Νωρίς
Τον τελευταίο καιρό έχω μετατοπίσει το πρόγραμμά μου προς το πιο ημερήσιο. Κοιμάμαι πιο νωρίς, ξυπνώ πιο πρωί. Η βασικότερη αρνητική συνέπεια είναι ότι δε μου έρχεται έμπνευση να γράψω. Άλλωστε, πάντα νύχτα άρχιζα να γράφω τα κείμενα.
Ελπίζω να πρόκειται για μεταβατικό στάδιο.
ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του New Day Rising των Husker Du, 1985.
11 comments:
Δεν είσαι ο μόνος... Είναι γενικό φαινόμενο... Εχω διαβάσει ήδη σε άλλα 3 blog τις τελευταίες 2-3 μέρες για αυτή την έλλειψη έμπνευσης.
Υπομονή!
Έχουμε υπομονή, έχουμε. Thanks!
Βαλτή είσαι; :))
Ναι, παίζει κι αυτό.
Νατάσα, δεν πειράζει, αστειευόμουν. Και μην κολλάς, αν δε θέλω σχόλια σε ένα κείμενο, τα κλείνω (όπως έχω κάνει και στο παρελθόν).
Οταν άρχισα να κοιμάμαι πιο νωρίς κατάλαβα ότι άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου.
Ντιάνα, εγώ δε νομίζω ότι θα έχω τέτοιου είδους αποκαλύψεις. Αλλά έχεις δίκιο ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα αλλάζει με την ώρα τής ημέρας, αν εννοείς κάτι τέτοιο.
Λοιπόν αναρωτιέμαι ακόμα αν μ' άρεσε ο δίσκος, δεν μ' άρεσε...Όποτε ξεφυλλίζω τη δισκοθήκη και περνάω από πάνω του σκέφτομαι για ένα υποκλάσμα του κλάσματος του δευτερολέπτου: αυτούς τελικά δεν τους ξέρω!
Thas, σαν άλμπουμ θεωρώ ότι οι Husker Du ποτέ δεν ξεπέρασαν το "Zen Arcade". Ούτε με το "Warehouse: songs and other stories", που προτιμούν οι περισσότεροι (και που θεωρώ μετριότατο), ούτε με το με το "New Day Rising" που αναφέρω εδώ.
Έχει ακετές μέτριες στιγμές. Αλλά υπάρχουν και τα διαμαντάκια: το ομώνυμο, το Girl who lives on heaven hill, το Powerline... Ειδικά όποτε ακούω το ομώνυμο κομμάτι, τα φωνητικά μού σχίζουν την ψυχή.
Και επιπλέον θεωρούνται οι πρώτοι που πάντρεψαν το πραγματικά-άσχημο-punk με τη μελωδία. Δεν ξέρω αν, λέγοντας αυτό, ρίχνουμε κάποιον άλλο, αλλά είναι το ιστορικό σημείο αναφοράς, όπως και να το κάνουμε.
Ο δίσκος ήταν στους 10 καλύτερους του έτους, για κάποιους ο καλύτερος. Αλλά ζήταγα πάντα κάτι πιο εκστατικό, καταλαβαίνεις, πιο μεταμορφωτικό της πραγματικότητας.
Μαζί σου (με τα σχόλιά σου δηλαδή) έχω την αίσθηση πως αυτοί οι ξεχασμένοι ήχοι έρχονται πάλι στην επιφάνεια, διεκδικώντας μια (γρήγορη έστω) επαν-ανακάλυψη. Για να είμαι δίκαιος, εγώ τους έχω ξεχάσει, δεν έχει γενική ισχύ η παρατήρηση...
"Αλλά ζήταγα πάντα κάτι πιο εκστατικό, καταλαβαίνεις, πιο μεταμορφωτικό της πραγματικότητας."
Νομίζω πως καταλαβαίνω τι λες. Αν πράγματι καταλαβαίνω, τότε αυτήν την ανάγκη την καλύπτω με συγκροτήματα όπως Sonic Youth, Godspeed You Black Emperor κλπ.
Οι Husker Du είναι άλλη κατάσταση, τελείως (άλλωστε, όπως και να το κάνουμε, είναι punk συγκρότημα! Η ποίηση στο στίχο και η πίκρα στα φωνητικά ίσως πρέπει να θεωρηθούν bonus?).
Post a Comment