Friday, May 04, 2007

O αποσιωπημένος εραστής

(Στο Ηotel Memory, το θέμα αυτή τη φορά ήταν "οι αποσιωπημένοι": να γράψουμε για κάποιον που, λόγω συγκυριών, δεν κατάφερε να γίνει όσο γνωστός άξιζε. Επειδή όλοι οι γνωστοί μου είναι ήδη σταρ ή απλώς κρύβονται, δεν ξέρω κανέναν τέτοιον. Οπότε έγραψα μια σχετική ιστορία.
Στο δωμάτιο του Ουόνκο τού Λογικού μπορείτε να βρείτε τη vanilla version τού κειμένου, ενώ το εδώ κείμενο είναι patched με κάποιες μικροδιορθώσεις.)



Ο θάνατος του διφορούμενου


Ο Αντίνοος, όπως και οι υπόλοιποι μνηστήρες, πολιορκούσε την Πηνελόπη για πολύ καιρό. Εκείνη, το σύμβολο τής μονογαμικής πίστης, απέρριπτε όλες τις προτάσεις και ο πόθος μέσα του μεγάλωνε μέρα με τη μέρα.

Μπορούμε να φανταστούμε ότι κάποια άνοιξη η καρδιά τής Πηνελόπης μαλάκωσε και κάλεσε τον Αντίνοο στο δωμάτιό της για να τα πούνε. Ήταν πολύ αγχωμένος όταν κτύπησε την πόρτα της, αλλά ηρέμησε μόλις την είδε ντυμένη ιδιαιτέρως γυμνά· “Αυτό το ντύσιμο είναι ο θάνατος του διφορούμενου”, σκέφτηκε.

Λίγη ώρα αργότερα ανέπνεαν βαριά ο ένας πλάι στον άλλο, αποκαμωμένοι από την ερωτική πάλη. Τότε μπορεί να τού είπε, αλλά μπορεί και να μην τού είπε: “Όση ώρα κάναμε έρωτα, φαντασιωνόμουν τον Οδυσσέα.”

Ρέγκες


Την επoμένη, ο Αντίνοος κάτι μού ψέλλισε στο κινητό για τα καθέκαστα. Ήταν για να τον κλαίνε οι ρέγκες. Πρότεινα καφεδάκι στο Θησείο, ώστε να μού τα πει από κοντά. (Το Θησείο τού άρεσε, γιατί έβλεπε στην Ακρόπολη. “Aν ποτέ γίνω βασιλιάς τής Ιθάκης, η Ακρόπολη θα πέσει στα χέρια μου σε dt”, κόμπαζε συχνά.)

Στο βαγόνι τού μετρό, στον πηγαιμό για το Θησείο, μια γραφική κυρία τριγυρνούσε με κάτι φυλλάδια στα χέρια. “Σε ποιόν θεό πιστεύετε;”, μας ρώτησε απότομα. Το φιλαράκι μου είναι συνήθως πολύ προσεκτικό με το τι λέει και σε ποιόν, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες κατέρρευσε: “Στο Δωδεκάθεο…”

Αυτό που ακολούθησε θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Ντουζίνες χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άθεοι, ή δεν ξέρω κι εγώ τι ήταν, γελούσαν τρανταχτά με τον Αντίνοο γιατί πίστευε στο Δωδεκάθεο, γελούσαν βέβαιοι ότι είχαν δίκιο –ο καθένας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί- κι εκείνος άδικο, τον θεωρούσαν γραφικό ακριβώς όπως εγώ είχα θεωρήσει γραφική την κυρία με τα φυλλάδια, κι ο θόρυβος από τα γέλια κάλυψε τα πάντα -τα πάντα!

Στην επόμενη στάση, ακριβώς πριν η πόρτα τού βαγονιού κλείσει, ο εραστής τής Πηνελόπης όρμησε έξω και χάθηκε μέσα στο πλήθος.

Ιθάκη


Υπάρχουν τόσες ερωτήσεις που θα ήθελα να θέσω στον Αντίνοο. Η ομηρική Ιθάκη είναι η σημερινή Ιθάκη, η Λευκάδα ή η Κεφαλονιά; Και τι ήθελε ο ίδιος πραγματικά; Να γλεντάει την Πηνελόπη ή να αναγνωριστεί ως άξιος επιβήτορας; Το κορμί τής Πηνελόπης ή την ψυχή της; Την Πηνελόπη ή το θρόνο; Κι αν τα ήθελε όλα, προσπάθησε πραγματικά για όλα ή για ένα; Αντίνοε, άσε τα μισόλογα και μίλα καθαρά.

Αλλά δεν τον ξαναείδα ποτέ από τότε. Χάθηκε μέσα στο πλήθος. Χάθηκε μέσα στο πλήθος.



---------------------------------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους των Puressence. Έμφαση στα “India” και “I Suppose”.
YΓ2. Η εικόνα είναι λεπτομέρεια από το "Penelope and the suitors" (1912) τού J.W. Waterhouse. Είναι public domain.

11 comments:

gasireu said...

''Επειδή όλοι οι γνωστοί μου είναι ήδη σταρ ή απλώς κρύβονται..''

meaning?

Unknown said...

Το θέμα “αποσιωπημένοι” μου φέρνει στο νου τις “ αποσιωπητικές εικόνες ” της Κικής Δημουλά από “ Το Λίγο του Κόσμου ”…

« Στ’ αγκίστρια του απογεύματος
Στ’αγκάθια των χρωμάτων,
Έχουν πιαστεί και κρέμονται αποσιωπητικές εικόνες.
Απ’ τη ζωή μας μέσα κι έξω απ΄τη ζωή μας
Και σπαρταράν χωρίς αλληλουχία……
…Αλλά λίγο να τις κουνήσει ανόητα ο άνεμος
Συγχέονται….
……………………..
Εικόνα και το μεγάλο κύμα χρόνου
Που ορμάει και σε παίρνει,
Γιατί κάθε φορά ξεχνάς
Ανοιχτή του ονείρου την πόρτα….»

Ο Αντίνοος αντίποδας του νου ταράζει την αλληλουχία των εικόνων…
Ρωτάς τι μπορεί να ήθελε ο ίδιος πραγματικά…
Μα τι άλλο από μια συνάντηση με τον Οδυσσέα....μέσω της Πηνελόπης.
Ο Οδυσσέας είναι ο νους και η Πηνελόπη η ψυχή. Η ψυχή συναντιέται και με τον αντινού προσδοκόντας τον νου…
Αποσιωπημένος δίκαια ο Αντίνοος σαν την αντιύλη που οποιαδήποτε συνάντηση της με την ύλη αποβαίνει καταστροφική… Η μόνη συνύπαρξή ύλης-αντιύλης, νου-αντινού είναι στο big bang της γένεσης των πραγμάτων…
Αλλά αυτό αποτελεί για όλους μια αποσιωπημένη ανάμνηση…

brexians said...

EISAI FIRMA!!!
TWRA DES TOPIO KATW!!
DIABASE TO KAI DIADOSE TO LINKARISE TO
SWZEI ZWES!!
http://brexmother1.blogspot.com/2007/05/blog-post_07.html

ggl said...

Λοιπόν γειώνοντας το όλο σκεπτικό, θα πω ότι ο Αντίνοος πήγαινε για τα λεφτά, δηλαδή ήταν ζιγκολό ή αν θέλετε προικοθήρας. Νομίζω ότι αν στο κρεβάτι είχε την Θάτσερ ή την Π. το ίδιο θα του ήταν. Ίσως για αυτό του κόστισε ότι η Π. φαντασιωνόταν τον Ο. Ίσως επειδή είχε την εντύπωση ότι αυτός είναι ο εκμεταλλευτής και εκείνη το θύμα. Το να πιστεύει πως η Π. θα γινόταν δική του μετά το σεξ ισοδυναμεί με την πίστη του στο δωδεκάθεο.

Thrass said...

Gasireu,
Πλάκα έκανα. Όμως, δε βλέπω το λόγο να υποθέτουμε ότι όλοι θέλουν να είναι διάσημοι.

Anima,
Ρωτάς τι μπορεί να ήθελε ο ίδιος πραγματικά…
Μα τι άλλο από μια συνάντηση με τον Οδυσσέα....

Μ' αρέσει πολύ αυτό που έγραψες, πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Μου κάνει εντύπωση όμως το ότι άφησες το κορμί απ' έξω από το τρίο σου. Έτσι εύκολα;

Δημήτριε,
Μάλλον με μπερδεύεις με κανέναν άλλο, αλλά ευχαριστώ :)
Ενδιαφέρον κείμενο, στα υπόψη. Πάντως το κομμάτι μου κατά των καρδιακών το έκανα, όταν διαφήμιζα το τρέξιμο (δες δεξιά, στην κατηγορία "Σπορ").

GGL,
Σίγουρα, η οπτική σου είναι μια από τις δυνατές περιπτώσεις. Εκεί που με έστειλες τελείως ήταν στην ισοδυναμία "κατάκτησης" και πίστης στο Δωδεκάθεο. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι (άλλωστε το Δωδεκάθεο μου είναι συμπαθές, όπως καθετί που αφήνει επιλογές), αλλά δεν έχει σημασία: αυτό που λες, στέκει! Γενικά, είσαι σε φόρμα αυτόν τον καιρό :)

gasireu said...

ε ναι.
όχι βέβαια, δεν θέλουν όλοι να γίνουν.
ggl, το είπαν, μια συνάντηση με τον Οδυσσέα ήθελε, ίσως και σεξουαλική εκ μεταφοράς.... :)
πως λέμε GFK-Ωνάσσης! to be instead!
η αναφορά στη Θάτσερ γκραν γκινιόλ αλλά ενδιαφέρουσα! ;)

Unknown said...

Τι σε έκανε να νομίσεις ότι αφήνω το κορμί απ'έξω Τhrass?

Anonymous said...

και τέτοιο κορμί Thrass....!ω, ναι!
τα κορμιά και τα πράσινα μαχαίρια...δύσκολα αλλάζουν χέρια ή όχι;

Thrass said...

Gasireu,
Βλέπω ότι συμφωνείς με την Anima, αλλά θέλω να σημειώσω κάτι για τις ιστορίες αυτού τού είδους: όλες οι δυνατές ερμηνείες (που δεν αντιφάσκουν με το κείμενο και δεν τού προσθέτουν ανύπαρκτες ιδιότητες), είναι αποδεκτές, δε συμφωνείς; Δεν υπάρχει μόνο μια ερμηνεία σε κάθε ιστορία. Δηλαδή δε νομίζω ότι πρέπει να αποκλείσουμε μια ερμηνεία, μόνο και μόνο επειδή δεν την είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα (εγώ ή όποιος άλλος).

Anima,
Μίλησες για νου, ψυχή και αντι-ύλη. Την ύλη την αντιστοίχισες στο νου.

Genial,
Τα πράσινα μαχαίρια αλλάζουν χέρια πολύ εύκολα. Τα καλά κορμιά είναι "ακριβά", δεν είναι;

Thrass said...

Anima,
Σόρρυ, για κάποιο λόγο εξαφανίστηκε το μισό από το σχόλιο που σού έγραψα. Το συνεχίζω εδώ.


...οπότε δε βλέπω που είναι το κορμί (που νομίζω ότι είναι κι αυτό σημαντικό, σε αυτήν την ιστορία).

Unknown said...

Είσαι πολύ δυνατός Thrass!
Ο γρίφος σου με ζάλισε αλλά μετά βρήκα διέξοδο: Η σειρά φταίει. Ύλη-Αντιύλη και Αντινούς-Νους.
Η ύλη αντιστοιχείται με τον αντι-νου και όχι με τον νου.
Σύμφωνα με αυτό ο Αντίνοος είναι λοιπόν το κορμί. Παρ'όλα αυτά όταν σχολίασα αρχικά το κείμενό σου είχα στο νου μου ότι η σκέψη ή η φαντασία δεν κάνει το κορμί λιγότερο πραγματικό... όπως στην περίπτωση της Πηνελόπης που χρειάστηκε το κορμί του Αντίνοου για να ενεργοποιήσει την συνεύρεσή της με τον Οδυσσέα.
Η ψυχή χρειάζεται το σώμα για να ενωθεί με τον νου!
(ή ανάποδα)
Γράφοντάς τα αυτά δεν είμαι σίγουρη πως δεν είναι σοφιστείες...
Πάντως ένα έχω να πω, τα blogs σου είναι από τα καλύτερα!
Τα λέμε...