Της προδοσίας
Αυτήν τη στιγμή! Θα το γράψω αυτήν τη στιγμή! Είναι ο μόνος τρόπος, έτσι, έτσι! Έτσι!
Γιατί να συμβεί; Γιατί να συμβείς; Γιατί να οδηγηθούν τα πράγματα εκεί; Πώς να καταφέρω να σου εξηγήσω από μόνος μου, δε με βοηθάς κι εσύ ποτέ. Με καχυποψία! Με καχυποψία! Προδοσία! Η δική σου προδοσία!
Θα σ’ αγαπήσω, μου λες. Θα παίξω μαζί σου, μου λες. Ναι και ναι. Θα σ’ αγαπήσω, αλλά θα παίξω και μαζί σου, μου λες! Yes, ma’am! Go ahead, ma’am!
Σου τα ‘δωσα όλα! Μου δόθηκες η μισή. Και ο θεός μού κάρφωσε το πλευρό στο στομάχι. Τώρα στέκεσαι σε απόσταση. Για το καλό μου! Ξαναγράφεις το παρελθόν, να το διαβάζεις μόνο εσύ!
Και τώρα; Τι να την κάνω όλη αυτήν την πίκρα; Να τη χαρίσω στα παιδιά για να παίζουν. Να τη μοιράσω σαν τροφή στους φτωχούς. Να τη δέσω στο λαιμό τής νέας μου αγάπης!
Θα με ψάχνεις τα βράδια. Θα με βρίσκεις σε απόμερα δρομάκια. Εκεί, δίπλα στους τενεκέδες θα με ξαπλώνεις. Και θα μ’ αγγίζεις με πάθος! Θα κυλιόμαστε πάνω στους χάσκοντες ασκούς, γεμάτοι έρωτα! Θα είναι η μυρωδιά της άνοιξης που θα σε πείσει. Και το εχέμυθο σκοτάδι που θα με έχει προστατεύσει.
Αγάπη μου, γλυκιά μου αγάπη, σου είπα ποτέ ποιά μού θυμίζεις;
"Kάποτε είμασταν τόσο κοντά στη ζωή που τίποτα δε φαινόταν να φέρνει εμπόδια στη φιλία και την αδελφοσύνη μας, και μόνο ένα μικρό γεφυράκι μας χώριζε. Ακριβώς τη στιγμή που πήγαινες να βάλεις το πόδι σου πάνω του σε ρώτησα: θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να 'ρθεις σε μένα; Και τότε έπαψες πια να το θέλεις. Κι όταν σε ξαναρώτησα έμεινες σιωπηλή. Από τότε βουνά κι ορμητικοί ποταμοί κι ό,τι άλλο χωρίζει και αποξενώνει μπήκαν ανάμεσά μας. Δεν ήταν πια δυνατό να συναντηθούμε ακόμα κι αν το θέλαμε. Μα σαν σκέφτηκα τώρα εκείνο το μικρό γεφυράκι δε μου 'ρχονται πια λόγια -μόνο λυγμοί και απορίες." Φ. Νίτσε, Χαρούμενη Επιστήμη.
----------------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους του "I remember a time when you used to love me" των Dirty Three και του "Μποσσανόβα" (μέρος δεύτερο) των Ονειροπαγίδα.
19 comments:
Έγραψες:
Να τη δέσω στο λαιμό τής νέας μου αγάπης!
και λέω:
Μόνο αυτό μην κάνεις. Μόνο ΑΥΤΟ μην κάνεις...
Από τις λίγες φορές που μπορώ να συνάδω μαζί σου, ίσως λόγω της κοινής μας φιλίας με τον Φριντριχ.
Γιατί ρώτησε ο Νίτσε αν θέλει να περάσει το γεφυράκι αφού αυτό ακριβώς έκανε εκείνη τη στιγμή; (ειλικρινής απορία είναι) Εκτός και αν ο τόνος της ερώτησης είναι καταφατικός οπότε καταλαβαίνω.
Προδόθηκες από κάποια με μανία εξαπάτησης; Πιο πολύ πρέπει να λυπάσαι για την ίδια παρά για την προδοσία. Αν δεν καταβάλλεται από κάποια μανία, τότε άλλοι ήταν οι λόγοι και πιθανόν να μην πρόκειται για προδοσία. Προδόθηκαν τα όνειρα σου, αυτό ναι. Και τα δικά της πιθανόν.
Όσο για την πίκρα προτείνω να μην τη δώσεις πουθενά αλλά να την κρατήσεις και να την κάνεις πείσμα. Μπορείς, το ξέρεις. Για να δούμε σύντομα και άλλα χαρούμενα post μια που (τελικά) μπορείς να γράφεις εξίσου καλά και για ευχάριστα γεγονότα. ;-)
Τέλος, λέω το κείμενο αυτό να μπεί στις "επιλογές". Εύγε.
C. Doll,
έχεις βρει τον τρόπο να μη συμβαίνει αυτό;
GGL,
δεν ξέρω αν φταίει μόνο ο Νίτσε, ίσως είναι και το ότι σου αρέσουν τέτοια θέματα; Γιατί, πχ, το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι Νίτσε-κλάσσικ. (για να μην πω ότι του χαλάει το image...)
Selana,
ο λόγος για τον οποίο έγινε η ερώτηση από το Νίτσε, μπορεί να είναι κι αυτός που προτείνεις (δεν το είχα σκεφτεί!). Άλλος λόγος θα μπορούσε να είναι ότι ο Νίτσε κατάλαβε το πώς είχε η κατάσταση μετά από τις κουρτίνες τέλους (οπότε όταν έκανε την ερώτηση, δεν είχε σωστή γνώση της εγγύτητας).
Το αν το "της προδοσίας" βασίζεται σε κάτι που μου συνέβει, δεν έχει σημασία. Στο κείμενο εγώ βλέπω 2 καχυποψίες και 1.5 προδοσίες, πάντως. Βλέπουμε επίσης ότι τα όνειρα του τύπου όντως προδόθηκαν, ενώ για τα δικά της δεν έχουμε πληροφορία. Αλλά τι σημασία θα έχουν τα δικά της όνειρα, όταν το παρελθόν ξαναγραφεί;
Το αν το κείμενο μπει στις "επιλογές", θα κριθεί μετά από μερικές βδομάδες/μήνες ως συνήθως, όταν θα μπορώ να το κρίνω σαν γραπτό άλλου. Το κείμενο σε ευχαριστεί για την ψήφο εμπιστοσύνης :)
Μου αρεσει οτι καθε κειμενο σου ειναι υπο τους ηχους καποιου τραγουδιου.
Όσο πιο δυνατό το κυρίως θέμα, τόσο μεγαλύτερη η τραγικότητα του επιλόγου.
Ωραίο κείμενο, τα έχει όλα, ανεπανάληπτο.
2beers,
όπως είχα πει παλιότερα και στον GGL, η μουσική μού είναι απαραίτητη για το κυνήγι του σωστού ύφους του κάθε κειμένου.
Αντώνη,
σ' ευχαριστώ πολύ, δεν ξέρω τι άλλο να απαντήσω σε τέτοια λόγια.
Παρεξήγησις, Mr. MacManus. Βλακεία μου, δηλαδή. Anyway, θα σου στείλω email να σου εξηγήσω, δεν είναι τίποτα.
Φυσικά και δεν είμαι ο Πιτσιρίκος (ούτε τον γνωρίζω τον άνθρωπο- εκτός blog), αλλά είναι λίγο περίεργο, τώρα που το λες. Και μια κοπέλα στο πάρτυ ήρθε και με ρώτησε αν είμαι εκείνος. Τι να πει κανείς...
Tην πίκρα; Να τη ζωγραφίσεις.
Προσπάθησα να το κάνω αυτό, αλλά μπλέχτηκαν χρώματα και δάχτυλα και αλληλοσχίστηκαν.
Τι σχήμα έδωσες;
Δυο άλογα! Θα τα δείτε πολύ σύντομα.
Ίσως να φταίει αυτό...
η συνέχεια στο επόμενο...
Πολύ απολαυστική "βιβλιοκριτική". Αλλά είνι τόσα τα κλασικά βιβλία που δεν έχω διαβάσει ακόμη, που μάλλον δεν θα προλάβω να ασχοληθώ με τον κύριο Γκόμπροβιτς.
Παράξενε, τουλάχιστον άφησες το comment στο σωστό blog :)
Τhanks!
Μπερδεύτηκα τώρα.
Δεσελένε, απλώς ο Παράξενος άφησε το comment του για το Φερντυτούρκε εδώ.
Μάλλον θα έπρεπε να ονομάζεται Πολύ Παράξενος :)
Υπέροχο, υπέροχο, υπέροχο. Καταπληκτικό ποστ, πολύ καλό και το μπλογκ! Χαίρομαι που σε βρήκα. Και ας μετέχεις στους ακατανόμαστους (δεν εννοώ το βαζελομπλογκ)!
χεχε
Hallo, exiled, σ΄ευχαριστώ πολύ! Κι εγώ ήμουν κάποτε στην "εξορία", στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όμως.
Όπως βλέπεις, έχω κρατήσει την πολιτική μακριά από αυτό εδώ το μπλογκ, ακριβώς γιατί θέλω συμμετοχές άσχετα από πολιτικές απόψεις.
Τώρα που το σκέφτομαι, το μόνο που δεν αναγράφεται στο προφίλ μου είναι οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις... :)
Κι εγώ χαίρομαι, θα τα λέμε!
Post a Comment