Sunday, April 09, 2006

Ήρωες



μετά από 2 χρόνια, στις ειδήσεις των 8

“...ο κάτοικος του χωριού και γείτονας της άτυχης οικογένειας κ. Ανδρίκος Ανηράκης, αφού πρώτα ειδοποίησε την πυροσβεστική υπηρεσία, όρμησε μέσα στο φλεγόμενο κτίριο και με ηρωική προσπάθεια κατάφερε να εντοπίσει την κόρη του ζευγαριού, Αννίτα, 13ών, και να τη μεταφέρει εκτός κτιρίου, όπου της προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Η προσπάθεια των πυροσβεστών έσωσε το κτίριο και τους υπόλοιπους ενοίκους. Η μικρή Αννίτα μεταφέρθηκε στην πόλη, όπου νοσηλεύεται εκτός κινδύνου στο Νοσοκομείο Πατέρα.“

πριν από 3 χρόνια, στην πόλη

Του πήραν τα λεφτά, τα λεφτά με τις τόσες ελπίδες φωτοτυπημένες πάνω τους, τα λεφτά, τα λεφτά έκαναν φτερά, τον κορόιδεψε εκείνος ο πούστης ο Φίλιππος, τα λεφτά, τον κορόιδεψε και του τα πήρε, τα λεφτά έκαναν φτερά, άγγελοι γίναν και πετούν πάνω απ' τα σύννεφα, τα λεφτά, τα μάζεψε απ' όλους και τα έχασε, “σίγουρη πληροφορία είναι για να γίνουμε όλοι πλούσιοι”, τα λεφτά έκαναν φτερά, “το εφτά βγήκε τέταρτο και χάσαμε”, αυτός ο πούστης ο Φίλιππος φταίει που τον παρέσυρε, τα φτερά χωρίς λεφτά, μήπως έτσι δεν παρέσυρε και ο ίδιος τους συγχωριανούς του, το χωριό έμεινε πάμφτωχο, τα φτερά και τα λεφτά, όλες οι οικονομίες του χωριού πήγαν στο τέσσερα, πώς θα παντρευτεί τώρα το Λενιώ, τα λεφτά, τα φάρμακα του κυρ-Θοδωρή κι οι υποθήκες, τα λεφτά, τα λεφτά, άγγελοι γίναν που πετούν πάνω απ' τα σύννεφα, τα λεφτά, όνειρο ήταν, όνειρο ήταν, και ο Ανδρίκος έγινε ο Εφιάλτης κάθε ελπίδας.

Ο Ανδρίκος κατάλαβε τι τον περίμενε. Γιατί μπορεί να μην το είχε κάνει επίτηδες, όμως τα λεφτά έκαναν φτερά, ασχέτως. Δε θα τον κατηγορούσε κανείς ότι τα έκλεψε, στο χωριό άλλωστε τον γνωρίζουν αρκετά καλά και πώς να κρύψει τόσα χρήματα εκεί; Αλλά αυτό δε βελτίωνε ιδιαίτερα τη θέση του: απλώς δε θα τον σκότωναν. Ο Ανδρίκος σκέφτηκε σοβαρά την πιθανότητα να μη γυρίσει καθόλου στο χωριό. Αλλά να πάει πού; Εκεί ήταν οι συγγενείς του, εκεί ήταν η ζωή του, εκεί πίναν κρασί οι ενοχές του.

τώρα

Ξέρω, Ανδρίκο. Γνωρίζω από τώρα την αγκαλιά που θα σου δώσει καταφύγιο. Τα κίνητρά σου είναι προφανή. Πες μου όμως τούτο: τι θα αλλάξει για τις στιγμές του καθρέπτη; Σύ θα τους σκοτώσεις τους δαίμονες ή άλλοι; Τα δικά σου μάτια είναι αυτά που σε κοιτάζουν;



Αναφορές & Eμπνεύσεις

  • Τότε που ένα χαλβαδίστικο γκολ με μετέτρεψε σε υπερ-τερματοφύλακα.

  • Πέτρου Α 1:3.

  • Lefty, Ωδή στους ήρωες που πεθαίνουν σπίτι τους.

  • Νίκος Δήμου, Το τζίνι, ερώτηση 5.


  • --------------------------------------------
    ΥΓ. Υπό τους ήχους του Leave them all behind των Ride.
    YΓ2. Photo by Lynda Burdick.

    7 comments:

    neraida said...

    Τα λεφτά δεν είναι τόσο σημαντικά, όπως λέει και ο παππούς στην ταινία "ο Τσάρλι και το εργαστάσιο σοκολάτας", υπάρχουν τόσα πολλά στο κόσμο, και κάθε μέρα τυπώνονται περισσότερα. Ωστόσο, από αυτό που έγραψες φαίνεται να είναι η αιτία για τις τύψεις του ήρωα, μετά από μια λάθος επιλογή.

    Η τύψη είναι το χειρότερο δηλητήριο για τη ψυχή κάθε ανθρώπου. Θα μπορούσα να μη του καταλογήσω τίποτα του Ανδρίκου, όχι επειδή έσωσε τη μικρή από τη φωτιά, αλλά γιατί δεν έκανε κάτι από κακία.

    Το θέμα είναι οι τύψεις και η συγχώρεση. Γιατί να περνάμε τη ζωή μας με κατηγορίες για τις λάθος επιλογές? Δε θα ήταν καλύτερα να ζούμε ελεύθεροι?

    selana said...

    Του Ανδρίκου δεν του αρκεί η επιείκεια ή η συγχώρεση των συγχωριανών του. Αντιθέτως μάλλον, τον πονάει. Η τύχη θα του χαμογελάσει και μετά από μερικά χρόνια θα του δώσει τη δυνατότητα αυτοθυσίας που τόσο θέλει. Η αυτοθυσία κρύβει πολύ συχνά και ιδιοτέλεια. Θα κάνει όμως υπομονή γι' αυτό το γύρισμα της τύχης; Υπάρχει πάντα και η (εύκολη;) λύση να ηττηθούμε από τις ερινύες μας. Ήρωας, όμως, είναι αυτός που παλεύει με τους δαίμονες του, με τον καθρέφτη του.

    Thrass said...

    Νεράιδα, δεν του καταλογίζω ούτε εγώ το ότι τα έχασε τα λεφτά. Ούτε του καταλογίζω κακία. Αλλά είναι αυτό που λες στο τέλος: ο Ανδρίκος μου φαίνεται έρμαιο των επιδράσεων του περιβάλλοντός του. Αυτό, αυτό μου κτυπάει άσχημα. Δες και παρακάτω.

    Σελάνα, πολύ το ελπίζω να μην του φτάνει η συγχώρεση από τους συγχωριανούς του (συγχαρητήρια για το λογοπαίγνιο, btw). Είναι όμως έτσι; Ακόμα κι αν είναι (που προσωπικά αμφιβάλλω), εμένα με νοιάζουν τα κίνητρα τής, κοινωνικά αποδεκτής, ηρωικής του πράξης. Δεν πείθομαι. Οι ηρωικές πράξεις μού φαίνονται ετεροκατευθυνόμενες. Και οι ήρωες μου θυμίζουν γενίτσαρους.

    Фе́ммe скатале said...

    Μπορεί και όχι.

    Thrass said...

    Λες?!

    Фе́ммe скатале said...

    Ναι ,λεω...παντα ο μεγαλος ηρωας ειναι ο καθρεφτης

    Thrass said...

    Όποιος μπήκε εδώ μέσα, ας κρατήσει αυτήν την εικόνα: το σχόλιο της Δεν Τη Λένε Μαρία σε συνδυασμό με τη ματωμένη εικόνα στο avatar της. Κι αν κάποτε το avatar αλλάξει, την εικόνα αυτή θα τη θυμάμαι.