ, ρε γαμώτο πόσο θα τον αγαπούσε εκείνη η τυφλή που θα τον ερωτευόταν γιατίθα ερωτευόταν την ευφυία του, φυσικά. Και τα πόδια του που ένιωθαν όταν θα την αγκάλιαζαν μ' αγάπη!
Και ο χαζούλης, που θεωρείτε κι έξυπνος, προτίμησε να μην πράξει, να μην κάνει τίποτα. Προτίμησε το τίποτα απ' το να μετακομίσει στο τμήμα των τυφλών εραστών.
Γιατί ίσς να φοβήθηκε ότι κι οι τυφλοί κάποια μερά μπορεί να βρουν το φως τους.
Ο ελέφαντας γνώρισε την δύναμη του μυαλού και της καρδιάς του (η αγάπη είναι ελέφαντας) αλλά κι αυτός δεν μπορούσε να δεχτεί ίσως την μορφή του, που κοιταζόταν στον καθρέπτη και νόμιζε ότι ήταν τόσο άσχημος. Αλλά ο καθρέπτης ήταν χαλασμένος. Δεν κοιτούσε καθαρά.
Αλήθεια ένας άνθρωπος ελέφαντας μπορεί να ταιριάξει μ' έναν άνθρωπο τίγρη? Τι ζόρια να τραβάει κι αυτή, ε?
Εγώ ξέρω ότι η τίγρης κάνει τα πάντα για την οικογενεία της και προστατεύει όσους αγαπά πάσει θυσία. Ποτέ μια τίγρης δεν θ' άφηνε τον τιγράκο της να κάνει τέτοια κοτσάνα. Αλλά ο ελεφαντάκος σαν πολύ να φοβήθηκε, μήπως ξυπνήσει ξαφνικά κι όλα ήτανε όνειρο. Κάτι μου λέει, ότι και γι' αυτό δεν θα του αρέσει πολύ ο ύπνος. Αντίθετα, αγαπητέ, η τίγρης πέφτει σε βαθύ ύπνο κάθε βράδυ, κι ονειρεύεται τα αγαπημένα της πρόσωπα σε διάφορους ρόλους αυτής της ζούγκλας. Αλλά για πείτε μου, εσείς για τις τίγρεις, τι γνώμη έχετε;
Πολύ με άγγιξε το συγκεκριμένο ποστ, γιατί θυμάμαι κάποτε, έχω και καλή μνήμη, είχα αγαπήσει έναν ελέφαντα, που δεν έκανε τίποτα. Απλά μια κοίταζε μπροστά, μια πίσω. Μια αγκαλιά, ένα γεια.
Λέω, δεν μπορεί να 'σαι εσύ, άλλος΄θα ήταν αλλά όλα τα ζώα έχουν κοινά χαρακτηριστικά, έτσι δεν είναι;
Το καλό ή το κακό είναι ότι και μένα μου είχαν ζητήσει να γράψουν την ιστορία μου και τους είπα σας ευχαριστώ, αλλά κάποια στιγμή, θα κάτσω να την γράψω εγώ. Αλλά δεν ξέρω, σαν να μην μπορώ να κρατήσω εκείνη την υπόσχεση... γιατί πολύ με κάνει να χάνω τη γη κάτω απ' τα πόδια. Σαν πολύ να μου τη δίνει που οι πρωταγωνιστές, έμειναν θεατές υποκύπτοντας στα γνωστά ανθρώπινα λάθη της κοινής λογικής. Και δεν ακούν εκείνον τον παλμό στην καρδιά τους που τραντάζεται το σύμπαν τους και δεν μπορούν να το ξεχάσουν.
Δεν μπορώ αγαπημένοι να γράψω για τον θάνατο του αγαπημένου άνθρωπου- ελέφαντα. Δεν θέλω να παραδεχτώ ότι δεν είναι εδώ. Αφού είναι στην σκέψη μου, είναι κι αυτός. Κάποια στιγμή θα έρθει και θα πει ότι θ' αποδειχτεί ότι ήταν άλλος εκείνος που παρασύρθηκε απ' το τσουνάμι.
Αλήθεια Thrass, για τους ανθρώπους ταραντούλες, τι γνώμη έχετε;
Η γνώμη σας μετράει και πραγματικά αγάπησα αυτό το μπλογκ σας. Θα ήθελα να έρχομαι πιο συχνά.
Ελπίζω να είστε εδώ και να σταματήσετε επιτέλους να το βάζετε στα πόδια!
Ομολογώ ότι ερωτεύτηκα την γραφή σας.
Ελπίζω να σας αρέσει το σχόλιο μου. Ήθελα πολύ να σας εντυπωσιάσω... ελπίζω να μην το παράκανα...
Υποκλίνομαι :)

Thrass said...

Githrow Love, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πολύ ωραίο σχόλιο. Άγρια ζώα και αράχνες, τι γυρεύουν αυτές εδώ, δεν τις συμπαθώ- τέλος. Οι τίγρεις είναι ωραίες όπως τις περιγράφεις, αλλά κι αυτές μπορούν να πνίξουν, ε;

Ποιός ξέρει αν ήμουν εγώ ο ελέφαντάς σου, έτσι κι αλλιώς έχουν σημασία τα πρόσωπα ή οι καταστάσεις; Πρόσεξε, γιατί αν διαλέξεις το πρώτο, τότε πραγματικά θα οφείλεις να κρατήσεις εκείνη την υπόσχεση που έδωσες.

Stay around, μπορεί κάποτε να γράψω για τη σημασία ύπαρξης χλωρίδας στις αίθουσες προβολής ταινιών τού Lynch. Αλλά δεν το υπόσχομαι.

Despoina Chatzipavlidou said...

φοβερή ταινία και σάουντρακ

καλησπέρα

Githrow Love said...

Ποιο πρώτο?
Όσο για τη σημασία ύπαρξης χλωρίδας στις ταινίες του Lynch...ε? κάπου το 'χω ξανακούσει αυτό...
Καλημέρα!

Githrow Love said...
This comment has been removed by the author.
Githrow Love said...

Δεν υπάρχει λόγος να γράψεις για την χλωρίδα στις ταινίες του Lynch.
Κατανοούμε αμοιβαία το φαινόμενο.
Για την πανίδα όμως?
Είναι μικρός ο κόσμος και καμια φορά η τέχνη μιμείται απόλυτα τη ζωή με άλλους κώδικες, είτε σαν ασπρόμαυρες εικόνες είτε σε φόντο red rose.
Για όποια υπόσχεση κι αν εννούσες η ισχύς τους παραμένει
Απλά που και που μεταμφιέζομαι για τις ανάγκες των ρόλων