Σκοτώνοντας δύο ανθρώπους

Χθες, παραλίγο να γίνω η αφορμή για να σκοτωθούν δύο οδηγοί, χωρίς να το θέλω. Ήμουν πεζός. Ο ένας προσπάθησε να με αποφύγει και παραλίγο να πέσει πάνω σε έναν τοίχο. Ένα μηχανάκι για τον ίδιο λόγο μπήκε με ταχύτητα σε δενδροφυτευμένο χώρο. Σημειώνω ότι ο πρώτος οδηγός έτρεχε ανάποδα σε μονόδρομο, ενώ το μηχανάκι έτρεχε πάνω στο πεζοδρόμιο.

Τη γλίτωσαν και οι δύο, αλλά θα μπορούσαν να έχουν σκοτωθεί και οι δύο. Σκέφτομαι πως το να σκοτώσεις δύο ανθρώπους -ειδικά στην περίπτωση που είναι άσχετοι μεταξύ τους και το κάνεις σχεδόν ταυτόχρονα- αμβλύνει κάπως τις τύψεις της θανάτωσης. Σκοτώνοντας έναν, γίνεσαι δολοφόνος ενός πατέρα, του γυιού μιας μάνας, ενός φιλάθλου του Παναθηναϊκού, ενός καλού ντράμμερ, μιας αξιόπιστης συντρόφου. Σκοτώνοντας πολλούς, η προσωπική ιδιότητα του καθενός χάνεται, τα χαρακτηριστικά τους μπερδεύονται, συνδυάζονται και εξομαλύνονται, τα άτομα μπαίνουν στη μηχανή του κιμά και γίνονται μάζα, λιωμένο γυαλί, κάτι άμορφο. Όταν σκοτώνεις πολλούς, σκοτώνεις έτσι, γενικά και αόριστα. Το να σκοτώσεις δύο είναι μια ενδιάμεση κατάσταση. Καμιά φορά οι ενδιάμεσες καταστάσεις είναι οι καλύτερες.

Πέρα από αυτά τα περίεργα, μάλλον θα στενοχωριόμουν λίγο, σε περίπτωση που κάποιος πέθαινε με αφορμή εμένα. Κι αυτό, παρόλο που γενικώς θεωρώ την ανθρώπινη ζωή υπερεκτιμημένη. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να σκέφτομαι έτσι και το καταλαβαίνω, αλλά θα ένιωθα μια κάποια δυσφορία. Πιθανόν να αναγκαζόμουν να υποθέσω ότι ο πρώτος νεκρός ήταν ικανός δικηγόρος και ο δεύτερος κακός δημόσιος υπάλληλος. Έτσι θα το έπαιρνα πιο χαλαρά.

Να είστε όλοι καλά.

_____________________________________________________
ΥΓ. Υπό τους ήχους του "A Prayer to God" των Shellac:
"To the one true God above, here is my prayer.
Not the first you 've heard, but the first I wrote,
Not the first, but the others were a long time ago,
There are two people here, and I want you to kill them."

ΥΓ2. Μια παρέα, 20/3/2006.