Τρέξιμο Ι: Ο Δεύτερος Άνεμος

Άρχισα το τρέξιμο σε μια πολύ δύσκολη φάση τής ζωής μου, τότε που λες ότι ναι μεν παρακάτω δεν πάει, αλλά έχεις μείνει ήδη στον πάτο αρκετά και έχεις αρχίσει να βαριέσαι. Με τη φυσική μου κατάσταση να αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση για τη Phillip Morris, κι έχοντας σπάσει το ατομικό μου ρεκόρ στην άρση λιπών, ήταν καιρός ν’ αναλάβω δράση.

Αυτό έγινε λίγο πριν το Πάσχα τού 2005. Το χειρίστηκα σχετικά σοβαρά. Έψαξα για πληροφορίες στο web, τι πρέπει να προσέξω, τι ρούχα θα χρειαστώ (το δικό μου φανελάκι είναι από το Dri Fit υλικό τής Nike, αλλά έχω δοκιμάσει και το CoolMax τής Dupont κι είναι επίσης καλό), προσοχή ειδικά στα παπούτσια, τι προγράμματα είναι κατάλληλα για αρχάριους που μόλις έχουν βιώσει το χειρότερο εφιάλτη τής ζωής τους κι ως εκ τούτου είναι κάπως ντεφορμέ, κλπ-κλπ.

Warm up και τρέχω, κρατώντας τα κλειδιά μου στο χέρι. Οι πρώτοι γύροι είναι οι ψυχολογικά δυσκολότεροι για τις μέσες αποστάσεις. Σκέφτομαι ότι έχω δρόμο πολύ μπροστά μου και τα πόδια προσπαθούν δειλά να συνηθίσουν στο νέο ρυθμό. Είμαι καπνιστής και το πρώτο που θα μου τελειώσει είναι η αναπνοή, οπότε ξεκινώ αργά, για να κρατήσω εφόδια για αργότερα. Ανησυχώ μήπως το σώμα μου δεν είναι σε καλή κατάσταση σήμερα, σε λίγο θα ξέρω. Ρολόι δε φορώ, ο χρόνος δε με νοιάζει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το απολαύσω, και να διανύσω τουλάχιστον τέσσερα χιλιόμετρα.

Κάποτε καταφτάνει ο Δεύτερος Άνεμος. Όταν με συναντά, μ’ απορροφά στο ρυθμό του, τα πόδια μου κινούνται από μόνα τους, τα μέλη μου βρίσκονται σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους και νιώθω σαν να είμαι έτοιμος να πετάξω, είναι το αίσθημα τής στιγμής που απογειώνεσαι απλωμένο σε διάρκεια λεπτών, και τρέχω παρόλο που η ζωή δεν είναι αλλού, δεν είμαι σίγουρος αν τα πόδια μου ακουμπούν στη γη ή σε σύννεφα, είναι λες και στις φλέβες μου ρέουν ποτάμια, λες και η σάρκα μου είναι ελαφριά σαν άνεμος.

Μοιάζει λίγο σαν να περιγράφω εμπειρία με ελαφριά ναρκωτικά. Μόνο που ο Δεύτερος Άνεμος είναι υγιεινός και μετά δεν έχει down. Είναι και νόμιμος. Νομίζω.
Δεν είναι όμως σαν σεξουαλικός οργασμός. Είναι πολύ λιγότερο εκρηκτικός και πολύ μεγαλύτερης διάρκειας. Ίσως σαν την τελική ευθεία πριν από τον οργασμό, όχι εκεί κάτω όμως, οπουδήποτε αλλού.

Αυτή η ευφορία δεν είμαι σίγουρος πόσο κρατά, αρκετά. Για πάντα. Μετά τελειώνει. Τότε η υπόθεση δυσκολεύει πάλι. Όμως πλέον είμαι κοντά στο τέρμα και αυτό μου δίνει κουράγιο, πάτημα με πάτημα τα καταφέρνω. Αν νιώθω καλά, τρέχω κι άλλο. Warm down και περπατώ προς το σπίτι. Τα λίπη είναι εξατμισμένα και η διάθεσή μου ανεβασμένη.

Κάπως έτσι τα κιλά έγιναν παρελθόν μέσα σε λίγους μήνες. Κι η φυσική μου κατάσταση έγινε η καλύτερη που είχα από το λύκειο, όταν έπαιζα μπάσκετ μέρα παρά μέρα κι είχα και λευκό μητρώο σοβαρών καταχρήσεων. Μπορώ πια να τρώω χωρίς τύψεις ή μάλλον αναγκάζομαι να τρώω πολύ, για να μη χάνω κιλά. Δύσκολο πράμα αυτό για τους εργένηδες.

Καμιά φορά τρέχω ενώ ψιχαλίζει ή βρέχει ελαφριά. Αν δε φυσά, είναι οι αγαπημένες μου φορές. Τότε η βροχή ερωτοτροπεί με τον ιδρώτα κι είναι μια βροχή μόνο για εμένα, κολυμπώ πάνω σ’ αγέρα ή πετώ μέσα σε θάλασσα, δεν ξέρω, δε με νοιάζει.

συνεχίζεται εδώ:
Runner's High κι άλλα φαντάσματα

------------------------------
YΓ. Η φωτογραφία είναι από εδώ.
ΥΓ2. Υπό τους ήχους τού Panopticon των Isis.
YΓ3. Κάποτε έτρεχαν κι άλλοι.