Τα άλογα της διαθήκης
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Υπάρχει ένα απλό αίνιγμα που είναι τόσο όμορφο, που του αξίζει ένα εντυπωσιακό όνομα: θα το ονομάσω Απλό Αίνιγμα των Αλόγων της Διαθήκης (ΑΑΑΔ):
Πεθαίνει ο εκκεντρικός, πλούσιος μπαμπάς και αφήνει μια παράξενη διαθήκη, όπου γράφει στους δύο γυιούς του,
“Θα κανονιστεί αγώνας ανάμεσά σας, με τερματισμό στο ποτάμι. Αυτός του οποίου το άλογο θα φτάσει εκεί δεύτερο, τα παίρνει όλα.”
Μα πώς θα τελειώσει ποτέ ένας τέτοιος αγώνας;
Ο τρυφερός χωρισμός
Η Γ χωρίζει τον Α, όμως έχουν ακόμα τρυφερά αισθήματα ο ένας για τον άλλο, αισθήματα αγνά. Επιθυμούν να διατηρήσουν φιλική σχέση, μα ξέρουν πως θα δυσκολευτούν, όταν αυτός βρει νέα σύντροφο. Πώς να τ’ αντέξει αυτό η Γ, ξέροντας ότι εκεί που ακουμπούσε το κεφάλι της, άλλες πια γλεντούν; Σε ποιόν να τα λέει τώρα, που της πήραν και το φιλαράκι της;
Ο Α ξέρει πως ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει το σοκ των χαμένων προσδοκιών, είναι στην αγκαλιά ενός νέου έρωτα. Αλλά αυτό θα πληγώσει τη Γ. Αλλιώς, θα πονάει ο ίδιος. Αλλιώς, θα πονάει η Γ. Εκείνη θα κοιμάται το μαύρο ύπνο της αλήτισσας της μοναξιάς κι εκείνος θα προσπαθεί να κρύψει τις ενοχές του σε ζεστές αγκαλιές.
Χέγκελ
Μακάρι οι πρώην εραστές να μπορούσαν να πάρουν ο ένας το άλογο του άλλου, όπως στη λύση του ΑΑΑΔ, και να τρέξουν με όλη τους την ορμή. Μακάρι να τερμάτιζαν μαζί ή εκείνη πρώτη και αυτός αμέσως μετά. Αλλά δε βλέπω άλογα σε αυτόν τον κωλότοπο, κούκλα. Ο χρόνος κυλάει, η καρδιά συνεχίζει να πονάει και ο αγώνας κάπου πρέπει να τελειώνει.
Οι τραγικοί ήρωες, λέει ο Χέγκελ, έχουν δίκιο και ταυτόχρονα είναι ένοχοι.
ΥΓ. Υπό τους ήχους του “Ο χαμένος τα παίρνει όλα”, του Γιάννη Αγγελάκα.
ΥΓ2. Η φωτογραφία είναι του Nick Beitner, από εδώ.
20 comments:
Μακάρι ο Χαμένος να ήθελε να τα πάρει όλα...
...η συνέχεια εδώ...
φταίει που τα άλογα δεν έχουν δάχτυλα...
Apo ti stigmi pou tithetai ws proupothesi o agwnas, i sxesi ginetai antagwnistiki, kata sunepeia oi figoures tragikes kai ara xamenes kai oi duo apo xeri...
Enas tropos uparxei na ksefugeis: Na zeis paraloga (absurd) apodexomenos to paralogo.
βέβαια...η παράνοια είναι η λογική των απελπισμένων κατά τoν Φρόιντ...
Δεσελένε Μαρία, κι αν τα άλογα είχαν δάχτυλα, θα μας χάιδευαν; Όσο για το χαμένο, το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά...
Αντώνη, γνώμη μου είναι ότι ο αγώνας δεν τίθεται σαν προϋπόθεση, είναι εγγενής. Όταν χωρίζουν δυο άνθρωποι, για κάποιο καιρό είναι περισσότερο χωρισμένοι παρά ελεύθεροι (οι γέφυρες που λέγαμε...). Συμφωνώ στο ότι αυτό από μόνο του είναι μια παράλογη κατάσταση, όπου όλοι είναι αθώοι και ένοχοι ταυτόχρονα. Κι ως εκ τούτου, τραγικοί.
Παπαρούνα, πιστεύω με σχετική αυτοπεποίθηση στη λογική (αν και στη συγκεκριμένη κατάσταση, δε δίνει γρήγορη λύση). Αλλά πιστεύω επίσης ότι η μη-απελπισία είναι μια ψευδαίσθηση.
Σίγουρα θα μας χάιδευαν, ίσως και να μας γαργαλούσανε και να ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια.
Πόσες φορές παρακάλεσα να ερωτευτεί αλλού το πρώην ταίρι μου για να ανασάνω, για να μπορέσω να τον κατηγορήσω ότι με ξεπέρασε, για να κάνω κι εγώ ένα βήμα παραπέρα... κι έχουμε μια αγνή αγάπη που κοίτα να δεις ένα περίεργο πράγμα, μας εμποδίζει να ξεφύγουμε προς το όνειρο...
Δεσελένε, αυτό θα ήταν υπέροχο, πραγματικά. Κρίμα.
Mourning Blade, θα έλεγα ότι χαίρομαι που περιέγραψα, πάνω-κάτω, και μια δική σου ιστορία, αλλά θα ήταν σαν να έλεγα ότι χαίρομαι με τον πόνο σου. Όπως και να 'χει, καλώς ήλθες στην τραγική παρέα μας.
Σταμάτα, δεν είναι τραγική η παρέα μας...κι αυτό που σου ειπα σίγουρα θα συμβαίνει...
ευχαριστώ, thrass...
διαβάζοντας το αίνιγμα σκέφτηκα ότι με αυτό τον όρο δε θα φτάσει ποτέ κανείς, ίσως και να μην ξεκινήσει ποτέ κανείς. συνεχίζοντας πιο κάτω κατάλαβα ότι όντως, δε θα θελα να ήμουν άλογο, δε με νοιάζει να τερματίσω δεύτερη, δε με νοιάζει καν να τερματίσω, δε θέλω να κερδίσω τίποτα. δεν υπάρχει ούτε μάχη, ούτε εγωισμός. θα μπορούσα να ήμουν λύκος, ανεξάρτητος, μόνος και δυνατός; ή σαύρα της ερήμου, να μην έχω ανάγκη κανένα άλλο ζώο, απολύτως τίποτα, να ήμουν αυτάρκης; γιατί να έχω ανάγκη να αγαπάω, να στηρίζομαι, να δένομαι και να μου λείπουν;
δε θέλω να είμαι ούτε ήρωας, ούτε τραγικός. μακάρι οι πρώην εραστές να μη γίνονταν πρώην, τι θα πει πρώην, γίνεται να σβήσουμε αυτή τη λέξη από το λεξικό; ή αιώνια αγάπη ή τίποτα. δεν μπορείς να ξεριζώσεις την καρδιά σου, ίσως και να μη μπορείς να αγαπήσεις ξανά πιο πολύ, και να καταλήξεις να ζεις με υποκατάστατα. αλλά, ναι, νιώθω ένοχη. απέναντι στον εαυτό μου και στα όνειρά μου. σε όλη μας τη ζωή αγωνιζόμαστε να αποφύγουμε το θάνατο, να τον επιβραδύνουμε, ει δυνατόν να τον νικήσουμε. γιατί λοιπόν να δεχτώ ότι ένα κομμάτι μου πρέπει να πεθάνει; αυτό δεν είναι…ά-λογο;
Δεσελένε Μαρία, όταν ονόμασα την παρέα μας τραγική, εννοούσα τραγική κατά Χέγκελ. Δεν το θεωρώ καθόλου υποτιμητικό.
Tinkerbell,
Τα συναισθήματα που περιγράφεις, μου είναι πολύ οικεία.
Ναι, μπορεί κάποιος να μην ξαναγαπήσει ποτέ όπως τότε. Ή μπορεί να προτιμά να μην ξαναγαπήσει όπως τότε. Και τότε μένει ακίνητος, πάνω στο άλογό του.
Όταν έλεγε ο Κούντερα ότι "το να είσαι μοντέρνος σημαίνει να είσαι υποστηρικτής του κάθε νεκροθάφτη σου", εννοούσε -μεταξύ άλλων- ότι για να ζήσει το μέλλον, πρέπει να πεθάνει το παρελθόν. Η παλιά αγάπη πρέπει να πεθάνει, οι παλιοί εραστές να ευνουχιστούν, για να ζήσει η επόμενη αγάπη. Αλλιώς, θα έχεις λιγότερα να δώσεις.
Αλλά είναι δύσκολα πράγματα αυτά.
Μου έχουν λείψει τα παραμύθια της tinkerbell.
Η λεξη τραγικη δεν είναι υποτιμητικη για μένα, αλλά δε μ'αρέσει, γιατι μου ταιριαζει πολυ. Τα άλογα έχουν δάχτυλα και μας γαργαλάνε.
ακόμη και να σκοτώσουμε το παρελθόν, πάλι θα κουβαλάμε το πτώμα του μέσα στο παρόν..και τα πτώματα μυρίζουν πολύ άσχημα..Τίποτα δεν πεθαίνει, μορφή αλλάζει μόνο. Και μιας που ανέφερες το Χέγκελ, νομίζω ότι αυτό ήταν και το νόημα της 'διαλεκτικής', ότι δηλαδή η κάθε στιγμή της ιστορίας κλείνει μέσα της την άρνηση της προηγούμενης, αλλά ποτέ δεν ξεφεύγει από αυτή..Γι'αυτό είναι μάταιες οι προσπάθειες των μεταμοντέρνων όταν προσπαθούν να θάψουν τη δυτική μεταφυσική..
Όμορφο κείμενο
Μπλιμ-μπλομ, σ' ευχαριστώ. Συμφωνώ μαζί σου σε σημαντικό βαθμό ή, τουλάχιστον, δε διαφωνώ.
Υπάρχουν άλογα. Σύντομα θ'ανέβει κάποιος σ' ένα από αυτά ("είναι η φύση") και ο χρόνος θα σταματήσει γι' αυτή την ιστορία, η καρδιά θα κάνει τη δουλειά της ξεχασμένη πάλι και ο αγώνας θα αποκτήσει σκορ. Το best case scenario είναι να νιώθουν και οι δύο νικητές γι' αυτά που έζησαν. Μακάρι. Υπάρχει και η πιθανότητα να νιώθουν και οι δύο ηττημένοι γι' αυτά που άγγιξαν και τελικά δεν απόκτησαν. Το worst case scenario είναι να μην ενδιαφέρει κανέναν το αποτέλεσμα του αγώνα. Να είναι αδιάφορο και για τους δύο. Κι αυτό είναι το πιο αστείο από όλα... Τελικά, όλα έχουν πλάκα. Μερικές φορές μέχρι δακρύων.
"Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα."
Σελάνα, συνυπογράφω σε όλα, εκτός από την 'πλάκα'. Εκεί, δεν έχω άποψη.
"Δεν πειράζει που δε σου 'ρθε η ζαριά,
Τζογάρησες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα"
Το post είναι πρότυπο σπονδυλωτού κειμένου, κομψό και απέριττο. Είναι θαυμάσιος ο τρόπος με τον οποίο 3 πράγματα φαινομενικά άσχετα, αποκτούν μια ενιαία δομή μέσα από τη ματιά σου Thrass.gj
Thank you, thank you, πιστεύω ότι θα έπρεπε να γίνεις κριτικός τέχνης :)
Post a Comment