Δυναμική ενός αστείου
Η παρανόηση
Ο Μάρκος, που θα έχει πεθάνει μέχρι το τέλος τής ιστορίας μας, διαβάζει το Δον Κιχώτη του Θερβάντες.
Ο Δον Κιχώτης έχει παρεξηγήσει τις γυναίκες ενός χανιού για ‘μεγάλες κυράδες’ και το χανιτζή για ‘πυργοδεσπότη’, οπότε γονατίζει μπροστά του και εκλιπαρεί για να χειροτονηθεί ιππότης. Ο νταβατζής, σαστισμένος, αναγκάζεται να του υποσχεθεί ότι θα τον χειροτονήσει.
Ο Μάρκος φαντάζεται τη σκηνή και γελά με όλη του την καρδιά! Αλλά, μισό λεπτό, γιατί αυτή η σκηνή είναι αστεία; Το αστείο του Θερβάντες βασίζεται στο συνδυασμό παρανόησης (ενός νταβά για πυργοδεσπότη) και της ακόλουθης αταίριαστης συμπεριφοράς τού Δον Κιχώτη, που γονατίζει και εκλιπαρεί. Συμπεριφορά αταίριαστη, βάσει των πραγματικών συνθηκών.
Μετά από λίγο, ο Μάρκος καταλαβαίνει πως, αυτό που έκανε ο Δον Κιχώτης στο παραπάνω απόσπασμα, το έχει κάνει κι ο ίδιος πολλές φορές. Και σταματά να γελά.
Το αταίριαστο
Ο Μάρκος οδηγεί το νέο του αμάξι, γεμάτος ενθουσιασμό. Νιώθει ελεύθερος και είναι καυλωμένος.
Κατηφορίζοντας προς μια στροφή, ξαφνικά βλέπει να έρχεται καταπάνω του ένα άλλο αυτοκίνητο, οπότε φρενάρει απότομα και κτυπά το κεφάλι του στο τιμόνι. Καθώς η όρασή του φθίνει, προλαβαίνει να δει στη θέση τού απέναντι οδηγού ένα αγοράκι -ίσαμε έξι ετών- να κάθεται στα γόνατα του μπαμπά, έχοντας τα χεράκια του στο τιμόνι. “Σκατά...”.
Το αστείο
Ο Μάρκος απεβίωσε πάνω στο τιμόνι. Πριν από την κηδεία, πολύς κόσμος έχει μαζευτεί στην οικογενειακή εστία για να τον θρηνήσει. Το φέρετρο είναι ανοικτό και πολλοί τον φιλούν, από μια εύλογη απόσταση. Ένας νοικιασμένος καμεραμάν τριγυρνά ανάμεσα στον κόσμο και αποθανατίζει τις στιγμές.
Ξάφνου, ο χαροκαμένος πατέρας σκοντάφτει και πέφτει μ’ όλο του το βάρος πάνω στο φέρετρο, το οποίο αναποδογυρίζει, ελευθερώνοντας το νεκρό πάνω στο πλήθος των επισκεπτών. Ο χώρος τραντάζεται από τους τρομαγμένους αλαλαγμούς των αιφνιδιασμένων μουσαφίρηδων, οι οποίοι τρέχουν, πατείς με πατώ σε, προς την έξοδο, κραυγάζοντας “Μας επιτίθεται!”, “Σώστε τα γυναικόπαιδα!” και τα συναφή.
Σε μια γωνιά του δωματίου, ο καμεραμάν ρίχνει το γέλιο της ζωής του.
-----------
ΥΓ. Υπό τους έντεχνους ήχους του Σωκράτη Μάλαμα.
19 comments:
Σα δε ντρέπεται ο άχρηστος!!! Σε κηδεία και ρίχνει το γέλιο της ζωής του ...
Μαρία, φήμες θέλουν το συγκεκριμένο καμεραμάν να γελάει κι όποτε βλέπει το Romeo να πίνει το δηλητήριο.
Sancho, πότε τον κοροϊδεύω και πότε νομίζω ότι είμαι εγώ ο αφέντης σου.
Είδες τελικά που όλα έχουν πλάκα; 'Ολα μπορούν να θεωρηθούν αταίριαστα από κάποιους, κάποτε.
Ακόμα και η μουσική υπόκρουση του κειμένου συνάδει με μένα (η ζωή έχει πλάκα).
Απέκτησες τελικά άποψη;
Ωραία και τα τρία κειμενάκια, η πλάκα είναι που μπορεις να παίξεις με τους τίτλους που έβαλες. Μπορείς δηλαδή να τους ανακατέψεις και να αλλάξεις τη σειρά. Και στα τρία υπάρχει η παρανόηση, το αταίριαστο και το αστείο.
Επίσης θυμήθηκα ότι στις κηδείες ο άνθρωπος έχει μεγάλη ανάγκη να γελάσει, μου έχει συμβει κάποιες φορές και δεν μπορώ να το εξηγήσω.
κι επειδή όλ εδώ πληρώνονται...
μετά την κηδεία ο κάμεραμαν έχει νοικιαστεί από νιόπαντρο ζεύγος για να κινηματογραφήσει το τραπέζι του γάμου. Σκοτώνεται άδοξα από μια μπαλωθιά που ρίχνει ο δεύτερος ξάδερφος της νύφης και ενώ έχει σκαρφαλώσει σε παρακείμενη λεμονιά προκειμένου να έχει πανοραμική θέα. Κανείς δεν βιντεοσκοπεί την κηδεία του κάμεραμαν, μαλακία γιατί κανείς δεν γελάει...
:P (το παράκανα????)
Σελάνα,
Όλα τα πράγματα μπορούμε να τα δούμε από διάφορες οπτικές γωνίες, σε αυτό φυσικά και συμφωνώ. Πχ, στη θέση του γονατιστού Δον Κιχώτη μπορούμε να φανταστούμε οποιονδήποτε επίδοξο Δον Ζουάν και στη θέση του νταβατζή το αντικείμενο του πόθου του. Ή στη θέση του Δον Κιχώτη κάποιο γέρο και στη θέση του νταβατζή τη νεότητα κ.ο.κ. Eίμαστε σύμφωνοι ότι οποιαδήποτε από αυτές τις ισοδύναμες σκηνές μπορούμε να τις θεωρήσουμε αστείες.
Το πρόβλημα είναι ότι αν πολυ-εξασκηθούμε στο να βλέπουμε τα πράγματα "όπως στην πραγματικότητα είναι", τότε τα πάντα σταματούν να μας κάνουν εντύπωση. Πάει ο έρωτας, πάνε οι μικρές αλαζονικές μας χαρές, πάνε οι όμορφες ψευδαισθήσεις. Οπότε καμιά φορά απλά δε θέλω να το κάνω (όμως μόνο όταν επηρεάζει μόνο εμένα, στην πολιτική δε θα μου επέτρεπα ποτέ να σκεφτώ έτσι).
Αντώνη,΄
Πολύ σωστή παρατήρηση αυτή για τους τίτλους!
Όμως, υπάρχει λόγος που τελικά διάλεξα αυτή τη σειρά και αυτούς τους τίτλους. Το έκανα γιατί -αν πάρουμε τους τίτλους των ενοτήτων δογματικά και σκεφτούμε τις τρεις ιστορίες σαν μία- προκύπτει μια τέταρτη (η συνολική) ιστορία, το τελικό αστείο για όλους μας. Ή τουλάχιστον, έτσι μου αρέσει να το βλέπω.΄
Για τις κηδείες: πιστεύω ότι το γελοίο είναι εγγενές στο να θρηνούμε υστερικά μια κατάσταση που ξέραμε πάντα ότι θα έρθει. Επιπλέον, ποιός από εμάς δεν έχει γελάσει στο αστείο με τον τύπο που σκότωσε έναν κοριό και ήρθαν κι άλλοι κοριοί για να του κάνουν κηδεία; Είναι το τελικό αστείο που έλεγα πριν, yup, έτσι νομίζω.
Mourning Blade,
Πιστεύω ότι είσαι απολύτως εντός κλίματος κι ότι το σχόλιό σου είναι μια αποδεκτή θέση πάνω στους προβληματισμούς του κειμένου.
Επίσης, παρατηρώ με ικανοποίηση ότι πιθανότατα έχεις βρεθεί σε κρητικούς γάμους, που σημαίνει ότι η ζωή σου είναι πιο πλούσια από τη ζωή οποιουδήποτε δεν είχε την ανάλογη εμπειρία :)
Προς ανώνυμο: Ό,τι πληροφορία θέλεις για εμένα, μπορείς να τη ζητήσεις μέσω email. Τελείως ανώνυμα και τελείως αγενή μηνύματα σβήνονται σε αυτό το blog, ειδικά όταν δεν περιέχουν κάποιο επιχείρημα άξιο αναφοράς. Θα σε παρακαλούσα να μην επαναληφθεί.
Πάντως τη μεγαλύτερη αίσθηση χιούμορ την έχουν οι νεκροί: γι' αυτούς όλα είναι γελοία.
Ο χλευαστής θα έπρεπε να έχει το κουράγιο να ανεχτεί την χλεύη, έστω και τη δειλή ανώνυμη. Η λογοκρισία είναι λεπίδα χωρίς λαβή, κόβει τον λόγο αυτού πάνω στον οποίον ασκείται, αλλά τραυματίζει και αυτόν που την ασκεί.
Un certain plume, ασφαλώς, απλά θέλει καθαρό μυαλό, που οι ζωντανοί συνήθως δεν το έχουν!
GGL, άσ' το, το comment δεν υπήρχε περίπτωση να γλιτώσει το σβήσιμο, με αυτά που έγραφε. Περιείχε υποθέσεις για επώνυμους τρίτους κλπ.
Δε μ' αρέσει να σβήνω comments, αλλά καμιά φορά δε γίνεται αλλιώς.
Ας μείνουμε στο κείμενο.
Σκέφτομαι οτι ο Δον Κιχώτης θα άκουγε με μανία Μάλαμα...
Δεσελένε, λες; Δύσκολο να το δεχτώ, μάλλον φανατικός του Χατζιδάκι θα ήταν. Θα ένιωθε ότι δε θα 'χε άλλη επιλογή, από το να είναι φανατικός του Χατζιδάκι, λετσι μου φαίνεται.
Ουφφφ κρίμα...νόμιζα θα του άρεσε η Πριγκηπέσσα...
Τώρα που τ' αναφέρεις, βλέπω το δίκιο που έχεις. Λοιπόν, θα άκουγε Χατζιδάκι και λίγο Μάλαμα.
:} Επιτέλους!!!!
Εμένα πάλι γιατί μου φαίνεται φυσιολογικό το να νιώθει κανείς την ανάγκη να γελάσει σε μια κηδεία; Δεν βρίσκω ίχνος ασέβειας προς το νεκρό ή προς τους ανθρώπους του σε αυτό. Αντίθετα, σε ορισμένους αρχαίους πολιτισμούς ο αποχαιρετισμός του νεκρού ήταν αφορμή για γιορτή, άλλωστε η μνήμη κρατά αυτό που ευφραίνει την ψυχή και από τον κάθε εκλειπών μας μένουν εκείνα που μας έκαναν να χαμογελάμε όταν ήταν μαζί μας. Δεν θέλω να φτάσω στην υπερβολή αλλά κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα;
Ciudadano Europeo, θυμάμαι το Ζορμπά και τεχνικώς συμφωνώ μαζί σου. Δε μου βγάζει πολύ νόημα να χαιρόμαστε κάτι (τη ζωή, εδώ) εν μέρει. Ή την αποδεχόμαστε όπως είναι (μαζί με το θάνατο, που είναι η τελευταία σκηνή της) και την πανηγυρίζουμε ολόκληρη ή μένουμε με μισά και μπερδεμένα συναισθήματα φοβισμένης χαράς.
Θεωρητικά, έτσι το βλέπω. Πρακτικά, καμιά φορά δυσκολεύομαι απίστευτα. Και μένω με τη φοβισμένη χαρά.
Post a Comment