Τα πράσινα μαχαίρια
Γνώριζα ένα παιδί, τον Α., που ισχυριζόταν ότι έχανε τελείως την ψυχραιμία του όταν έβλεπε μαχαίρια με πράσινες λαβές, τα πράσινα μαχαίρια, όπως τα έλεγε. Σε πρώτη προσέγγιση, αυτό είναι ένα ηλίθιο πράγμα να ισχυριστεί κανείς. Μα ποιός νοιάζεται για τα πράσινα μαχαίρια;! Και τελικά, τα πράσινα μαχαίρια είναι τόσο σπάνια, που κάτι τέτοιο δε θα είχε καμία απολύτως σημασία.
Έτσι σκεφτόμουν και έτσι σκέφτονταν όλοι, μέχρι που μια μέρα ο Α. κτύπησε άσχημα το αφεντικό του, για ασήμαντη αφορμή. Φυσικά απολύθηκε. Αργότερα μου είπε ότι, εκείνη τη μέρα, το αφεντικό είχε φέρει στη δουλειά ένα πράσινο μαχαίρι.
Όλοι έχουμε τα μυστικά ελαττώματά μας, τις μυστικές ανισορροπίες μας, εκείνες που δεν έρχονται εύκολα στην επιφάνεια. Εγώ, ας πούμε, θολώνω όταν μού κλείνουν το οπτικό πεδίο στα μέσα μιας διαφωνίας. Ακόμα κι αν μιλούν πολύ ήρεμα, αγριεύω άσχημα.
Aυτό το συνειδητοποίησα στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Για να κρατώ την ψυχραιμία μου, χρειάζομαι οπτικά ηρεμιστικά. Τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει ένα παράθυρο, μια πόρτα, μια κούπα καφέ πάνω σε έναν πάγκο ή ο,τιδήποτε άλλο φαινομενικά ασήμαντο. Είναι δύσκολο να εξάγω κάποιο γενικό κανόνα. Ένα γυναικείο στήθος μπορεί να παίξει το ρόλο επίσης, αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος να σηκωθεί να φύγει από μόνο του.
Φυσικά το κλείσιμο του οπτικού πεδίου είναι δύσκολο να επιτευχθεί από ένα μόνο άτομο: θα πρέπει να βρει ακριβώς το σημείο που θα ήθελα να κοιτώ και να σταθεί ανάμεσά μας. Είναι πολύ πιο εύκολο να συμβεί όταν διαφωνώ με παρέα ατόμων. Οι Ελλαδίτες το έχουν αυτό το ταλέντο, όταν διαφωνούν πολλοί εναντίον ενός, ξέρουν τα κατάλληλα σημεία να σταθούν, στερώντας του όλα τα οπτικά αποκούμπια του.
Καμιά φορά αισθάνομαι ότι θα κάνω κάτι πολύ άσχημο σε μια τέτοια περίσταση. Κάτι το ανεπίτρεπτο. Για να μάθουν να φέρονται.
Πάω βόλτα με τον Α.. Όλοι νομίζουν ότι τα πράσινα μαχαίρια είναι σπάνια, μου λέει, αλλά κάνουν λάθος. Απλώς πρέπει να μάθεις να μην τα κοιτάς. Τον βλέπεις αυτόν εκεί; Μου δείχνει έναν καθωσπρέπει κύριο. Κρατά ένα. Κι εκείνη η κυρία εκεί. Κι αυτή. Αλλά πλέον έχω μάθει να μην τα βλέπω. Πήρε το χάπι του.
Κλείνουμε τα μάτια μας και μένουμε όρθιοι στη μέση τού πάρκου. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται γύρω μας –μας περικυκλώνουν. Τους ακούω που χαζογελούν. Κρατούν από ένα πράσινο μαχαίρι στα υψωμένα χέρια τους. Από το λεπίδι κι ας ματώνουν.
Τρεπόμαστε σε φυγή. «Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει τέτοιο πράγμα, δεν είναι...» Καθώς τρέχουμε ο ένας στο πλάι τού άλλου, βλέπουμε μια άλλη παρέα να πλησιάζει. Όλα είναι θολά. Θα δουν αυτοί. Βάζω το χέρι στην τσέπη και τραβώ το μαχαίρι μου. Είναι πράσινο. Θα δουν αυτοί.
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Your Funeral, My Trial των Nick Cave and The Bad Seeds.
23 comments:
Με ποιους τα έχεις και έγραψες ένα post
με μαχαίρια, τσαντίλες κτλ?
Ομολογώ δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω!
εκτός πάλι αν βρεις οπτικό αποκούμπι στα πράσινα μαχαίρια..
Debby, κάτι μου συνέβει πριν περίπου δυο εβδομάδες, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία τι ήταν. Προσπάθησε να το δεις πιο γενικά. Αν και πάλι δε σου πει τίποτα, μάλλον είσαι τυχερή.
ΥΓ. Κάπου φάνηκε η Κρήτη μέσα μου, ε;..
Παπαρούνα, φοβάμαι ότι αυτό μπορεί να είναι το πρώτο βήμα προς το μισανθρωπισμό. Αλλά, βέβαια, αυτό δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον.
Απο Κρήτη είσαι Thrass???
Πάντως, όχι καλέ μου, δεν μου λέει τίποτα. Σχεδόν δεν μπορώ να νευριάσω καν εδω και 1 1/2 χρόνο... όποτε καταλαβαίνεις αυτού του είδους τα συναισθήματα μου φαίνονται σιγά σιγά όλο και πιο ξένα...
Άμα είσαι βάζελος αυτά παθαίνεις.
η εξήγηση για τα πράσινα μαχαίρια και τη απώλεια της ψυχραιμίας είναι απλή:
α. το πράσινο είναι το συμπληρωματικό χρώμα του κόκκινου (το οποίο κόκκινο σημειολογικά και γραφιστικά παραπέμπει στο αίμα - στο οποίο αίμα και τον κίνδυνο για αίμα παραπέμπει και το μαχαίρι ως αντικείμενο obviousλy)
β. τα συμπληρωματικά χρώματα έχουν την ιδιότητα ότι όταν τα βάλεις δίπλα δίπλα, αποκτούν τη μεγαλύτερη εφικτή χρωματική ένταση (μωβ-κίτρινο,μπλε-πορτοκαλί, πράσινο-κόκκινο / το γεγονός αυτό το έχουν εκμεταλλευτεί δεόντως ζωγράφοι όπως Van Gogh, Gaugin κλπ.. μα και έλληνες όπως ο Τέτσης ας πούμε, μέγας μάστορης του χρώματος, google Τέτσης Λαική Αγορά και θα δείτε)
με τόση ένταση λοιπόν, είναι να μην αφιονίζεται ο Α.?
και λίγα λες
πότε θα θυμάμαι πως βάζουν τα Links?
Λοιπόν (συνεχίζω εγώ τα δικά μου, apologiez αν καταχρούμαι της φιλοξενίας μα δεν λέει να μου ξεκολλήσει από το μυαλό), Ο Παναγιώτης Τέτσης ζωγράφισε ένα έργο επικών διαστάσεων: τη Λαική Αγορά που σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη. Έχει μήκος 50κάτι μέτρα, ύψος σχεδόν 3, κλίμακα 1:1 και στην ουσία αποτύπωσε τη λαική αγορά της οδού Ξενοκράτους που έμενε.
Ιδού:
http://tovima.dolnet.gr/front_page.php?fyllo=12526§ion=Z
http://www.nationalgallery.gr/html/gr/sylloges/20os/20os_c.htm κλικ στην δεξιά εικόνα για μεγέθυνση
http://sfr.ee.teiath.gr/htmSELIDES/Art/New_Graphics/Panag_Tetsis.jpg
http://www.amb-grece.fr/images/tetsis.gif
Εμένα τα πράσινα μαχαίρια χρήσιμα μου φαίνονται. Μην τα κρατάς όμως κι από το λεπίδι!!! Γιατί να ματώνεις βερεσέ;
πολυ καλο! καλημερα!
Debby,
Κρητικός και υπερήφανος. ΡεθεμνοΧανιώτης, για την ακρίβεια. Ζω μακριά από την Κρήτη εδώ και πάνω από 10 χρόνια, πάντως. Ήδη δεν κυκλοφορώ με μαχαίρι, αλλά με ρολόι.
Κοίτα, και εμένα με θεωρώ αρκετά ψύχραιμο. Αλλά υπάρχουν κάποια "αδύνατα σημεία" που μου έμειναν, έστω κι αν δεν εκδηλώνονται παρά σπάνια.
GGL,
βρε ουστ! :)
Λες να έπρεπε να το έχω ποστάρει το κείμενο στη Βαζελοκατάσταση; Χμ...
Εύη,
Ακριβώς έτσι. (και ταιριάζει απόλυτα και με το ότι το πράσινο είναι το χρώμα τής ζήλειας, ενώ το κόκκινο είναι εκείνο τής οργής, οπότε το γεγονός αυτό το έχει εκμεταλλευτεί κι η καθολική εκκλησία).
Σίγουρα τούς πίνακες που μας έστειλες είναι εντυπωσιακοί (κυριολεκτικά, δημιουργούν εντύπωση). Ενδιαφέρον το ότι χρησιμοποίησε κλίμακα 1:1, αλλά προτίμησε να αφήσει πολλές λεπτομέρειες απ' έξω (και όχι, δεν ισχυρίζομαι ότι σκαμπάζω τίποτα από ζωγραφική...).
Γέφυρες,
Βερεσέ; Όπως λέμε, τραβάς μαχαίρι σήμερα, το πληρώνεις αύριο; Kαλή σκέψη :)
Ymelie,
Καλώς τη, σ' ευχαριστώ :) Τα πολύ καλά νέα είναι ότι ανακαλύπτω πως το ξανανέβασες το blog σου. Τα άσχημα νέα είναι ότι αυτό το ανακαλύπτω τώρα, ενώ βλέπω ότι υπάρχουν κείμενα από το καλοκαίρι! (Καλά, τόσος καιρός πέρασε από τότε που σεργιάνιζα στο προηγούμενο;! )
καλά, αυτό με τα χρώματα είναι και θέμα πολιτισμικό (και προσωπικό πολλές φορές)
ας πούμε πολλοί θεωρούν το κίτρινο χρώμα της ζήλειας και το πράσινο χρώμα της ηρεμίας
στην Άπω Ανατολή δε, η σημασία των χρωμάτων είναι εντελώς αντίθετη (η ομορφιά ας πούμε κρύβεται στα θαμπά χρώματα και το ημίφως -η λάκα, ας απαλή γυαλάδα, δεν είναι τυχαίο ότι ανακαλύφθηκε εκεί - συστήνω Zunichiro Tanizaki, Το εγκώμιο της Σκιάς - http://www.agra.gr/books/book246.html - εξαιρετικό βιβλίο, για όλα τα είδη σκιών :Ρ)
για τον δε επικό πίνακα του Τέτση, να θυμίσω ότι από την ανακάλυψη της φωτογραφίας και μετά, έπαψε να είναι αυτοσκοπός των καλλιτεχνών η ακριβής απεικόνιση της πραγματικότητας
ούτως ή άλλως στους πίνακες γινόταν ενός τύπου αφαίρεση πάντα (το να μη δείξεις κάτι στο φόντο ας πούμε), μα μετά τη φωτογραφία η αφαίρεση ήταν μονόδρομος. Πρόσθεσε σε αυτό και την μεγαλύτερη ευκολία εκπαίδευσης που είχαν οι άνθρωποι ως προς το παρελθόν και ο "εγκεφαλικός" τρόπος αντιμετώπισης που λέγεται αφαίρεση, είναι μονόδρομος. Τώρα, πόση αφαίρεση επιλέγει ο καθένας είναι άλλη ιστορία. Kαι ανάλογα με τις επιλογές του θέλει κάτι να πει. Αν καταφέρνει να το πει μπορεί να είναι συζητήσιμο, μα συνήθως εκεί αποσκοπεί ο καλλιτέχνης.
Καποιοι ανθρωποι βασανιζονται απο την ερωτηση "ποιος ειμαι?", ολες οι απαντησεις κουβερτα που δεν τους καλυπτει καποιο κρυο βραδυ του χειμωνα. Κοιτουν στον καθρεφτη και αναρωτιουνται τι τους κανει διαφορετικους, κατω απο την αγωνια τους να το βρουν κρυβεται και ενας ναρκισσισμος. Ψαχνουν βαθυα στην ψυχη τους συναντουν και συνομιλουν με πριγκηπισσες και τερατα, η ψυχη του ανθρωπου ειναι απειρη (ειμαι μαθηματικος αυτη η λεξη εχει ιδιατερη εννοια για μενα). Καλη περιπετεια.
Ειναι και αυτος ενας τροπος να παιξει τη ζωη κανεις, προσωπικα ενστερνιζομαι, αγαπαω ολους τους τροπους να παιξει κανεις τη ζωη, μακαρι να εχω χρονο να τους ζησω ολους.
Στην εκ διαμετρου αντιθετη πλευρα θα τοποθετουσα αυτους που ξεχνουν τον εαυτο τους και κατευθυνονται προς τα εξω, που προσφερει επισης πριγκηπισσες και τερατα, απειρες δυνατοτητες, δυναμει περιπετειες.
Καταληγω στο Steppenwolf του Εσσε οπου αυτοι οι δυο τροποι να ζησει κανεις τη ζωη προσωποποιημενοι με δυο χαρακτηρες του βιβλιου συναντιουνται, and all hell breaks loose. Το βιβλιο το διαβασα πριν πολλα χρονια αν δεν το θυμαμαι καλα διορθωστε με.
Μου αρεσε το κειμενο, δοκιμασες ποτε να γραψεις στιχους για τραγουδια?
time flies... Καλημερα!
Μου άρεσε πολύ το σχόλιο της Evee.
Με έκανε να σκεφτώ ότι έτσι κι αλλιώς η επαφή μας με τους ανθρώπους είναι αιματηρή και ότι η επικοινωνία μαζί τους συνίσταται μόνο στο να περιμένουμε πότε ακριβώς θα απελευθερώσουν την λαβή αφήνοντας να λάμψει η πράσινη πέτρα της, το συμπληρωματικό του κόκκινου που συνήθως είναι κάποια λόγια . Μοιάζουν λίγο οι σχέσεις με τον ταυρομάχο που απλώνει το κόκκινο πανί....
Πολλές φορές δεν είναι καν σχέσεις αλλά απλές εικόνες ή μια συνάντηση που «ξυπνά» τις μυστικές ανισορροπίες μας, όπως λες.
Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι ένα χρώμα έντονο που παίρνουν τα πράγματα όταν μπλέκεσαι σε καταστάσεις που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν τις πας. Σαν κάτι φαγητά που καταλαβαίνεις από την όψη τους ότι δε θα σου αρέσουν. Συναντάς ένας γνωστό σου φερ ειπείν. Αρχίζει μέσα σου ένας μικρός συναγερμός που θέλεις να πάψει να τσιρίζει και σκέπτεσαι ότι αν τρέξεις θα σταματήσει αλλά δεν μπορείς να φύγεις επειδή το στόμα του ανοιγοκλείνει βγάζοντας φράσεις που καταπίνεις σαν μπουκιές εκείνου του φαγητού που λέγαμε οπότε τα πόδια σου δεν κάνουν βήμα. Το χειρότερο απ όλα είναι ότι αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι φταις εσύ που το φαγητό δεν σου αρέσει. Μετά από κάτι τέτοιες εμπειρίες εύχεσαι όταν βγεις έξω να συναντήσεις μόνο δένδρα γάτες και τέτοια .
Ε, μετά από μερικές τέτοιες εμπειρίες δεν μένει παρά το .....αναπληρωματικό. Μαθαίνεις να ανασύρεις μέσα από ένα προσεχτικά διαλεγμένο βασίλειο πραγμάτων, μυστικούς βοηθούς για να διαφύγεις.
Εχεις βάλει ένα παράθυρο, μια πόρτα, ανοίγματα δηλαδή αλλά και μια κούπα καφέ που χαλαρώνει. Οπωσδήποτε όχι ένας άλλος άνθρωπος που μπορεί να μας «κρεμάσει» λες. Μπορεί να είναι όμως και μια ωραία ανάμνηση ή ένα σχέδιο για το μέλλον ή και η σιγανή επανάληψη κάποιου σκοπού όπως συμβαίνει με εμένα όταν βρίσκομαι σε τέτοια περίπτωση. Υπάρχουν επίσης βιβλία και φράσεις από αυτά που γυροφέρνω στο μυαλό μου και που πλέκουν ένα είδος φράχτη από τριαντάφυλλα σαν εκείνο που δεν μπορούσε να διαβεί κανείς για να φτάσει στην Κοιμωμένη. Καμιά φορά κουβαλώ πράγματα επί τούτου για να παραμείνω «κοιμωμένη» Μπορεί να φαίνονται λίγο παιδικές αυτές οι τεχνικές αλλά τι να κάνεις.
Βέβαια όλα τούτα δεν αποκλείουν το γεγονός να είμαι κι εγώ πράσινο μαχαίρι για τους άλλους. Η, όπως το λες να βλέπω μαχαίρια εκεί που δεν υπάρχουν. Υπάρχει η φοβία για τους ανθρώπους κάτι σαν το γνωστό – να με συγχωρείτε- «αει, στο διάολο κι εσύ κι ο γρύλος σου».
Για το τελευταίο (4) είναι ο γνωστός κύκλος της βίας...
thankx :)
Hallo!
Eύη, αυτό ακριβώς λέω, από τη στιγμή που δεν αποσκοπούν στην ακριβή απεικόνιση της πραγματικότητας, τι το ήθελε το 1:1;
California Passenger (σωστός; ), ευχαριστώ για την κατάθεση. Για το Λύκο, αν το θυμάμαι κι εγώ καλά, ήταν η σύγκρουση των δύο κόσμων μέσα σε ένα άτομο. Τελευταία φορά που το διάβασα πρέπει να κάναμε παρέα.
Από στίχους γράφω κάτι ελάχιστα, αλλά τούς θεωρώ συνοδευτικούς τής μουσικής και δεν έχουν κάποια αξία από μόνοι τους, για να τους ποστάρω εδώ. Πάντως το "Αμνησία" (στις "Επιλογές" τής κεντρικής σελίδας) είναι μάλλον το πιο ποιητικό πεζό μου, ρίξ' του μια ματιά όταν έχεις όρεξη (θα μου το μελοποιήσεις κάπως; Χεχεχε).
Nτιάνα,
Μιλούσα με μια φίλη μου χθες στο τηλέφωνο και μού έλεγε πόσο τυχερός είμαι που σε έχω για σχολιάστρια. Έχει δίκιο, φυσικά.
Καταλαβαίνω απόλυτα τις τεχνικές σου, τις χρησιμοποιώ κι εγώ σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Και σε καταλαβαίνω απόλυτα κι όταν λες για "μόνο δένδρα γάτες και τέτοια".
Θέλω να προσθέσω το εξής σε όσα είπες: πιστεύω ότι οι ψυχολογικές δοκιμασίες που οι άλλοι μάς θέτουν, σαν κι αυτές που περιγράφονται στο κείμενο, οφείλονται στον τρόπο που έχει ο άνθρωπος να καταπολεμά τα δικά του προβλήματα. Όταν κάποιος κτυπά το αδύνατό σου σημείο, είναι για να προστατέψει το δικό του.
να σου πω την αλήθεια είχα κάνει μια εργασία για το συγκεκριμμένο πίνακα αλλά εχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι καλά.
Νομίζω όμως, ότι ήταν αφενός για το epic του πράγματος (54 μέτρα είναι τεράστιο μήκος)
και αφετέρου για να μπορείς να περπατάς κατά μήκος, παράλληλα με τον πίνακα και να νιώθεις ότι θα μπορούσες να είσαι κομμάτι του. Ένας από τους πελάτες των πάγκων. Να μπεις δηλαδή στον πίνακα. Ιnsertion.
Κατά τρίτον (και εδώ σολάρω φίλες και φίλοι) νομίζω ότι o άνθρωπος απλά έχει τρέλα με τα χρώματα και γούσταρε να κάνει μια μεγαλειώδη σύνθεση.
Ζανετίδη τον λένε τον φίλο σου; Χαχαχ, τζαστ πλάκινγκ οφ κορς!
Nice post!
Σίγουρα πάντως δεν τονε λένε Ζωγράφο!
Thanks!
Ειναι ομως και φορες που οσο κι αν σε "χτυπαει" ο αλλος εσυ δεν θελεις να αντιδρασεις, γιατι δε σε εκφραζει το να παιξεις κομπαρσος στο δικο του εργο...
Οταν νιωθω οτι ο κοσμος γυριζει και με "περικυκλωνει" οπως λες κι εσυ, κλεινω διακοπτες και απλα φερνω ενα τραγουδι στο μυαλο μου. Γινεται αυτοματα πια η αμυνα μου..
Καλο μηνα thrass :)
Αlicia, ακριβώς όπως εσύ έχεις για άμυνα το τραγούδι, εμένα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο το οπτικό ηρεμιστικό. Αυτό το ανέπτυξα ασυνείδητα σαν αυτόματη άμυνα και το αντιλήφθηκα μόνο όταν είδα τη γραμμή Μαζινό μου να καταρρέει.
Δεν ξέρω όμως αν είμαι σε θέση πια να το αλλάξω.
Καλό μήνα, επίσης!
Ε, λοιπόν όποτε βλέπω στον ύπνο μου πράσινα ρούχα, καταρρέει το σύμπαν μου ξαφνικά.
Ζήλια είναι το πράσινο, ε?
Πολύ ενδιαφέρον. Όντως αναλόγως την χώρα, η σημειολογία των χρωμάτων αλλάζει. Γιατί οι ονειροκρίτες μου λένε αλλα ντ' άλλων. Τα αντίθετα δηλαδή και γω απορούσα... γιατί δεν ήμουν και λίγο προετοιμασμένη... μετά από τόσο ωραία πράσινα ρούχα... να έρχεται η καταστροφή?! Τώρα ξέρω!
Να 'στε καλά!
Περιμένω post με τίτλο "Τα πράσινα ρούχα" :)
(Αρκεί να μην τα φορά ο Σαριέγι, αλλά άσ' το, αυτό είναι άλλη ιστορία)
Post a Comment