Έλα απόψε στου Μισέλ

Για όσο τα ρόδα, έχω την τιμή να φιλοξενούμαι από την Μπόνυ και Κλαούντια (κατά μπλογκόκοσμον Evee) στο Hotel Memory τού Μισέλ Φάις. Της πήγα για δωράκι τη Γεωμετρία τής αγάπης.

---*---
Γεωμετρία τής αγάπης

Όταν κάποτε έφυγα πολύ μακριά από το σπίτι μου, συνειδητοποίησα δύο πράγματα: ότι σύντομα ξεχάστηκα από εκείνους που δε μ’ αγάπησαν πραγματικά· κι ότι οι επόμενοι που με ξέχασαν ήταν εκείνοι που μ’ αγάπησαν πολύ. Στην αρχή έβλεπα δάκρυα, μετά άκουγα πόνο, μετά με ρωτούσαν ποιός είμαι και γιατί παίρνω τηλέφωνο τέτοια ώρα. Συνέβει με συγγενείς και φίλους, συνέβει με παλιές θηλυκές αγκαλιές· ζεστές κάποτε, έως ζεματιστές. Παλιοθηλυκοαγκαλιές.
Ήμουν απαρηγόρητος, μετά άρχισα να το χαίρομαι. Είναι που η γραμμή που ενώνει τ’ άκρα σχηματίζει κύκλο.

Χριστούγεννα. Μια γιορτή τής αγάπης που προέκυψε με τους βυζαντινούς να σφάζουν επιτυχώς τούς παγανιστές -είναι κάπως εντυπωσιακό: η αγάπη διψά για μίσος. Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς μίσος, όπως δεν μπορεί να υπάρχει μια άκρη από μόνη της.

Καμιά φορά, έτσι για σπάσιμο, οι γραμμές δεν καμπυλώνονται, απλώς συρρικνώνονται μέχρι εξαφανίσεως. Όπως όταν δυο κορμιά ενώνονται· οι εραστές τελικά θα χωρίσουν, εκτός αν προλάβουν να μείνουν από δυνάμεις, κι ο έρωτας θα γίνει μίσος, αποκαλύπτοντας έτσι το μυστικό νόημα της μανίας που κάποτε εκδηλωνόταν κάτω απ’ τα σεντόνια.
Πρώτα αγαπάς, μετά μισείς. Αλλά το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν όταν τα παρατηρείς και τα δυο μέσα απ’ το αρχείο, γίνονται αγάπη και μίσος ταυτόχρονα, σαν το ποτάμι τού Σιντάρτα ένα πράμα, αγαπόμισος. Αγαπόμισος που πνίγεται μες στην αδιαφορία.

Διάολε, Χριστούγεννα! Αγαπητέ συνάνθρωπε, όπως κάθε Χριστούγεννα, έτσι και φέτος θα επιχειρήσω να σε αγαπήσω· να το ξέρεις όμως: κάθε φορά που σ’ αγαπώ, κάποιος θα την πληρώνει. Η αγάπη διψά για μίσος, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Όπως δεν μπορεί να υπάρχει η άκρη που κρατάς. Χωρίς την άκρη που κρατώ.

ΥΓ. Yπό τούς ήχους τού Grinning Mouths των Isis.