Wednesday, August 25, 2010

Βαθιά ανθρώπινη στιγμή


Μπορεί να έχεις κάνει παπάδες στη ζωή σου. Μπορεί να έχεις ζήσει σε διάφορα μέρη τού κόσμου, να έχεις γνωρίσει ένα σωρό ενδιαφέροντα άτομα και πολιτισμούς, να έχεις συνεργαστεί με τα ινδάλματά σου. Μπορεί να επιτυγχάνεις σταδιακά τούς στόχους σου• να είσαι δημιουργικός και να εξελίσσεσαι, αυτό που πάντα ήθελες. Ή ό,τι άλλο. Αυτά που εσύ θεωρείς παπάδες, τέλος πάντων.

Ένα ωραίο μεσημέρι, οι αποκάτω θα σού κτυπήσουν την πόρτα. Θα είναι τρεις άγνωστες γυναίκες, μια μάνα και οι δυο της κόρες. Χρειάζονται κάποιον να κατεβάσει το φωτιστικό από το ταβάνι• σκάλες, μπλεγμένα καλώδια και τέτοια. Ούτε εργαστήρια τύπου Star Trek, ούτε λαγνεία, ούτε τίποτα.

Θα ανεβείς λοιπόν στη σκάλα με τα κατσαβίδια στο χέρι. Από κάτω αυτές θα έχουν καρφώσει τα μάτια πάνω σου με ένα ύφος που δηλώνει… ποιός ξέρει άραγε τι δηλώνει. Ελπίδα; Θαυμασμό; Ανάγκη; Άγχος, μη ρίξεις το φωτιστικό και σπάσει; Κάτι από τα βάθη τής κουλτούρας μας, τέλος πάντων.

Θα κατεβείς τη σκάλα θριαμβευτής, με το κεφάλι τού ηττημένου τέρατος ανά χείρας. Ή, έστω, με το φωτιστικό και τα καλώδια.

Και δε θα θυμάσαι την τελευταία φορά που ένιωσες τόσο σπουδαίος.



ΥΓ. Δ., όπου κι αν σε οδηγήσει η νέα σου περιπέτεια, καλή τύχη. Και ευχαριστώ για τη ζάχαρη.
ΥΓ2. Ακούγοντας ανελέητα το The Great Leap Forward των Red Sparowes.
ΥΓ3. Η εικόνα είναι από την Οδύσσεια του Διαστήματος, του Στάνλεϊ Κούμπρικ.

19 comments:

Wicca said...

Τρεις γυναίκες σε στιγμή ανάγκης... Και ένας άντρας περίμενε μία τέτοια στιγμή για να νιώσει θριαμβευτής στα μάτια τους! Με προβληματίζει το σκηνικό που ζωγράφισες. Θαυμάζω την αλληλεγγύη αλλά θέλω το άτομο δυναμικό και ανεξάρτητο και όχι εξαρτημένο, ειτε είναι άντρας, είτε γυναίκα. Θίγεις την ανάγκη της αντρικής παρουσίας που είχαν οι τρεις γυναίκες και την ανάγκη του άντρα να νιώσει θριαμβευτής. Είναι δύσκολες οι σχεσεις που στηρίζονται στην ανάγκη της στιγμής.

mplim-mplom said...

Για όλους τους παπάδες που έχεις κάνει στη ζωή σου, όμως, δε νομίζω ότι παίρνεις άμεσα το μπράβο. Ίσως γιατί το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο ξεκάθαρο, δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια ξεκάθαρη νίκη ή ήττα. Ενώ στην προκειμένη περίπτωση, το αποτέλεσμα του "άθλου" σου δε θα μπορούσε να μην είναι ξεκάθαρο: ή θα κατέβαζες το φωτιστικό ή θα σε κατέβαζαν εκείνες από τη σκάλα με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο τύπου "δεν πειράζει παληκάρι μου, μην παιδεύεσαι άλλο, που να βρεις άκρη μ'αυτά τα καλώδια..". Ή νικητής ή χαμένος. Γι'αυτό και το μπράβο το εισπράττεις κι εσύ ως κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Καμιά φορά δεν έχει τόση σημασία ο βαθμός δυσκολίας του επιτεύγματός μας, όσο το πόσο καθαρά ακούμε μέσα μας το χειροκρότημα.
Επιπλέον, υπάρχουν κάποιες εικόνες του εαυτού μας που δεν είναι χορτασμένες ως προς την επιβεβαίωση.
Ποτέ δε βλάπτει ένα ακόμη μπράβο, σε αντίθεση με την έλλειψή του.

~reflection~ said...

Μικροαστικη επαφή κι όμως επαφή ουσίας!......
Μία τεχνοτροπία που θέλει τη γυναίκα να ανεβάζει τον άντρα στο θρόνο της επίτευξης...

Σκέψου...

Είμαι στο διαμέρισμά μου...
Δίπλα έχουν μετακομίσει τρείς άντρες.. Ο πατερας και οι δύο γιοι του... μετά από μια κατακοπη βδομάδα μετακόμισης θελουν να περιποιηθούν τον εαυτό τους προσφέροντάς του υπέροχο σπιτικό φαγητό ...χχχχχχχχχχμμμμμμ..ένα παστίτσιο..... Δεν καταφερνουν την μπεσαμελ...

Χτυπανε την πόρτα μου ελπίζοντας να ανοίξει μία γυναίκα που μπορεί να τυς βοηθήσει... Ετσι κι έγινε...
πετυχαινω την μπεσαμελ... Το παστιτσιο πιο νόστιμο από ποτέ..

Με την ευκαιρία καθως στη συζήτηση τους λέω ότι είμαι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός ζητούν τη γνώμη μου για την ηλεκτρολογική εγκατάσταση στο μαγαζάκι που σκοπεύει να ανοίξει η μικρός γιος...

Αναλαμβάνω τη δουλειά...

Φευγω πιο πλήρης από ποτέ.. γιατί ικανοποίησα το γιν και το γιανγκ που κρύβω μέσα μου...

Μαγείρεψα σαν μητέρα που φροντίζει την οικογένειά της και έκλεισα μία καλή δουλειά σαν άντρας που κυνηγάει την καριέρα του!...

Φιλιά... δισυπόστατα!....

Takis X said...

Ωραίες εικόνες..Αμ τι αλλο απο το τίποτα γεννήθηκε κάτι..

rosemary said...

xm....pes oti autes den htan kai toso sigoures oti ''to 'xes'' kai sto telos enthousiastikan, esy pali toso poly den pisteves oti tha ta katefereis pou eniwses toso spoudaios gia to katorthwma?
dioti, ki egw tha xairomoun poly an mou petyxaine h besamel -giati einai gegonos pou thewrw exairetika apithano- oxi omws kai an mou petyxainan oi tiganites patates...
''mporei na exeis kanei papades sti zwh sou'' alla akomi na min ta exeis kataferei se apla kathimerina pragmata pou isws se gemizoun perissotero telika..

Thrass said...

Γουΐκα,

Ο άνδρας δεν περίμενε τίποτα. Νιώθω γελοίος που ένιωσα σπουδαίος. Αλλά αυτό είναι ακριβώς που κάνει την κατάσταση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Επίσης, αν εγώ τούς κατέβασα απλώς το φωτιστικό, αυτές μού προσέφεραν πολλά περισσότερα με τη στιγμή που μού χάρισαν.

Ανάγκη, λες εσύ λοιπόν. Μπορεί. Αλλά ακόμη και τα πιο μαγικά συναισθήματα (για να μιλήσω σε μια γλώσσα που σ' αρέσει) σε κάποιου είδους ανάγκη δε στηρίζονται deep down; Η ανεξαρτησία ανεξαρτησία, και η ανάγκη ανάγκη.

Thrass said...

Μπλιμ Μπλομ,

Συμφωνώ με όλα που έγραψες. Μα με όλα. Ίσως δεν είναι όλη η αλήθεια, αλλά σίγουρα είναι κομμάτι της.

Θα προσθέσω μόνο κάτι, για να μη δημιουργήσω λαθεμένες εντυπώσεις: γενικά δεν είμαι τύπος των "εισερχόμενων μπράβο". Την αναγνώριση την επιζητώ βασικά από τον εαυτό μου. Μέχρι που μια μέρα, τρεις άγνωστες γυναίκες κτύπησαν την πόρτα μου. Και ανακάλυψα ότι έχεις δίκιο: "υπάρχουν κάποιες εικόνες του εαυτού μας που δεν είναι χορτασμένες ως προς την επιβεβαίωση".

Thrass said...

Κάκια,

Έχεις δίκιο, μικροαστισμός. Τι δύσκολα που γκρεμίζονται οι γέφυρες με τα βάθη τής κουλτούρας μας.

Σ' ευχαριστώ για την ιστορία, είναι απολύτως ταιριαστή (συμπληρωματική και όχι μόνο). Πρέπει να αρχίσεις να γράφεις και κανά πεζό στο blog σου!

Αλλά μη με κολάζεις με παστίτσια και μπεσαμέλ τώρα. Είναι καλοκαίρι και προσπαθώ να δείχνω κομψός.

Thrass said...

Τάκη Χ,

Σ' ευχαριστώ! Αυτά που μάς μένουν ακούγονται συχνά πολύ απλά. Μέσα μας όμως...

Stay around!

Thrass said...

Rosemary,

Ναι, κατά πάσα πιθανότητα είναι και αυτό! Υπάρχει κάτι που δεν έγραψα στην εξιστόρηση: τους είχα δηλώσει εκ των προτέρων ότι "δεν το έχω ξανακάνει αυτό, οπότε μην περιμένετε πολλά. Απλώς θα δοκιμάσω". Αυτή είναι όμως μια τακτική που τη φορτώθηκα από το στρατό και δεν απεικονίζει την πραγματικότητα. Με κατσαβίδια έχω κάνει πολύ πιο περίπλοκα πράγματα και δεν είχα αμφιβολία για το τελικό αποτέλεσμα.

Το "μπράβο" ήρθε λοιπόν μόνο απ' έξω, όχι από μέσα. Και μ' έκανε να νιώσω υπέροχα, ενώ απλώς έκανα κάτι που μπορούσε να κάνει κι ο μισός υπόλοιπος πλανήτης. Go figure. Οι γυναίκες έχουν τον τρόπο τους να σε κάνουν να αισθάνεσαι σπουδαίος όταν κατεβάζεις τα σκουπίδια. Και σκουπίδι, τη στιγμή που παραλαμβάνεις το νόμπελ.

Αν -άθελά μου- δημιούργησα επιπλέον σασπένς, το σημειώνω για να το ξανακάνω! Αλλά, θυμούμενος το βλέμμα τους, δε νομίζω ότι ήταν μόνο αυτό. Και αυτό, όμως, έχεις δίκιο.

μ said...

Πρέπει να'χεις ταξιδέψει πολύ εσύ ε...


:P

Thrass said...

Μάνο, μπα, όχι όσο φαίνεται. Πιο πολύ είμαι των μετακομίσεων.

μ said...

Το ταξίδι έχει σημασία, όχι η απόσταση ;)

Thrass said...

Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι ;)

paperflowers said...

Είναι σημαντικό πράγμα η φροντίδα..

Thrass said...

Στοργή και προδέρμ.

ou ming said...

Για όσο η ρόδα λοιπόν;

Thrass said...

Ε, ναι, για τόσο τα δώρα!

Anonymous said...

η vida buloni
δεν μπουκώνει πίπα? κρίμα

vida buloni