Friday, February 02, 2007

Τρεις φόνοι και συναίσθημα


Χωρισμός

Να τος, κατεβαίνει τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην πλατεία. Ποιός ξέρει σε ποιά ερημιά είχε αποσυρθεί πάλι. Για άλλη μια φορά χώρισε, και, όπως πάντα από τότε που θεωρεί ότι ωρίμασε, δε φταίει κανείς.

Η πλατεία έχει αρκετό κόσμο, ως συνήθως. Άλλοτε η ματιά του θα τριγυρνούσε στις κοπελιές, και θα είχε να δει πολλά. Τώρα οι κοπελιές είναι ακόμη εκεί, η στύση απουσιάζει.

Πρέπει να πάω να τού μιλήσω, άλλωστε έχουμε δώσει ραντεβού. Καθυστερώ. Με μαγεύει να τον βλέπω έτσι στημένο στη μέση τού όλου, οι ώμοι χαλαροί μα ο λαιμός ακίνητος, το βλέμμα αφηρημένο. Για να έχεις την προσοχή του πρέπει να τού τραβήξεις καμιά γροθιά, δε χωρά αμφιβολία.

Είμαι νεκρός, χρόνια τώρα. Με σκότωσε αυτός, γιατί αγαπούσαμε την ίδια γυναίκα. Αστόχησα εξεπαφής -τα γαμημένα μάτια του! ...αυτά τα γαμημένα μάτια του. Δεν άλλαξαν καθόλου ύφος όσο το μαχαίρι τρύπωνε στο στήθος μου. Το κεφάλι μου στράφηκε προς τα πίσω, έπεφτα, και μού ‘ρχόταν να κλάψω που δε θα ξανάβλεπα αυτά τα μάτια. Κι ήταν η στιγμή που μόλις και διέκρινα τα βλέφαρα η πιο λυπητερή. Μετά, το μέτωπο. Τα μαλλιά. Μετά τίποτα.

Φόνος δεύτερος

Κάποτε οι μονομαχίες για τις γυναίκες ήταν κοινός τόπος. Τώρα ο νικητής θα πήγαινε κατευθείαν στη φυλακή και η γυναίκα θα κατέληγε στην αγκαλιά των ριάλιτυ ή έστω σε μοναστήρι. Τα ήθη είναι που άλλαξαν; Οι οργανωτικές ανάγκες τής κοινωνίας; Μήπως αποφασίσαμε ότι δεν αξίζει να πεθαίνουμε για τη γυναικεία καρδιά;

Απάντηση δεν έχω, αλλά τη μονομαχία μπορούμε άνετα να τη δικαιολογήσουμε. Η αναπαραγωγή είναι ένα από τα τρία βασικά ένστικτα, αυτά ακριβώς που μάς βοήθησαν να επιβιώσουμε την εποχή τής ελάχιστης νοημοσύνης. Κάθε φορά λοιπόν που ένας μονομάχος έπεφτε στο χώμα, οι άνθρωποι γιόρταζαν τη βασική αρχή τής διαιώνισής τους: την κατάκτηση του θηλυκού. Κι όταν οι μονομάχοι περιστοιχίζονταν από θεατές, ο αέρας μύριζε περισσότερο όργιο παρά θάνατο.

Δεν είναι τελείως παράλογο να φανταστούμε μια εποχή που ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει αυξηθεί υπερβολικά και, ως δια μαγείας, οι μονομαχίες θα επιστρέψουν στη μόδα σαν το πλέον αντρίκειο πράμα να κάνει κανείς. Οι φονευμένοι θα αυξηθούν, κάτι αγροίκοι σαν κι εμένα θα ξαναβρούν την υγειά τους, και το μέγεθος του πληθυσμού θα χαμηλώσει ήσυχα στα ανεκτά επίπεδα.
Θα είναι η επιστροφή μας στις ρίζες, η αποποινικοποίηση των ενστίκτων.

Μοσχάρια

Θα μπορούσα να αλλάξω κάπως το εναρκτήριο κειμενάκι, και να βάλω στη θέση τού ηττημένου μονομάχου ένα μοσχάρι. Αυτή η χαριτωμένη μανούβρα θα μάς οδηγούσε ασφαλώς σε ένα άλλο βασικό ένστικτο, αυτό τής τροφής. Φαίνεται ότι το politically correct και οι αλαλάζουσες στρατιές των φιλόζωων θα καταφέρουν να μάς στερήσουν την απόλαυση τού κρέατος τελικά, το αργότερο όταν το συνθετικό μπιφτέκι γίνει το ίδιο νόστιμο με το μοσχαρίσιο.

Εμείς οι κρεατοφάγοι, ελπίζουμε το παραπάνω να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Ή να προλάβουμε να πεθάνουμε. Οι εποχές αλλάζουν γρήγορα, και, αν δεν προλάβεις να πεθάνεις στην ώρα σου, την έχεις πολύ άσχημα. Διότι, μοσχάρι, σύντομα δε θα είσαι πια τροφή. Και μονάχα οι ζωολογικοί κήποι θα ενδιαφέρονται για εσένα.

Συναίσθημα

Επιστρέφω στο φονευμένο μάγκα παραπάνω. Παρατηρούμε έναν έντονο συναισθηματισμό στη σκέψη του. Είναι περίεργο, αλλά το συναίσθημα συχνά πάει κόντρα στα ένστικτα. Ήταν η αγάπη για το φίλο του που τον εμπόδισε να τραβήξει σωστά τη σκανδάλη, και όποιος βρίσκει το παραπάνω παράδειγμα υπερβολικό, σίγουρα μπορεί να σκεφτεί από μόνος του κάτι καλύτερο (αυτοκτονίες ερωτευμένων κλπ). Δαρβινικά μιλώντας, το συναίσθημα μπορεί να θεωρηθεί απαράδεκτο: δείχνει πόσο πίσω είμαστε εξελικτικά.

Στη συγκλονιστικότερη live εμφάνιση των Smiths που υπάρχει στο YouTube, o Μοrrissey καταθέτει ακόμα και το πουλί του εναντίον τής κρεατοφαγίας. Meat is Murder: A death for no reason, and a death for no reason is murder. Το τραγούδι αυτό το απολαμβάνω σχεδόν όσο το κρέας, καμιά φορά και ταυτόχρονα. Συναίσθημα εναντίον ενστίκτου. Έχεις δίκιο, Moz, είναι φόνος. Αλλά ο φόνος είναι “κακός” μόνο κατά σύμβαση.


-----------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Meat is Murder των Smiths.
ΥΓ2. Painting by Al Feldstein.
ΥΓ3. Guest Star: "Δύο σε ένα", γραμμένο από την Dianathenes. Δείτε στα σχόλια.

19 comments:

Anonymous said...

Μάλον κάτι σε country θα πήγαινε για σάουντρακ και όχι οι Smiths
Nice post by the way

gasireu said...

η αναπαραγωγή και το σεξ είναι οι μόνες πράξεις που μας οδηγούν στο να ξεπερνάμε τον φόβο της θνητότητας.
το ξεκαθάρισμα που συμβαίνει μέσα μας, όταν σκοτώσουμε και η έννοια της απόλυτης εξουσίας πάνω στη ζωή, παράλληλα με την ανεπίστρεπτη φυγή από την κανονικότητα -των άλλων- είναι μια μεγάλη ιστορία για όσους έχουν φύγει......

ggl said...

Trass πολλές φορές οι απόψεις σου μάχονται με αυτό που πραγματικά είσαι. Προσπαθείς φιλοσοφικά να ξεπεράσεις τον αυθόρμητο συναισθηματισμό σου και μια ιδιάζουσα, αλλά συγκροτημένη, ηθική. Προσπαθείς να μεταλλάξεις τον εαυτό σου αρνούμενος τη φύση σου, πιστεύοντας πως τοιουτοτρόπως θα εξελιχθείς.

Thrass said...

Theo, hallo και thanks! Έλα που δεν την πολυαντέχω την country! Όπως και να 'χει, έχω ακούσει τόσες φορές το Meat is Murder τις τελευταίες δυο εβδομάδες, που δεν έχω ιδέα πώς θα έβγαινε το κείμενο αν άκουγα κάτι άλλο :)

Gasireu, το σεξ είναι για την αθανασία ό,τι τα χρήματα για την ευτυχία: το καλύτερο υποκατάστατο :).
Το άλλο που λες, το υπογραμμίζω.

GGL, αν αρχίσεις να γράφεις λαθεμένα και εσύ το nick μου...:)
Για το συναισθηματισμό μου κάνεις λάθος, μάλλον προσπαθώ να τον διατηρήσω ζωντανό στην εντατική. Και αυτό που λες για την ηθική μού κάνει εντύπωση, αφού καταρχάς το ξέρεις ότι προσωπικά προτιμώ τη λέξη "αισθητική"! Παρόλα αυτά, η πρώτη σου πρόταση είναι σωστή και την τελευταία τη φέρνω συνήθως εις πέρας.
Αλλά ας είναι, αυτά που γράφω στο κείμενο δεν είναι ανάγκη να εφαρμόζονται πάνω μου, υπάρχουν γενικές διαπιστώσεις. Εγώ είμαι απλώς το παράδειγμα, σε ορισμένα σημεία.

dianathenes said...

Α, thrass συγκλονιστικά όμορφο το πρώτο κομμάτι. Ειδικά η περιγραφή του απο-χωρισμού...: "το κεφάλι μου στράφηκε προς τα πίσω, έπεφτα, και μού ‘ρχόταν να κλάψω που δε θα ξανάβλεπα αυτά τα μάτια. Κι ήταν η στιγμή που μόλις και διέκρινα τα βλέφαρα η πιο λυπητερή. Μετά, το μέτωπο. Τα μαλλιά. Μετά τίποτα".

Μα είναι ο ίδιος άνδρας που σκοτώνει το συναισθηματικό κομμάτι του εαυτού του προκειμένου να επιβιώσει στη σχέση του με την Γυναίκα.
Μου άρεσε πολύ ο αυτοσαρκασμός: "με μαγεύει να τον βλέπω έτσι στημένο στη μέση τού όλου, οι ώμοι χαλαροί μα ο λαιμός ακίνητος, το βλέμμα αφηρημένο. Για να έχεις την προσοχή του πρέπει να τού τραβήξεις καμιά γροθιά, δε χωρά αμφιβολία".

Και φτάνουμε στον κυνισμό μετά από αυτόν τον πρώτο φόνο. Τα μοσχάρια. Καταναλώνουμε κρέας. Το σεξ χωρίς συναίσθημα μόνο για την ικανοποίηση του ενστίκτου και χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς ( μέρος 4ο). Το προχωράς όμως ακόμα παραπέρα μιλώντας για το συνθετικό μπιφτέκι. Ο νους μου πάει στην κλωνοποίηση ή άλλες μεταλλάξεις του ενστίκτου.

Λοιπόν κοίτα να δεις που κάποτε είχα γράψει ένα κείμενο όπου πραγματευόμουν την υπόθεση να μην υπάρχει στο μέλλον καν φύλο αφού θα μπορεί κάποιος να αναπαραχθεί μόνος του. Και αφού θα συρρικνώνονταν τα γεννητικά όργανα δεν θα υπήρχε πια και έρωτας που είναι το κίνητρο για την αναπαραγωγή.....

Δεν θέλω να το σκέφτομαι σαν προοπτική. Αλλά για την εποχή της κρεατοφαγίας ένα είναι το σίγουρο. Οτι την ζούμε. Υποφέροντας όμως. Οταν γράφονται τέτοια κέιμενα αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώτος φόνος δεν....πέτυχε; :)

Thrass said...

Ντιάνα, σ' ευχαριστώ :)

Ας τα πάρω ένα-ένα, για να μην αναγκαστώ να αντιγράψω εδώ όλες τις σημειώσεις μου!

Μα είναι ο ίδιος άνδρας που σκοτώνει το συναισθηματικό κομμάτι του εαυτού του προκειμένου να επιβιώσει στη σχέση του με την Γυναίκα.

Ναι, πιθανότατα είναι ο ίδιος άνδρας. Για να επιβιώσει ή απλώς για να προσεγγίσει το όλο θέμα αλλιώς.

Το προχωράς όμως ακόμα παραπέρα μιλώντας για το συνθετικό μπιφτέκι. Ο νους μου πάει στην κλωνοποίηση ή άλλες μεταλλάξεις του ενστίκτου.

Και πάλι, αυτό που είχα στο νου μου. Ήδη έχουμε μπει στην εποχή όπου το σεξ είναι αχρείαστο αναπαραγωγικά, υπάρχουν πλέον κι άλλες μέθοδοι. Κι ίσως κάποτε, όταν θα μπορούνε να λαμβάνουνε τη συντροφική ζεστασιά σε χαπάκι και τον οργασμό από την πρίζα, να μάς θυμούνται και να μάς κοροϊδεύουνε. Και πριν συμβεί αυτό, θα πρέπει να έχουμε πεθάνει όλοι εμείς οι μολυσμένοι.
Αλλά προσοχή, δε διαμαρτύρομαι: θα πεθάνουμε όπως πέθαναν οι προηγούμενοι από εμάς για εμάς, οι άνθρωποι του καθαρού ενστίκτου. It's just the way history goes.

Λοιπόν κοίτα να δεις που κάποτε είχα γράψει ένα κείμενο όπου πραγματευόμουν την υπόθεση να μην υπάρχει στο μέλλον καν φύλο αφού θα μπορεί κάποιος να αναπαραχθεί μόνος του.

link!

Δεν θέλω να το σκέφτομαι σαν προοπτική. Αλλά για την εποχή της κρεατοφαγίας ένα είναι το σίγουρο. Οτι την ζούμε. Υποφέροντας όμως. Οταν γράφονται τέτοια κέιμενα αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώτος φόνος δεν....πέτυχε; :)

Ναι, προς το παρόν. Βλέπω τον αφηγητή μου να σκοτώνει το συναισθηματικό του κομμάτι και να μένει ο υπόλοιπος να σχολιάζει το γεγονός. Και σιγά-σιγά ξαναμεταλλάσσεται προς μια μια μη-ισορροπημένη ύπαρξη, που ίσως τον ξαναοδηγήσει στην αρχή τού κειμένου.
Να σου πω την αλήθεια, ο παραπάνω χαρακτήρας δεν έχει καμιά ελπίδα. Είναι το μοσχάρι.

Θεωρώ ότι δεν είμαστε στην εποχή τής κρεατοφαγίας, Ντιάνα, είμαστε στην εποχή τής ενοχοποιημένης κρεατοφαγίας. Και δεν είμαι σίγουρος ότι υποφέρουμε επειδή τρώμε κρέας κι όχι επειδή έχουμε ενοχοποιήσει τις επιθυμίες μας.

Artanis said...

Αντί για: ηθική
έχουμε το: αισθητική.
Συμφωνώ και επαυξάνω!!!

Thrass said...

Welcome to the club, Artanis :)

dianathenes said...

Λινκ δεν έχω αλλά στο παραθέτω εδώ. Και συμφωνώ για την αισθητική τώρα που το λες. Τελικά μήπως η επιστήμη αλλάξει και τα δεδομένα της αισθητικής μας όπως στο κείμενο παρακάτω;




Δύο σε ένα.


Προχθές είδα ένα όνειρο. Δεν ξέρω από πού ήλθε. Ισως από αυτά που διάβασα στις εφημερίδες. Δεν πιστεύω στα όνειρα. Ζούσα λέει στο μέλλον, στο καιρό της κλωνοποίησης. Την εποχή όπου οι άνθρωποι θα αναπαράγονται μόνοι τους. Δεν θα έχουν ανάγκη η γυναίκα τον άνδρα ούτε ο άνδρας τη γυναίκα. Δεν ζούσαν λέει μαζί, δεν παντρεύονταν. Ήθελαν ένα παιδί; Ειδικοί αναλάμβαναν τα πάντα. Κύτταρο, φύλο, χαρακτηριστικά, όλα προγραμματισμένα από πριν. Τα σημειώνανε σε μια στάνταρ φόρμουλα στον υπολογιστή. Πήγα λέει κι εγώ εκεί. Μου ζήτησαν να γδυθώ κι εγώ υπάκουσα, χωρίς δισταγμό, χωρίς ντροπή. Το στέρνο μου ήταν πλάκα σαν ανδρικό, δεν είχα στήθος, δεν είχα χνούδι χαμηλά στην κοιλιά, μόνο μια σχισμή ανάμεσα στα σκέλια, κάτι σαν παλιά ουλή με ατροφικό δέρμα. Και γύρω μου, όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήταν άνδρες ή γυναίκες. Η φωνή τους σαν κρώξιμο πουλιού, λίγο τσιριχτή σαν να είχαν ξεχάσει να μιλούν.
Από πού θα γεννήσω το παιδί μου; σκέφτηκα έντρομη. Και φαίνεται ότι άλλοι διάβασαν την σκέψη μου και με πήγανε σ ένα θάλαμο. Εδώ θα μεγαλώσει το κύτταρο, σκέφτηκα. Και τι όνομα θα πάρει; Ποιος θα είναι ο πατέρας του; Όχι πατέρας, λάθος! Πατέρας και μητέρα μαζί, δύο σε ένα! Γι αυτό πίσω από το τζάμι στέκονται άνδρες! Εχουν έλθει για τον ίδιο λόγο με μένα! Κι αυτοί γυμνοί. Στη σειρά περίμεναν τερατόμορφους γιατρούς με άγνωστα εργαλεία στα χέρια. Το βλέμμα μου έπεσε χαμηλά στη λεκάνη. Ούτε αυτοί είχανε όργανο. Προσπάθησα να δω τα μάτια τους, τα μαλλιά τους, τα χέρια τους ό,τι τέλος πάντων μπορούσε να με συγκινήσει πάνω τους. Ηταν ολόιδιοι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω κανένα. Ένα κενό εγκαταστάθηκε μέσα μου, σαν ν άδειαζα και το κεφάλι μου γέμισε με λογικά συμπεράσματα, κάτι σαν αλγεβρικές εξισώσεις. Ζούσα λοιπόν σ ένα κόσμο χωρίς έρωτα. Τα όργανα της αναπαραγωγής ατροφήσανε. Άραγε υπήρχε ακόμα το συναίσθημα; "Έρωτας", φώναξα για να μ ακούσουν, να δω τις αντιδράσεις τους κι αυτοί στράφηκαν αργά και με κοίταξαν ερωτηματικά, σαν να τους μίλαγα σε μια άγνωστη γλώσσα. Ξύπνησα. Μου πήρε τουλάχιστον δύο λεπτά να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν στην εποχή μου, στο κρεβάτι μου. Ευτυχώς είπα, ένας εφιάλτης!

Thrass said...

Σ' ευχαριστώ πολύ για το κείμενο, Ντιάνα, τι κρίμα να είναι θαμμένο εδώ!
Και τι περίεργα που με κάνει να νιώθω, αλλά ίσως όχι για το λόγο που νομίζεις: ίσως να έχουμε υπάρξει κι εμείς ως εφιάλτες στον ύπνο των προγόνων μας.
Καλά, και για το λόγο που νομίζεις!

Όλη αυτή η φρίκη στο κείμενό σου. Τη νιώθω κι εγώ. Κι όμως, μου φαίνεται πως η ιστορία σου μαντεύει απλώς τη φυσική εξέλιξη (και, από ό,τι καταλαβαίνω, ίσως συμφωνείς). It just makes so much sense.

dianathenes said...

ΝΑι κι εμείς υπήρξαμε εφιάλτης στον ύπνο των προγόνων μας. Θυμάμαι όταν πέθανε ο παππούς και πήραμε την γιαγιά στο σπίτι συνήθιζε να βλέπει τηλεόραση από την γωνίτσα της- μια μεγάλη πολυθρόνα. Γράμματα δεν ήξερε. Οι ταινίες ήταν ξένες. Εβλεπε μόνο τις εικόνες. Οταν λοιπόν έπεφτε πάνω σε καμιά ερωτική σκηνή τραβούσε τα μάγουλά της προς τα σαγόνια της ..."Πω, πω, παιδάκι μου ξετσιπώθηκε ο κόσμος!" και σταυροκοπιότανε. Δεν θέτω θέμα ηθικής αλλά για εκείνην που έζησε μια εποχή όπου ο έρωτας δηλωνόταν μέσω της σημειολογίας των λουλουδιών ( ανάλογα τι σου στέλνω και ένα μήνυμα) ή έπαιζε κρυφτούλι στη "βόλτα", καταλαβαίνουμε νομίζω το πρόβλημα της αισθητικής που λέγαμε....

Ο έρωτας σηματοδοτείται από την εποχή του και οι οιωνοί για το μέλον αν κρίνω από το πεζό παρόν δεν είναι καλοί...

Ευχαριστώ για το υγ.Δεν το περίμενα με συγκίνησες..

Фе́ммe скатале said...

Εσεις κυριε τζτζλ θα μας αφησετε να σχολιασουμε με την ησυχια μας;

Thrass said...

GGL, αν εμποδίζεις τη Δεν τηνε Λένε Μαρία να σχολιάζει, ετοιμάσου να τραβήξουμε μαχαίρια :P

ggl said...

Η ώρα είναι δύο.

Anonymous said...

Το ακραίο συνήθως εξηγεί τα μυστικά σου και επειδή έχεις φθάσει στο τέλος του δρόμου αποφεύγεις το ταξίδι της επιστροφής, είναι διπλός ο κόπος. Στο τέλος μένεις εκεί. Κρεατοφάγος/φυτοφάγος, φονιάς/άγιος αυτή η ατέλειωτη λίστα των αντιθετικών ζευγμάτων. Οι λίστες ήταν πάντα πιο εύκολες ακόμα και οι πιο ακραίες.

"Αλλά ο φόνος είναι “κακός” μόνο κατά σύμβαση."

Μα, μήπως δεν αίρουμε τη σύμβαση για χάρη της λίστας;;;

Thrass said...

Σένσο, καλή σκέψη αυτή με τον κόπο, πιθανόν να έχεις δίκιο. Δεν είμαι όμως σίγουρος τι εννοείς με την τελική σου ερώτηση.

Χωρίς να έχω καταλάβει λοιπόν, λέω ότι το "καλό" και το "κακό" είναι είτε αυθαίρετες συμβάσεις ("γιατί έτσι") είτε συνέπειες αυθαίρετων υποθέσεων (θέτουμε αυθαίρετα ότι η ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα από όλα, συνεπώς ο φόνος είναι κακός).

Anonymous said...

ο ίδιο πράγμα λέμε, εννοώ ότι το αυθαίρετο είναι η εύκολη λύση και συνεπώς θα παραμείνει ως σύμβαση (μας διευκολύνει).

"(θέτουμε αυθαίρετα ότι η ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα από όλα, συνεπώς ο φόνος είναι κακός)."

Όσο ασήμαντοι και να 'μαστε η ζωή μας είναι σημαντική, αυτό αλλάζει μόνο για ορισμένους που παρεκλείνουν. Διάβασε αν θες το ποστ μου "Υπόθεση Cult" που αναφέρεται στο ζήτημα του φόνου και της κοινωνικής σύμβασης. Μ' αρέσει εδώ μέσα :))

Anonymous said...

το σκότωσα το παρεκκλίνουν πάνω στη βιασύνη μου, το αναβαθμίζω ;)

Lorelei Am Rhein said...

Υπάρχει μια

πρόσκληση
για σένα στο μπλογκ μου.
Ελπίζω να την δεχτείς.
Φιλιά.