Τρέξιμο: Darwin's Awards

Θυμάμαι κάποτε που είχα πάει για τρέξιμο μέσα στην άγρια νύχτα, στη Γυμναστική Ακαδημία τής Δάφνης. Τα κυρίως φώτα τής Ακαδημίας είχαν κλείσει ήδη από τις δωδεκάμισι, και έκανα γύρους στον άδειο στίβο παρέα με τα γύρω δένδρα, τον άνεμο και το όμορφο φεγγάρι.

Όταν το σώμα σου είναι σε καλή κατάσταση, ένα τρεξιματάκι μπορεί να σού χαρίσει αμύθητους θησαυρούς. Μετά τούς πρώτους δύσκολους γύρους, ο εγκέφαλος αρχίζει να γεμίζει με ενδορφίνες, και μπορείς να δεις την όλη σου ύπαρξη με άλλα μάτια. Δύο μάτια σίγουρα αισιόδοξα. Που σε διαβεβαιώνουν ότι δε σού λείπει τίποτα και η ζωή είναι υπέροχη. Ακριβώς όπως νιώθεις, ας πούμε, όταν βουτάς στα Φαλάσαρνα.

Έχοντας συμπληρώσει τα 6 μου χιλιόμετρα, ετοιμάστηκα να αποχωρήσω. Η μόνη δυνατή διέξοδος τέτοιες ώρες ήταν ένα άνοιγμα στα κάγκελα της περίφραξης. Πλησίασα και τότε τον είδα. Ένας άνδρας χονδρός και αξύριστος, ανεβασμένος στο δένδρο ακριβώς δίπλα στην έξοδο, έκοβε κλαδιά με ένα πριόνι.

Νύχτα. Ερημιά. Αέρας. Μία έξοδος. Αξύριστος άνδρας με πριόνι.

Γενικά, δεν είμαι δειλός:

Έχω περπατήσει μόνος μου νύχτα στο Λος Άντζελες.
Έχω πανηγυρίσει καλάθι τού Ντομινίκ Ουίλκινς μέσα στη Θύρα 7.
Έχω πάει στο σπίτι μαύρου γκέι μασσέρ για να δούμε κασσέτες τού Μπένυ Χιλλ.

Αλλά είπα να κάνω μερικούς γύρους ακόμη.

-----------
Δεν είναι καλή στιγμή αυτή να μού κόβεις το δρόμο με το πριόνι σου, φίλε. Δεν το βλέπεις ότι την έχω καταβρεί με το τρέξιμο; Είναι σαν να μπαίνει στο δωμάτιο ο άνδρας τής ερωμένης σου τη στιγμή τής συνεύρεσης. Δεν είσαι σε φάση για τέτοια.

----------
Έτρεχα, φυσούσα και ξεφυσούσα, αλλά ο αξύριστος άνδρας με το πριόνι δεν έλεγε να φύγει από τη θέση του. Καθόταν πάντα στο κλαδί του και κουτσούρευε το δένδρο του. Πού και πού, κοιτούσε προς το μέρος μου. Ναι, κοίτα να δεις αν είμαι όμορφος, καριόλη!

Σκεφτόμουν τα βραβεία Darwin (Darwin’s Awards). Απονέμονται σε όποιον πεθαίνει μετά από δικό του, ιδιαίτερα ηλίθιο, σφάλμα, γλιτώνοντας έτσι τούς εξελικτικούς ορίζοντες της ανθρωπότητας από τη βλακεία του. Όπως είχαν κάνει εκείνοι οι παλαιστίνιοι τρομοκράτες, που ρύθμισαν τις βόμβες τους σε λανθασμένη ζώνη ώρας, και έγιναν κομμάτια μόνοι τους.

Κάποτε πίστευα ότι θα κερδίσω κι εγώ ένα τέτοιο αξιοζήλευτο βραβείο, καίγοντας τον εαυτό μου καθώς θα μ' έπαιρνε ο ύπνος με αναμμένο τσιγάρο. Είναι πολύ περίεργο: υποθέτεις ότι θα ξυπνήσεις μόλις αρχίσεις να καίγεσαι, αλλά δεν ξυπνάς. Βουλιάζεις σε βαθύτερο ύπνο.

Την πρώτη φορά με έσωσαν δυο φίλοι (με ξύπνησαν κοπανώντας το αρπαγμένο καβάλο τού παντελονιού μου), τη δεύτερη με έσωσε η πυροσβεστική τού Λος Άντζελες (Good morning, Sir! There’s nothing to worry about, the fire is under control. Ε?! Ποιός ήρθε, τι έγινε?). Αργότερα βέβαια έμαθα ότι βραβείο Darwin δε δίνεται σε όποιον αποκοιμιέται με αναμμένο τσιγάρο. Για το λόγο ότι, σχεδόν όλοι καπνίζουν ξαπλωμένοι, αλλά παρόλα αυτά το ανθρώπινο γονίδιο δε λέει να καθαρίσει από αυτήν τη βλακεία.

Τώρα όμως είχα την ευκαιρία μου. Θα μπορούσα να σκοτωθώ μετά βραβείου, πλησιάζοντας συνειδητά έναν άγνωστο με πριόνι μες στην ερημιά.

------------------
Πρέπει να πλησίαζα τα δεκατέσσερα χιλιόμετρα τρεξίματος. Οι ενδορφίνες είχαν κατακλύσει πια τον εγκέφαλο μου, τα μυαλά μου κολυμπούσαν σε μια θάλασσα από μαστούρα, και ο αξύριστος άνδρας με το πριόνι άρχισε να μού φαίνεται μέχρι και συμπαθής. Ποιός ξέρει τι δράμα μπορεί να περνούσε κι αυτός.

Σκέφτηκα να τού ζητήσω ευγενικά να απομακρυνθεί από εκεί για να φύγω. Θα το έκανα με συναρπαστική και ψαρωτική φωνή, με τη φωνή ας πούμε τού Ανδρέα Παπανδρέου όταν έλεγε «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Στάθηκα λοιπόν σε μια ασφαλή απόσταση και τού φώναξα.

«Συγγνώμη…ουφ…εεε…μήπως…εεε…θα μπορούσατε…ωχ…να απομακρυνθείτε…για λίγο;»

Ο αέρας φυσούσε από αυτόν προς εμένα και η φωνή μου δεν έβγαινε επιβλητική όπως θα ήθελα. Μάλλον δε με άκουγε. Συνέχισα.

«Λέω…να… μήπως θα μπορούσατε να… φύγετε να περάσω;»

Μόνο αέρας φυσούσε στα αφτιά μου.

«Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά!»

Τίποτα.

----------------
Τα είχα μισοχαμένα, ο υπερ-οξυγονωμένος εγκέφαλός μου δε σκεφτόταν καθαρά, αλλά ήμουν αρκετά κοντά στην έξοδο. Η έξοδος με καλούσε.

Προχώρησα με βήμα σταθερό και περήφανο. Προχώρησα αγέρωχα. Προχώρησα με βηματισμό στρατιώτη, καθώς μπαίνει στις βάρκες πριν την απόβαση στη Νορμανδία. Οι στρατηγοί σου σε στέλνουν ίσια στο θάνατο, αλλά το σημαντικό είναι να διατηρείς το ρυθμό σου και το σχηματισμό.

Ένα κλαδί έπεσε δίπλα μου καθώς έπιανα τα κάγκελα για να περάσω από το άνοιγμα.




----------------
ΥΓ1. Η εικόνα είναι από την ταινία Texas Chainsaw Massacre, μέσω google pics.
YΓ2. Υπό τούς ήχους τού Death Valley 69 των Sonic Youth (feat. Lydia Lunch). Γειτονικό, εξαιρετικό blog έχει γεμίσει τον τόπο με τις μετριότερες δουλειές τού πρωτοποριακού αυτού συγκροτήματος, και ήρθε η ώρα να διορθώσουμε το σφάλμα.
ΥΓ3. Για τα Darwin's Awards, εδώ.