Saturday, May 12, 2007

Οι Σκιές Ρωτούν


Έλαβα πρόσκληση από τον Οι Σκιές Μιλάν για να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο με τις 29 ερωτήσεις που κυκλοφορεί στα blogs. Παρόλο που -λόγω τής μικρής συχνότητας που γράφω- το blog μου τώρα τελευταία έχει γεμίσει με "παραγγελιές", μου ήταν αδύνατον να αρνηθώ. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι σκιές ρωτούν.

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Διέγερση των μι-οπιοειδών υποδοχέων στον επικλινή πυρήνα τού εγκεφάλου και στη βάση τής σπονδυλικής στήλης.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Παπαγάλος Λουμίδη. Κουπάτος.

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χμ... καλή ερώτηση.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ίσως το ότι οι αποφάσεις μου δεν επηρεάζονται από τη γνώμη των γύρω μου.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Θα ήθελα να είμαι πιο (αυτο-)πειθαρχημένος, αν και έχω βελτιωθεί. Οι άλλοι συνήθως τσαντίζονται επειδή το σύστημα σκέψης μου δεν είναι ανθρωποκεντρικό.

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που δε διορθώνονται. Και σε αυτά που οφείλονται σε κακή εκτίμηση συνθηκών.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
-

8) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση τους ήρωες, αν και σίγουρα είναι χρήσιμοι. (είμαι εκτός θέματος; )

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Τα τρία χρόνια που έζησα στις ΗΠΑ.

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Κούντερα (fav: Η Αθανασία), Κάφκα (Η Δίκη), Ντάγκλας Άνταμς (Restaurant at the end of the universe), Νίτσε (Γενεαλογία τής Ηθικής), Πλάτων (Πολιτεία).

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την έλλειψη κόμπλεξ. Και να ξέρει να σέβεται.

12) … και σε μια γυναίκα;
Να μην γκρινιάζει. Και να ξέρει να σέβεται.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Sonic Youth, κυρίως λόγω των δίσκων που βγάλανε στα 80s.
Αγαπημένη ελληνική μπάντα, οι Εν Πλω (του Ντίνου Σαδίκη).

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
“A Prayer to God” των Shellac (Σηλάκ).

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
“H Aθανασία” τού Μίλαν Κούντερα. Για τη νοηματική του πυκνότητα, πρωτίστως, αλλά και για τη δομή του και την τεχνική των εμβόλιμων σχολίων τού συγγραφέα.

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
“Eraserhead” τού Νταίηβιντ Λιντς. Για την αισθητική της.

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
-

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μαύρο.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Είναι επαγγελματική.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Famous Grouse.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι. Όταν παίρνω ρίσκα, φροντίζω να υπάρχουν θετικές συνέπειες ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά. Αλλιώς δεν παίρνω το ρίσκο.

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τον ύπνο.

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Η αγαπημένη μου ενασχόληση –με διαφορά- είναι η εργασία μου.

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι κάποια στιγμή θα απογορευτεί το κάπνισμα παντού. Δε θα ξαναβγώ από το σπίτι μου. Αλλά, εδώ που τα λέμε, μια χαρά τα περνώ στο σπίτι μου.
Επίσης, το ότι κάποια στιγμή θα διδάξουμε τους ανθρώπους να ζουν ηλίθια, γιατί είναι αδύνατο να οργανωθεί μια κοινωνία αλλιώς. Ωπ, σόρρυ, αυτό έχει ήδη συμβεί.

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Για να αποφύγω την παρέμβαση άλλων στη ζωή μου.

26) Ποιο είναι το μότο σας;
“Το πουλί κάνει το κλαδί αόρατο.”

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ήσυχα, στον ύπνο μου. Κατά προτίμηση, όχι σε νοσοκομείο.

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι προσπαθεί να αποδείξει. Είμαι άθεος, όμως.

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Όχι ιδιαίτερα δημιουργική.


ΥΓ. Υπό τούς ήχους των Therapy?, που χθες στο Γκάζι είχαν κέφια.
ΥΓ2. Η φωτογραφία είναι από εδώ.

14 comments:

οι σκιές μιλάν said...

Την Αθανασία και την Βραδύτητα πάντα τα απέφευγα ως βιβλία - μάλλον γιατί εκδόθηκαν "επί των ημερών μου" και γενικά με ό,τι σύγχρονό μου κρατώ μια θερμή επιφυλακτικότητα.

Αφού το επαινείς με αυτόν τον τρόπο όμως, θα την κάνω την κίνηση να διαβάσω έστω το πρώτο.

Μού άρεσαν πολύ και οι απαντήσεις στις υπόλοιπες, ιδιαίτερα η 5 και η 26.
:)

Σ' ευχαριστώ που την αποδέχτηκες την πρόσκληση. Εύχομαι κάθε καλό και ένα ξέγνοιαστο Σ/Κ

Thrass said...

Σκιές, είτε γίνει πιστευτό είτε όχι, όλη την ημέρα ήμουν εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια των απαντήσεων! Αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να ξανατσεκάρω μερικά πράματα, όπως οφείλω να κάνω κάθε λίγο καιρό. Οπότε εγώ σ' ευχαριστώ.

Την Αθανασία τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, είναι από τα αριστουργήματα του καιρού μας, αν όχι το αριστούργημα του καιρού μας, θεωρώ. Και μαζί με όλα τα άλλα που είναι, είναι και τρομερά καλογραμμένη/ευχάριστη (κι εκεί ακριβώς είναι που υπερτερεί σαφώς τής Αβάσταχτης Ελαφρότητας, που σε ορισμένα σημεία κάνει "κοιλιές" και γίνεται κουραστική). Όπως ομολογεί κι ο ίδιος ο Κούντερα, αλλά όπως φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού, είναι το βιβλίο στο οποίο τελειοποίησε το μυθιστορηματικό του όραμα, από πλευράς τεχνικής. Την Αθανασία την ξαναδιαβάζω περίπου κάθε 1.5 χρόνο, και κάθε φορά είναι το ίδιο συναρπαστική!

Η Βραδύτητα (που ακολούθησε την Αθανασία και που είναι το πρώτο που έγραψε ο Κούντερα στα γαλλικά), είναι η γέφυρα προς το επόμενο στιλ τού Κούντερα. Σε διαφορετικό ρυθμό (κάποια μοτίβα είναι όμοια με αυτά τής Αθανασίας, άλλα όχι), πιο παιχνιδιάρικη, κάπως λιγότερο συναρπαστική, αλλά κι αυτή καλογραμμένη. Όχι αριστούργημα, αλλά σίγουρα συμπαθητική περίπτωση. Κι ας διαφωνώ με το τελικό της μήνυμα.

μάλλον γιατί εκδόθηκαν "επί των ημερών μου" και γενικά με ό,τι σύγχρονό μου κρατώ μια θερμή επιφυλακτικότητα.

Έχεις καταλάβει γιατί; Και εμένα μου συμβαίνει συχνά αυτό.

μια αντανάκλαση said...

Εμένα μου άρεσαν η 12, η 24 και η 25.

Μου άρεσαν και άλλα που έχω διαβάσει εδώ μέσα. Ευκαιρία να το πω, τώρα που αφήνω το πρώτο μου σχόλιο.

Τώρα πρέπει να ξαναδιαβάσω και την "Αθανασία". Θυμάμαι ότι moy άρεσε τότε που ήμουνα 20 χρονών αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Και δεν θυμάμαι και σε ποιον την δάνεισα να την διάβασει και δεν μου την ξαναέδωσε.
Χμ, μήπως ήσουν εσύ; Ή η Δήμητρα Λιάνη;
Δεν θυμάμαι...

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Συμφωνώ με τις επιλογές αναγνωσμάτων 100%.
Και με εντυπωσίασε αυτό το "το σύστημα σκέψης μου δεν είναι ανθρωποκεντρικό". Λίγοι το έχουν αυτό, λίγοι το παραδέχονται, λίγοι το συνειδητοποιούν. Πολύ ενδιαφέρον...

ggl said...

Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί φοράς τόσες μάσκες όταν γράφεις.

Thrass said...

Mια αντανάκλαση,
Ήρθες στο σωστό μέρος, εδώ μέσα είμαστε γεμάτοι λεηζεράκια.
Αν το βιβλίο που σού δώσανε είχε σημειώσεις στο περιθώριο, παίζει να ήταν δικό μου. Αν είχε καρδούλες, ήταν τής Δήμητρας. Ναι, το ξέρω ότι δηλώνει φαν.


Synas,
Μαθαίνω ότι έχεις "κάποιο" ενδιαφέρον για τα fractals. Στην Αθανασία, ο Κούντερα προσέγγισε τη fractal δομή: κάθε παράγραφος είναι ένα μικρό διήγημα, κάθε κεφάλαιο είναι ένα μεγαλύτερο διήγημα που αποτελείται από πολλά μικρά διηγήματα, κι όλα μαζί τα κεφάλαια φυσικά κάνουν το μυθιστόρημα. Αν κοιτάξεις τις παραγράφους προσεκτικά, θα καταλάβεις τι λέω. Αυτή ήταν και η μια από τις δύο (τόσες έχω καταλάβει εγώ) τεχνικές που χρησιμοποίησε για να επιτύχει τη νοηματική πυκνότητα που ανέφερα παραπάνω. Το συνταραχτικό είναι πως το έκανε αυτό χωρίς να εμφανιστεί πρόβλημα στη ροή μεταξύ των παραγράφων.
Για τη μη-ανθρωποκεντρική σκέψη: κι εσύ; Δική μας;..

ΥΓ. Hesse rules!


GGL,
Το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό, προφανώς δε συμφωνούμε. Για πες, ποιά απάντηση δε σού κολλάει;

οι σκιές μιλάν said...

Αν το ποστ εγινε αφορμή για τέτοιο αναστοχασμό πολύ χαίρομαι Thrass.

Τα σχόλια σου για την Αθανασία με έπεισαν και θα το παραγγείλω το συντομότερο.

Η θερμή επιφυλακτικότητα με τα σύγχορνα συνδέεται με πολλα στοιχεία. Ένα κύριο είναι το μη-αποκρυσταλλωμένο ειδικό βάρος του εκάστοτε δημιουργήματος. Κάτι μπορεί να λάμψει την εποχή της έκδοσής του και μεσά σε σύντομο χρονικό να διάστημα να αποδειχθεί "λίγο" κι αυτό είναι μια διάψευση που κυρίως πλήττει την κριτική σου αξιοπρέπεια, αν θες. Ένα άλλο στοιχείο, που συνδέεται με το πρώτο, είναι η μερική απαξίωση της καλλιτεχνικής παραγωγής του παρόντος που εν συγκρίσει με αυτήν του παρελθόντος βρίσκεται συχνά λιποβαρής. Και τούτο σχετίζεται με το σχήμα της αντιστρόφως ανάλογης σχέσης που έχουμε συνηθίσει να κρατεί μεταξύ πληθύος και ποιότητας - και σήμερα, αν μη τι άλλο, ο εκδοτικός/μουσικός/... πληθώρισμός προκαλεί ίλιγγο. Τέλος, ίσως ολίγον μεταφυσικά μιλώντας, το παρελθόν εμένα μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς. Είναι ένα πεπερασμένο σύνολο, συγκεκριμένο, κλειστό, και κυριώς ordered, όπως από λίγο ως πολύ ο καμβάς του ζωγράφου: ξέρεις τις διαστάσεις του και άρα πως να κινηθείς εντός του, που να αναζητήσεις κάτι, ενώ κυκλοφορούν ήδη ποικίλες χαρτογραφήσεις του για κάθε γούστο, δεν προχωράς στα τυφλά. Το παρόν από την άλλη είναι σαν μια open formula και αυτό το ελλείπον κομμάτι του τύπου με κάτι διστακτικό - δεν έχω εικόνα καθαρή των πραγμάτων και τότε δεν νοιώθω οτι μπορώ να κρίνω και να οδηγηθώ σε ασφαλή συμπράσματα.

Φυσικά σε καμμία περίπτωση δεν απαξιώνω το παρόν για χάρη του παρελθόντος κι η Αθανασία είναι μάλλον μια απόδειξη του τι χάνω όταν το κάνω. Απλά, να... μου αρέσει μάλλον να παίζω εκ του ασφαλούς.



LaL

Nα με συμπαθάς για το μακροσκελές σχόλιο.
Ευχαριστώ σε και πάλι που αποδέχτηκες την πρόσκληση. Ευχές για επαναπατρισμό στην μητρίδα της δημιουργικότητας.
:)

Thrass said...

Σκιές,

Κάτι μπορεί να λάμψει την εποχή της έκδοσής του και μεσά σε σύντομο χρονικό να διάστημα να αποδειχθεί "λίγο" κι αυτό είναι μια διάψευση που κυρίως πλήττει την κριτική σου αξιοπρέπεια, αν θες.

Ναι, καταλαβαίνω το ρίσκο για το οποίο μιλάς. Αλλά ξέρεις κάτι, το τι τελικά θα μείνει, είτε το αποφάσισαν οι ειδικοί είτε το πλήθος, έχει κάποια αξία από μόνο του; Αν κάτι δε μείνει, σημαίνει ότι είναι "χειρότερο" από αυτά που έμειναν; Νομίζω πως όχι. Θα διαφωνήσω λοιπόν σε αυτό, αλλά καταλαβαίνω τι λες.

το παρελθόν εμένα μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς. Είναι ένα πεπερασμένο σύνολο, συγκεκριμένο, κλειστό, και κυριώς ordered, όπως από λίγο ως πολύ ο καμβάς του ζωγράφου: ξέρεις τις διαστάσεις του και άρα πως να κινηθείς εντός του, που να αναζητήσεις κάτι, ενώ κυκλοφορούν ήδη ποικίλες χαρτογραφήσεις του για κάθε γούστο, δεν προχωράς στα τυφλά. Το παρόν από την άλλη είναι σαν μια open formula και αυτό το ελλείπον κομμάτι του τύπου με κάτι διστακτικό - δεν έχω εικόνα καθαρή των πραγμάτων και τότε δεν νοιώθω οτι μπορώ να κρίνω και να οδηγηθώ σε ασφαλή συμπράσματα.

Εδώ και σε καταλαβαίνω και συμφωνώ. Άλλωστε, κι εγώ τυχαία έπεσα πάνω στην Αθανασία, τη βρήκα σε ένα ράφι σε κάτι διακοπές. Ακόμα χειρότερα, πιθανόν να μην την είχα βρει ούτε εκεί, αν δεν είχε γυριστεί η Αβάσταχτη Ελαφρότητα σε ταινία πιο πριν. Μαζί σου 100% σε αυτό.

Ναι, ναι, την επόμενη φορά που θα αφήσεις εδώ μακροσκελές σχόλιο γεμάτο ουσία, θα τιμωρηθείς άμεσα :)

οι σκιές μιλάν said...

Συμφωνώ με την ένστασή σου.

Συμβαίνει συχνά να έχεις απέναντι κοινό και κριτικούς όσον αφορά τα λεγόμενα διαχρονικά έργα. Στο σχόλιο όμως αναφερόμουν σε κείνες τις περιπτώσεις που τυχαίνει να έχεις απέναντι τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μου έχει τύχει με βιβλία αλλά συχνότερα ομολογώ με τη μουσική. Αν μου επιτρέπεις ένα προσωπικό παράδειγμα, μικρός πίστευα οτι θα ακούω μέταλ μια ζωή (:P) - σήμερα πια μπορώ ν' ακούσω το 1/10 (κι ίσως να λέω και πολύ) των συγκροτημάτων που άκουγα τότε κι είναι μάλλον συγκροτήματα που σήμερα πια θεωρούνται κλασσικά από πολλούς. Τα περισσότερα από κείνα που κάποτε άκουγα καθημερινά, τα θυμάμαι σήμερα με νοσταλγία αλλά νοσταλγία για τις μέρες που πέρασαν όχι για την μουσικότητά τους.

Καλή συνέχεια και καλό βράδυ.
:)

Фе́ммe скатале said...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν 29 ερωτήσεις.
Η πρώτη φούσκωνε από περηφάνια που ήταν πρώτη κι ητελευταία ξεφυσούσε σα καρβουνιάρης από το κακό της.
Οι ενδιάμεσες δε σκοτίζονταν.
Κάθε φορά που κάποιος ξεκινούσε να τις απαντήσει εκείνες βούλωναν το στόμα τους και περίμεναν με αγωνία.
Τελός συνήθως έκαναν απολογισμό μετρώντας λέξεις...
Έλεγε η 13 : "μμμμ σε εμένα υπάρχει μεγάλη απάντηση, 22 ολόκληρες λέξεις"
Απαντούσε η 12: "δεν έχει σημασία η ποσότητα χαζή. Η ουσία μετράει"
Η μόνη ερώτηση που δε συμμετείχε σ'αυτόν τον κομπλεξικό διαγωνισμό ήταν η 24. Ποτέ δεν είπε ούτε μια κουβέντα.
Μια νύχτα.....

Unknown said...

"...Αυτή ήταν και η μια από τις δύο (τόσες έχω καταλάβει εγώ) τεχνικές που χρησιμοποίησε για να επιτύχει τη νοηματική πυκνότητα..."

Ποιά είναι η άλλη Thrass?

Δεν ξέρω αν συμφωνείς αλλά έχω την εντύπωση ότι με fractals λειτουργεί και η αντί-ληψη μας... Λαμβάνουμε κάτι αντί του πραγματικού.Ένα ψηφιδωτό πληροφορίας που κυοφορεί μόνο τη δομή του αρχι-τεκτο-νήματος.
Δηλαδή η αθανασία αφορά το αρχέτυπο και ο θάνατος είναι η εναλλαγή των άπειρων χρωματικών εκδοχών του...

Thrass said...

Nαι, το μυαλό μας λειτουργεί με πρότυπα ("αρχέτυπα") και συγκρίσεις. Δεν μπορώ να πω όμως ότι η λειτουργία αυτή έχει φρακταλική δομή, δε νομίζω ότι είμαστε σε θέση να ξέρουμε κάτι τέτοιο ακόμα (χωρίς να αποκλείεται πάντως).

Η άλλη τεχνική τού Κούντερα (για την οποία δεν έχω κάποιο όνομα) χωρίζεται σε δύο επίπεδα:
Καταρχάς, λείπει από τα μυθιστορήματά του οτιδήποτε δεν έχει σχέση με τα κεντρικά προβλήματα που μελετάει κάθε φορά. Δηλαδή δεν υπάρχουν "επεισόδια" (επεισόδιο: κάτι ενδιαφέρον που συνέβει παρεμπιπτόντως, αλλά δεν έχει σχέση με την ουσία). Οπότε μένει περιεχόμενο μόνο σχετικό με την ουσία.
Πρόσθεσε σε αυτό και τις "ειρωνικές" σχέσεις (= οτιδήποτε συμβαίνει στο μυθιστόρημά του, συμβαίνει για να συγκριθεί με κάτι άλλο που θα συμβεί ή που έχει συμβεί σε κάποια άλλη σελίδα) και παίρνεις τα πυκνότερα μυθιστορήματα που έχω δει ποτέ.

Αλλά όπως είπα, ακόμα κι αν τα παραβλέψει κανείς όλα αυτά (που σίγουρα θα τα παραβλέψει στις πρώτες αναγνώσεις), πάλι μένει μια ευχάριστη ιστορία. Για αυτό ακριβώς τον θεωρώ ιδιοφυία.


ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, η κουντερική "Αθανασία" είναι η υστεροφημία, αφού ο Κούντερα είναι άθεος. Και καλλιτέχνης.

οι σκιές μιλάν said...

Μ' έπεισες και την παρήγγειλα. Θα την πιάσω μόλις τελειώσω κάτι άλλο που διαβάζω τώρα. Μετά...θα θέλω κουβέντα.

:P

Thrass said...

Μετά...θα θέλω κουβέντα

Εννοείται! :)