Sunday, July 09, 2006

Τρέξιμο Ι: Ο Δεύτερος Άνεμος


Άρχισα το τρέξιμο σε μια πολύ δύσκολη φάση τής ζωής μου, τότε που λες ότι ναι μεν παρακάτω δεν πάει, αλλά έχεις μείνει ήδη στον πάτο αρκετά και έχεις αρχίσει να βαριέσαι. Με τη φυσική μου κατάσταση να αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση για τη Phillip Morris, κι έχοντας σπάσει το ατομικό μου ρεκόρ στην άρση λιπών, ήταν καιρός ν’ αναλάβω δράση.

Αυτό έγινε λίγο πριν το Πάσχα τού 2005. Το χειρίστηκα σχετικά σοβαρά. Έψαξα για πληροφορίες στο web, τι πρέπει να προσέξω, τι ρούχα θα χρειαστώ (το δικό μου φανελάκι είναι από το Dri Fit υλικό τής Nike, αλλά έχω δοκιμάσει και το CoolMax τής Dupont κι είναι επίσης καλό), προσοχή ειδικά στα παπούτσια, τι προγράμματα είναι κατάλληλα για αρχάριους που μόλις έχουν βιώσει το χειρότερο εφιάλτη τής ζωής τους κι ως εκ τούτου είναι κάπως ντεφορμέ, κλπ-κλπ.

Warm up και τρέχω, κρατώντας τα κλειδιά μου στο χέρι. Οι πρώτοι γύροι είναι οι ψυχολογικά δυσκολότεροι για τις μέσες αποστάσεις. Σκέφτομαι ότι έχω δρόμο πολύ μπροστά μου και τα πόδια προσπαθούν δειλά να συνηθίσουν στο νέο ρυθμό. Είμαι καπνιστής και το πρώτο που θα μου τελειώσει είναι η αναπνοή, οπότε ξεκινώ αργά, για να κρατήσω εφόδια για αργότερα. Ανησυχώ μήπως το σώμα μου δεν είναι σε καλή κατάσταση σήμερα, σε λίγο θα ξέρω. Ρολόι δε φορώ, ο χρόνος δε με νοιάζει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το απολαύσω, και να διανύσω τουλάχιστον τέσσερα χιλιόμετρα.

Κάποτε καταφτάνει ο Δεύτερος Άνεμος. Όταν με συναντά, μ’ απορροφά στο ρυθμό του, τα πόδια μου κινούνται από μόνα τους, τα μέλη μου βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους και νιώθω σαν να είμαι έτοιμος να πετάξω, είναι το αίσθημα τής στιγμής που απογειώνεσαι απλωμένο σε διάρκεια λεπτών, και τρέχω παρόλο που η ζωή δεν είναι αλλού, δεν είμαι σίγουρος αν τα πόδια μου ακουμπούν στη γη ή σε σύννεφα, είναι λες και στις φλέβες μου ρέουν ποτάμια, λες και η σάρκα μου είναι ελαφριά σαν άνεμος.

Μοιάζει λίγο σαν να περιγράφω εμπειρία με ελαφριά ναρκωτικά. Μόνο που ο Δεύτερος Άνεμος είναι υγιεινός και μετά δεν έχει down. Είναι και νόμιμος. Νομίζω.
Δεν είναι όμως σαν σεξουαλικός οργασμός. Είναι πολύ λιγότερο εκρηκτικός και πολύ μεγαλύτερης διάρκειας. Ίσως σαν την τελική ευθεία πριν από τον οργασμό, όχι εκεί κάτω όμως, οπουδήποτε αλλού.

Αυτή η ευφορία δεν είμαι σίγουρος πόσο κρατά, αρκετά. Για πάντα. Μετά τελειώνει. Τότε η υπόθεση δυσκολεύει πάλι. Όμως πλέον είμαι κοντά στο τέρμα και αυτό μου δίνει κουράγιο, πάτημα με πάτημα τα καταφέρνω. Αν νιώθω καλά, τρέχω κι άλλο. Warm down και περπατώ προς το σπίτι. Τα λίπη είναι εξατμισμένα και η διάθεσή μου ανεβασμένη.

Κάπως έτσι τα κιλά έγιναν παρελθόν μέσα σε λίγους μήνες. Κι η φυσική μου κατάσταση έγινε η καλύτερη που είχα από το λύκειο, όταν έπαιζα μπάσκετ μέρα παρά μέρα κι είχα και λευκό μητρώο σοβαρών καταχρήσεων. Μπορώ πια να τρώω χωρίς τύψεις ή μάλλον αναγκάζομαι να τρώω πολύ, για να μη χάνω κιλά. Δύσκολο πράμα αυτό για τους εργένηδες.

Καμιά φορά τρέχω ενώ ψιχαλίζει ή βρέχει ελαφριά. Αν δε φυσά, είναι οι αγαπημένες μου φορές. Τότε η βροχή ερωτοτροπεί με τον ιδρώτα κι είναι μια βροχή μόνο για εμένα, κολυμπώ πάνω σ’ αγέρα ή πετώ μέσα σε θάλασσα, δεν ξέρω, δε με νοιάζει.

συνεχίζεται εδώ:
Runner's High κι άλλα φαντάσματα

------------------------------
YΓ. Η φωτογραφία είναι από εδώ.
ΥΓ2. Υπό τους ήχους τού Panopticon των Isis.
YΓ3. Κάποτε έτρεχαν κι άλλοι.

9 comments:

Anonymous said...

μάλιστα. με έκανες να αναρωτηθώ ότι ποτέ τόσα χρόνια δεν έχω ρωτήσει πώς είναι ο αντρικός οργασμός και το λίγο πριν. ένοιωσα ένα μεγάλο κενό και ένα γιατί. γιατί δεν το έχω κάνει ποτέ? γιατί δεν το είχα σκεφτεί? ήμουν πολύ εγωκεντρική ή εσωστρεφής? καταλαβαίνω την άλλη σύγκριση και όχι αυτή. απάνθρωπο. με έβαλες σε μεγάλες σκέψεις....

Thrass said...

Αν θυμάμαι καλά, ήταν ο μάντης Κάλχας που είπε στο Δία ότι ο οργασμός τής γυναίκας είναι 9 φορές δυνατότερος από του άνδρα (ο Δίας τσαντίστηκε και τον τύφλωσε). Άρα δε χάνεις τίποτα που δεν ξέρεις τα περί ανδρικού οργασμού, ο δικός σου είναι υπεραρκετός.

Ποιά σύγκριση λες ότι καταλαβαίνεις, αυτή με τα ναρκωτικά; Μαστούρα, υγεία και καλύτερο σεξ, είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί το τρέξιμο δεν είναι περισσότερο δημοφιλές.

dianathenes said...

Δεν τρέχω. Περπατώ.Μετά από λίγο καιρό, είχα την άισθηση και ακόμη την έχω, ότι δε με φτάνει η διαδρομή που κάνω, η οποία είναι πήγαινε- έλα γύρω στα 4 χιλιόμετρα.

Νιώθω σαν τα πόδια μου να έχουν ανεξαρτοποιηθεί και να πηγαίνουν μόνα τους.Μια ώθηση που αν την αφήσω ελεύθερη θα γίνει τροχαδην και μετά κανονικό τρέξιμο. Οι πατούσες μου ξεκολλούν από το έδαφος αλλά ένα περίεργο αίσθημα πειθαρχίας τις συγκρατούν ώστε να μην αρχίσω να τρέχω. Εχω την εντύπωση ότι αν αρχίσω να τρέχω, θα χάσω τον έλεγχο και ότι θα τρέξω με τόση ορμή που δε θα σταματήσω ούτε μπροστά σε τοίχο ή φράχτη ή μπορεί και αυτοκίνητο.

Το καλό με το περπάτημα ή το τρέξιμο είναι ότι σου δίνει αυτό το συναίσθημα ευφορίας που τόσο ωραία περιγράφεις χωρίς παρτενέρ.Δεν είναι λίγο αυτό:)

Περιμένω τη συνέχεια.

ggl said...

Thrass
σε λίγο οι άλλοι θα σου κάνουν παρέα, ή τουλάχιστον μερικοί από αυτούς, περίμενε το ερχόμενο Σάββατο.

dianathenes
αν και δεν περπατάω για άθληση, εντούτοις στην καθημερινότητά μου τα κάνω τα χιλιομετράκια μου και για αυτό σε καταλαβαίνω πλήρως. Πάντως εγώ έχω ενδώσει στον πειρασμό μερικές φορές. Κοίταξα δεξιά, αριστερά και μετά άρχισα να τρέχω.

Anonymous said...

αλήθεια ήταν ο μάντης Κάλχας που είπε αυτό το μεγάλο μύθο; και αυτός ο Δίας πολύ κομπλέξικός! μάλλον είχε μικρή διάρκεια από το άγχος και τις ευθύνες και είχε σκυλιάσει. καταλαβαινω τη σύγκριση με τα ελαφρά θα πρόσθετα ότι είναι όπως τον τερματισμό. εγώ δεν μπορώ να τρέξω μπορώ να κάνω αντίστοιχα όμως πολύ ποδήλατο και περπάτημα άρα είναι σχεδόν το ίδιο. στον οργασμό μάλλον έχω μεγαλύτερη κατάρτιση. προτείνω να μαγειρεύεις σπίτι! :)

Dimitris Athanasiadis said...

Όπως προέκυψε από το σχετικό πείραμα/ομαδικό σπορ που έκανα τον τελευταίο χρόνο, το τρέξιμο δεν είναι δημοφιλές επειδή -μεταξύ άλλων- είναι μοναχικό. Επίσης, το να τρέχεις γύρω γύρω ή πάνω κάτω φαίνεται ότι δε σε πάει κάπου... Από την άλλη, η αδύναμια εύρεσης ωρών που λειτουργούν κι άλλοι άνθρωποι με παρόμοιες διαθέσεις άθλησης, κάνει πιο πιθανή την προοπτική του μοναχικού τρεχαλητού.

Λένε ty για το λινκ ε;

Thrass said...

Ντιάνα,
καταλαβαίνω τι εννοείς! Μάλλον είδος δεύτερου ανέμου είναι κι αυτό. Μη χάσεις τη συνέχεια, νομίζω πως θα διαβάσεις πράματα που θα σε ενδιαφέρουν (κι ίσως σε σοκάρουν), ειδικά σε σχέση με αυτό που περιέγραψες.

GGL,
Σε περιμένω!

Κατερίνα,
Μπα, απλά είχε βάλει στοίχημα με την Ήρα και το έχασε. Η ποδηλασία, από ό,τι διάβασα στο web, έχει παρόμοια στάδια ευφορίας (και κατάπτωσης) με το τρέξιμο. Θα τα δούμε αναλυτικά στο επόμενο ποστ.
Προσπαθώ να μαγειρεύω καμιά φορά, αλλά δεν τρώγεται με τίποτα :)
"Δεν μπορείς να τρέξεις";

Διάφανε,
Μπα, τυπικότητες.
Κι όμως, αυτό ακριβώς προσπαθούσα να πω, σε πάει κάπου! Σε πάει στο Δεύτερο Άνεμο! Απλά θέλει λιγάκι υπομονή. Και για τις μακρινές αποστάσεις υπάρχει και το runner's high, αλλά αυτά θα τα δούμε στο επόμενο ποστ.

Anonymous said...

ναι ναι δεν μπορώ, όχι τίποτα το ανησυχητικό αν φάνηκε έτσι απλά και διάδρομο τον περπατάω και να με κυνηγήσουν μάλλον θα με πιάσουν με τα πόδια. είναι μάλλον ένα στάδιο να αποφασίσεις ότι μπορείς να τρέξεις και ένα ακόμα να φτάσεις στο δεύτερο άνεμο. μέχρι τότε τα πόδια είναι βαριά καρφωμένα στο έδαφος. με το ποδήλατο είναι άλλο, ίσως γιατί όταν όλοι έτρεχαν εγώ έκανα ποδήλατο. :) τι να πώ για τη μαγειρική έξυπνάδα, καλό γούστο, καλές αισθήσεις και λίγη δεξιοτεχνία φτάνουν. δε νομίζω να σου λείπει κάτι!

Miles R said...

Thannk you