Thursday, December 14, 2006

Πλανήτης Κλαιρ

Οι ανθρωποειδείς μορφές που κατοικούν στον Πλανήτη Κλαιρ δεν πεθαίνουν, γενικά μιλώντας. Δηλαδή δεν πεθαίνουν από φυσικά αίτια. Είναι δυνατό βέβαια να σκοτωθούν, αλλά μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, δύο από τις οποίες είναι καταγεγραμμένες μέχρι σήμερα:

α) να μασήσουν την ειδική τσίχλα Αβοκάντους Νεκροφόρους για τουλάχιστο 6 συνεχόμενα μερόνυχτα και αμέσως μετά να ακουμπήσουν την κορυφή τού κρανίου τους με την αριστερή τους φτέρνα, ενώ ταυτόχρονα ακούν δίσκους τού Μπον Τζόβι.
Δεδομένου ότι οι δίσκοι τού Μπον Τζόβι δεν κυκλοφορούν στον Πλανήτη Κλαιρ, αυτή η δυνατότητα παραμένει καθαρά ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, ενώ υπάρχει και ολόκληρη σχολή ποίησης που ασχολείται με αυτήν.

β) Αραιά και πού, πεθαίνει κάποιος κάτοικος για λόγους που η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει. Αυτοί οι θάνατοι είναι πολύ σπάνιοι, οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος κατά τη διάρκεια τής ζωής του είναι πραγματικά μηδαμινές, οπότε κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά με το γεγονός.
Παρόλα αυτά, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι το τηλεοπτικό κανάλι Χαλαρά 4 παρουσίασε πρόσφατα μια πολύ πετυχημένη σειρά, σε αυτοτελείς συνέχειες, με ακριβώς αυτό το θέμα. Το σενάριο άφηνε υπονοούμενα ότι στον πλανήτη γίνεται παράνομη εισαγωγή δίσκων τού Μπον Τζόβι από εξωκλαιρίους, αλλά κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά αυτά τα πράγματα, καθώς στον Πλανήτη Κλαιρ δεν πιστεύουν στην ύπαρξη εξωκλαιρίων.

Τελοσπάντων, όπως είπαμε, στον Πλανήτη Κλαιρ σχεδόν κανείς δεν πεθαίνει. Όμως, οι κλαιριανοί μεγαλώνουν και η εμφάνισή τους αλλάζει με τα χρόνια. Εκείνοι που βρίσκονται στις πρώτες χιλιετίες τής ζωής τους μοιάζουν ελάχιστα με εκείνους που διανύουν την εκατοστή χιλιετία τους, οι οποίοι δε μοιάζουν καθόλου με εκείνους που διανύουν το εκατομμυριοστό τους έτος κ.ο.κ.
Με αυτήν την ποικιλία, ακόμα και σε μια σύντομη βόλτα στα μαγαζιά, ένας νεαρός εκατομμυριόχρονος κλαιριανός μπορεί πάντα να συναντήσει νέα είδη φάτσας και κορμοστασιάς συγκλαιριανών, την ηλικία των οποίων δεν μπορεί να προσδιορίσει ούτε με προσέγγιση εκατομμυρίου.

Και μείναμε σε αυτήν την τάξη μεγέθους, καθώς τα ληξιαρχεία επινοήθηκαν μόλις μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν, ενώ η απόλυτη βαθμολόγηση τού χρόνου άρχισε να χρησιμοποιείται το χρονοβόρο έτος μηδέν, που δυστυχώς ήταν πριν από την ανακάλυψη τής γραφής και έτσι δε γνωρίζουμε τίποτα για εκείνη την περίοδο.

Αυτή η μεγαλοπρεπής και αξιοσέβαστη ποικιλία στις εμφανίσεις είναι και ο λόγος που οι κλαιριανοί δεν πιστεύουν σε πράγματα που δε βλέπουν: η πρακτική ανάγκη να συμβιβαστούν με τις νέες απίθανες φάτσες που συναντούν καθημερινά δεν τους έχει επιτρέψει να ασχοληθούν με τα αόρατα. Για αυτό, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν πιστεύουν στην ύπαρξη εξωκλαιρίων. Για αυτό και είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άθεοι.

Επίσης, γίνεται κατανοητό ότι οι πιο απεγνωσμένοι επιστήμονες του πλανήτη είναι αυτοί που ασχολούνται με το pattern recognition, οι νεκροθάφτες θεωρούνται θεωρητικοί τής τέχνης, στους αγώνες πυγμαχίας επιτρέπονται όλων των ειδών τα κτυπήματα, ενώ το φαγητό είναι απλώς μια επιπλέον προαιρετική απόλαυση, κυρίως για να καταπολεμηθεί η ανία.

Ίσως κάποιος να έχει ήδη παρατηρήσει ότι οι κάτοικοι του Πλανήτη Κλαιρ γενικά δεν πεθαίνουν, κι όμως νέοι κλαιριανοί γεννιούνται συνεχώς. Γεννήσεις χωρίς θανάτους, πού ξανακούστηκε; Αυτό είναι το βασικό παράδοξο της κατάστασης. Φυσικά τα γενεαλογικά τους δέντρα είναι δαιδαλώδη, αλλά το θετικό είναι ότι η απόπειρα εξιχνίασής τους προσφέρει στους ιθαγενείς μια ενδιαφέρουσα ενασχόληση, ένα χόμπυ ας το πούμε. Για να κυλά ο χρόνος.


ΥΓ. Υπό τούς ήχους των B52s, από τους οποίους είναι κλεμμένος κι ο τίτλος.

15 comments:

Anonymous said...

Και το μήνυμα είναι ο θάνατος δίνει νόημα στη ζωή;

un certain plume said...

Ωραίο. Μου θύμισε την τελευταία ταινία του Aronofsky (The Fountain) η οποία αναρωτιέται -μεταξύ άλλων- αν ο θάνατος είναι λύτρωση ή καταδίκη.

Υποψιάζομαι πάντως ότι οι κάτοικοι του Κλαιρ δε θα πρέπει να έχουν ανάλογες αγωνίες αφού, ενσαρκώνοντας το παράλογο (ζωή χωρίς θάνατο είναι μάλλον μια παράλογη συνθήκη -βλ. τα ζεύγη του Ηράκλειτου), αδυνατούν να το δουν. Περίπου όπως το μάτι δεν μπορεί να δει τον εαυτό του.

Thrass said...

GGL, ίσως, περίπου. Η ζωή θα ήταν διαφορετική χωρίς το θάνατο (ή χωρίς το φόβο του) και έχει πλάκα να το σκέφτεται κανείς.

UCP, δεν τον ξέρω τον Αρονόφσκυ, αλλά κάτι μού λέει ότι θα τον τσεκάρω.
Πολύ θα ευχόμουν η ανατροφή μας (γενικά μιλώντας) να ήταν διαφορετική όσον αφορά στο θάνατο, δεν ξέρω τι άλλο να πω πια.

dianathenes said...

Δε ξέρω πώς αλλά μου δημιουργήθηκε διαβάζοντας, η επιθυμία να αντικαταστήσω το ρήμα «πεθαίνουν» με το ρήμα «ζουν». Ετσι, διαβάζω ότι « οι ανθρωποειδείς μορφές που κατοικούν στον Πλανήτη Κλαιρ δεν ζουν...»  αποδίνοντας βέβαια στο ρήμα την μεταφορική του έννοια. Υπό αυτήν την έννοια νομίζω ταιριάζει περίφημα και ο χαρακτηρισμός «ανθρωποειδή». Αν λοιπόν έχουμε ανθρώπους που δεν «ζουν» αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν «φυσικώς», τότε μάλλον μιλάμε για νεκροζώντανους, δηλαδή για ζόμπι ( χε, χε με παραπέμπει στον λέφτυ αυτό).

Η δεύτερη ιδέα που ενισχύει αυτή την υπόθεση είναι το γεγονός ότι για να «ζήσει» κάποιος ( πάντα με την μεταφορική έννοια) χρειάζεται πρώτα να «πεθάνει»:
(«Γεννήσεις χωρίς θανάτους, πού ξανακούστηκε;»)
Να έχει δηλαδή τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα του επιτρέψουν ένα είδος «ακροβατικού» σαν κι αυτό που περιγράφεις «να ακουμπήσουν την κορυφή τού κρανίου τους με την αριστερή τους φτέρνα» που με έκανε να σκεφτώ τη γιόγκα όχι τυχαία, μιας και είναι μάλλον θέμα φιλοσοφίας αυτή η στάση «ζωής», όπως και το να ακούει κανείς την, απαγορευμένη στον πλανήτη, «μουσική» του Μπον τζόβι. Πρόκειται επομένω, για κάποια ιδιαίτερη κατηγορία κατοίκων που ανήκοντας στο «περιθώριο» αποτελεί μάλλον ένα είδος «τέχνης» για τους υπολοίπους . Ενα είδος «μουσιακών» κομματιών που απασχολούν τους ειδικούς επιστήμονες, τους θεωρητικούς της τέχνης –νεκροθάφτες και κάποιες εξεζητημένες εκπομπές στα κανάλια (χαλαρά 4).
Η δεύτερη ιδέα λοιπόν κλείνει με την σπανιότητα του θανάτου.

Ετσι στον πλανήτη Κλαιρ ( φωτεινός πλανήτης ίσως ειρωνικά το λες;) εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις απαρατήρητες που δεν απασχολούν το ευρύ κοινό, κατοικούν οι νεκροί. Νομίζω ότι πράγματι μόνο νεκροί θα μπορούσαν να έχουν τέτοιο βάθος χρόνου. Πεθαμένοι εδώ και χίλια χρόνια, εκατό χιλιετίες ή χίλιες χιλιετίες τι σημασία έχει; Εκτός ίσως από την ποικιλία των σκελετών που κυκλοφορούν.
«Όμως, οι κλαιριανοί μεγαλώνουν και η εμφάνισή τους αλλάζει με τα χρόνια. Εκείνοι που βρίσκονται στις πρώτες χιλιετίες τής ζωής τους μοιάζουν ελάχιστα με εκείνους που διανύουν την εκατοστή χιλιετία τους, οι οποίοι δε μοιάζουν καθόλου με εκείνους που διανύουν το εκατομμυριοστό τους έτος κ.ο.κ. ...Με αυτήν την ποικιλία, ακόμα και σε μια σύντομη βόλτα στα μαγαζιά, ένας νεαρός εκατομμυριόχρονος κλαιριανός μπορεί πάντα να συναντήσει νέα είδη φάτσας και κορμοστασιάς συγκλαιριανών...»

Που αποτελεί και την μοναδική ενασχόληση των κατοίκων: να εντάξουν σε ένα χρονικό πλαίσιο τον άλλον ώστε να πιστοποιηθεί ο βαθμός σήψης τους:
«την ηλικία των οποίων δεν μπορεί να προσδιορίσει ούτε με προσέγγιση εκατομμυρίου. Και μείναμε σε αυτήν την τάξη μεγέθους, καθώς τα ληξιαρχεία επινοήθηκαν μόλις μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν, ενώ η απόλυτη βαθμολόγηση τού χρόνου άρχισε να χρησιμοποιείται το χρονοβόρο έτος μηδέν, που δυστυχώς ήταν πριν από την ανακάλυψη τής γραφής και έτσι δε γνωρίζουμε τίποτα για εκείνη την περίοδο».

Η τρίτη ιδέα είναι επομένως ότι η επικοινωνία γίνεται μεταξύ νεκρών και ότι το πιο θεμελιώδες πρόβλημα της κοινωνίας είναι να προσδιοριστεί το αρχικό μοντέλο, δηλαδή ο ζωντανός που έδωσε αυτόν τον «νεκρό».

«Επίσης, γίνεται κατανοητό ότι οι πιο απεγνωσμένοι επιστήμονες του πλανήτη είναι αυτοί που ασχολούνται με το pattern recognition»

Μια ατμόσφαιρα χάους επομένως στον πλανήτη κλαίρ όπου οι γεννήσεις των νέων νεκρών προσφέρουν ένα είδος χαρτογράφησης του θανάτου, μια γενεαλογική πασέντζα για να «κυλά ο χρόνος», μιας και κανείς δεν πεθαίνει για να γεννηθεί, όπου όλοι τρώνε από ανία, μιας και οι νεκροί δεν χρειάζονται τροφή, οργανώνοντας ενίοτε αγώνες πυγμαχίες όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονταν μήπως και πεθάνει κάποιος ώστε να ξαναγεννηθεί αλλά πού τέτοια τύχη..


υγ: τώρα βέβαια μπορεί να είπα πάλι τα δικά μου αλλά αυτά διάβασα τι να κάμω...:)

Anonymous said...

Ο πλανήτης Εκλέρ θα ήταν ένας πιο γλυκός τόπος.

mplim-mplom said...

Μα γιατί του Μπον Τζόβι;;; Προτίμησα να προβληματιστώ με κάτι τέτοιο, γιατί με τα υπόλοιπα δεν τα βγάζω πέρα...

dianathenes said...

...γιατί είναι ροκάς...:)

Thrass said...

Ντιάνα,
Το καλό με αυτά τα κείμενα είναι ότι μπορεί κανείς να γυρίσει πολλά πράγματα ανάποδα και το νόημα απλώς εμπλουτίζεται, χωρίς ν' αλλάζει. Οπότε καλώς το είδες όπως το είδες, λέω.
Το "Πλανήτης Κλαιρ" είναι από το Planet Clair των B52s:

She came from Planet Claire
I knew she came from there
She drove a Plymouth Satellite
Faster than the speed of light
Planet Claire has pink air
All the trees are red
*No one ever dies there*
No one has a head
Some say she's from Mars
Or one of the seven stars
That shine after 3:30 in the morning
Well she isn't!
She came from Planet Clair.

Δε συμβαδίζουμε στη γιόγκα που ανέφερες: Σκεφτόμουν ότι σε έναν τέτοιον πλανήτη όπου κανείς δεν πεθαίνει, οι κάτοικοι μάλλον θα προσπαθούν να πεθάνουν με ηλίθιους τρόπους. Μπορεί να σου λέει και κάτι άλλο αυτό, με το "κλειδί" (θάνατος<-->ζωή) που χρησιμοποίησες.

Αλλά στα υπόλοιπα είμαστε εντός τού ίδιου κλίματος. Νομίζω ότι αν κάποιος κάτσει και γράψει ένα μυθιστόρημα μεγέθους "Πόλεμος και Ειρήνη" για ένα τέτοιον πλανήτη όπου κανείς δεν πεθαίνει, θα τα μάθει όλα για τη ζωή του. Ή ίσως πάλι όχι, πού να ξέρω :)

Το πιο συναρπαστικό είναι αυτό που έγραψες ότι εκείνοι που δεν πεθαίνουν είναι νεκροί. Για να το πω όπως ακριβώς το σκεφτόμουν, δεν έχει πολλή σημασία αν είναι νεκροί οι ζωντανοί. Η διαφορά έχει εκλείψει εκεί κι ο χρόνος είναι κάτι άλλο από αυτό που αντιλαμβανόμαστε τώρα. Είναι κάπως συγκινητικό να το σκέφτεται κανείς.

Για τον αξιότιμο κύριο Μπον Τζόβι, δες παρακάτω.

Thrass said...

GGL,
Ναι, φαντάζομαι πως θα το άρχιζα κάπως έτσι:
"Οι ανθρωποειδείς μορφές που κατοικούν στον Πλανήτη Εκλέρ δεν αδυνατίζουν, γενικά μιλώντας." κλπ-κλπ.


Μπλιμ,
Καλά, μη μου πεις ότι κι εσύ γούσταρες τον Μπον Τζόβι! Έλεος πια, τι είχατε πάθει όλες σας...
Πάντως, αν δεν ήθελα να προβληματιστείς με τον Μπον Τζόβι, δε θα υπήρχε Μπον Τζόβι στο κείμενο. Δες και κάτω.

Ντιάνα,
Sorry, αλλά ο Μπον Τζόβι έχει τόση σχέση με τη ροκ, όση είχε κι ο Καζαντζίδης με την techno :P

Debby said...

Λοιπόν έχω να κάνω δύο δηλώσεις ψιλοάσχετες με το ποστ.

1. Ναι μου άρεσε και μένα ο Bon Jovi. Σαν εμφάνιση καταρχήν και σαν Pop Idol κατα δεύτερο! Δεν είναι κακός. Για την εφηβεία μου ήταν ότι έπρεπε. Τώρα μεγάλωσε και αυτός.

2. Μόλις γύρισα από το βιβλιοπωλείο ψιλοαπογοητευμένη γιατί δεν βρήκα να πάρω έστω κάτι του Μπαρίκκο! :-(

mplim-mplom said...

ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΤΕ Ο ΜΠΟΝ ΤΖΟΒΙ!!! Σιγά το τζόβανο! Ε φτάνει ...προβληματίστηκα αρκετά. And the answer is...?

Thrass said...

Debby,
1. Σιγά το τζόβανο. (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, η Μπλιμ το είπε)
2. Καλά, θα δούμε τι θα κάνουμε.

Μπλιμ,
The answer is: "σιγά το τζόβανο".

mplim-mplom said...

Όποιος το διάβασε κ ξέρει τη λέξη, σίγουρα θα γέλασε, γιατί το σωστό είναι "τζόβενο". Εμπερδεύθην..Το λέμε συνήθως για κάποιον που το παίζει ωραίος, μάγκας και κυρίως όταν είναι μεγάλος σε ηλικία. Μπορεί το τελευταίο χαρ/κό να μην ταίριαζε στην περίπτωση Τζόβι, αλλά ποτέ δε μπορούμε να τα έχουμε όλα.
Πάντως στην ίδια θέση,με την ίδια λογική-αν την κατάλαβα- θα έβαζα και το Brian Adams.

:)

dianathenes said...

Χρόνια Πολλά!

Thrass said...

Mplim, Μπον-τζόβανος!

Ντιάνα, σε όλους μας :)