Γέφυρες

Γέφυρα 1

Όταν έπεσες από τη γέφυρα, μεταφέρθηκες αιμόφυρτος στο νοσοκομείο, οι δικοί σου φοβήθηκαν ότι θα σε χάσουν, αλλά τελικά όλα καλά. Πάλι εδώ, αρτιμελής, το σώμα και το πνεύμα είναι στη θέση τους.

Εκτός... εκτός από μια μικρή λεπτομέρεια. Ο τόνος της φωνής σου. Η φωνή σου έχει ξεχάσει να κελαηδάει. Πώς να το περιγράψω, βγαίνει χωρίς χροιά, επίπεδη. Ακόμα και η ψηφιακή φωνή του Hawking μοιάζει πιο εκφραστική από τη δική σου. Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να δώσεις στη φωνή σου χρώμα επίτηδες, αλλά δε σου έρχεται καμιά ιδέα για το τι χρώμα οφείλει να έχει το κάθε τι που ξεστομίζεις. Καμιά ιδέα. Τίποτα. Nada. Σαν να διαγράφηκε από τον εγκέφαλό σου αυτή η ικανότητα.

Ποιά είναι η λύση? Να παρατηρείς το πώς χρωματίζουν τη φωνή τους οι άλλοι άνθρωποι. Δυστυχώς αντιμετωπίζεις ένα δίλημμα εδώ, αφού τους άλλους ανθρώπους δεν τους έχεις σε υπόληψη. Πώς να κάθεσαι τώρα να τους παρατηρείς και να μαθαίνεις από αυτούς? Σαν παιδί που μεγαλώνει, περίπου, θα επανακινήσεις τέτοιες διαδικασίες. Αλλά η γέφυρα του παραδειγματισμού έχει καταστραφεί.

Από την εφηβεία σου ακόμα τους κορόιδευες από μέσα σου, για αυτά που πιστεύουν, για το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα, τη ζωή τους, για το πώς τα πάντα επιδρούν στον ψυχισμό τους, με τρόπο τόσο διαφορετικό από το πώς επιδρούν στο δικό σου. Και οι εμπειρίες τους, τα θέλω, τα πιστεύω τους, η αλαζονεία, η ματαιοδοξία, ο φόβος του θανάτου, αλλά και η αισιοδοξία περνούν στον τόνο της φωνής τους και πρέπει πλέον αυτόν να αντιγράψεις, να τον περάσεις μέσα σου σαν ένεση. Αυτό που υποτιμάς. Τι ταπείνωση!

Γέφυρα 2

Ο Κούντερα λέει ότι η αισιοδοξία βασίζεται στη (λανθασμένη) πεποίθηση ότι όταν η ιστορία επαναληφθεί, θα έχεις μάθει από τα λάθη σου και όλα θα πάνε καλύτερα. Αν την τραβήξουμε λίγο αυτήν τη θέση του καλού μυθιστοριογράφου, κατά μια έννοια η ωριμότητα βασίζεται στην αποδοχή της αισιοδοξίας (και στην πίστη ότι υπάρχει σωστό και λάθος, αλλά τελοσπάντων). Μαθαίνεις από τα λάθη σου. Δεν είναι λοιπόν παράλογο ότι στην κρίση μέσης ηλικίας οι άνδρες φέρονται ξανά σαν ανώριμα παιδιά. Όταν αρχίσεις να νιώθεις το θάνατο να σιμώνει, προσπαθείς να ξεχάσεις ό,τι έχεις μάθει από τα λάθη σου, για να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Αυτή είναι η κρίση της μέσης ηλικίας. Αν υποκριθείς ότι δεν έχεις μάθει ακόμα τίποτα, τότε είσαι πάλι νέος κι ο θάνατος δεν είναι παρά μια θολή σκιά πίσω από την κουρτίνα.

Με άλλες ιδέες και άλλες σκέψεις, πριν καμιά δεκαριά χρόνια σε ενέπνεαν άλλοι στίχοι. Τώρα τους ξανακούς, η μουσική συνεχίζει να σ’ αρέσει, αλλά οι στίχοι δεν ακούγονται. Οι Deus X Machina σου φαίνονται υπερβολικά αριστεροί και οι Sonic Youth καμιά φορά πολύ θρήσκοι. Γουστάρεις και αηδιάζεις μαζί.

Και τα προφυλακτικά που έχουν παραμείνει στο κουτί για καιρό, σε φέρνουν πάντα στην ίδια άσχημη θέση. Τα μισά με την πρώην, τα υπόλοιπα με την επόμενη. Κι όσο κι αν προσπαθείς να ξεχάσεις τις φαντασιώσεις της ημέρας που τα αγόραζες, αυτές θα επιστρέφουν, θα σου γαμάνε το κεφάλι, θα επιστρέφουν, θα σου γαμάνε το κεφάλι, θα επιστρέφουν, θα σου γαμάνε το κεφάλι, θα επιστρέφουν...

-------
ΥΓ. Υπό τους ήχους του Evol των Sonic Youth.
YΓ2. Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του Bad Moon Rising, Sonic Youth (1985).
ΥΓ3. Originally στο Μια παρέα, 9/12/2005.