Η μεγάλη κρίση- Νεάντερταλ

Μια από τις χειρότερες συνέπειες της οικονομικής κρίσης για εμένα, είναι ότι με έχει αναγκάσει να αλληλεπιδρώ συνειδητά με το ανθρώπινο περιβάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι θα μ’ άρεσε. Έτσι, στον ελεύθερό μου χρόνο αναγκάζομαι να εγκαταλείπω τα πραγματικά ενδιαφέροντα χόμπι μου και να ασχολούμαι με σαχλαμάρες. Πιάνω με την άκρη τού ματιού μου γυναίκες να προσπαθούν να κατεβάσουν το ντεκολτέ και με τα δυο τους χέρια –τι είναι αυτό, νέο κόλπο ή αγνή απόγνωση; Σόρρυ, κούκλες, ξανακοιτάζουμε το μπούστο σας άλλη φορά, τώρα έχουμε δουλειές.

Γιατί, ας μην κοροϊδεύω κανέναν: όσον αφορά στην ανθρωπότητα, έχω δύο επιλογές: ή την παίρνω στην πλάκα και διασκεδάζω μαζί της ή την παίρνω στα σοβαρά και με σπρώχνει προς την ψυχολογική συντριβή. Και σε περιόδους κρίσης αναγκαστικά την παίρνω στα σοβαρά, αφού είναι απολύτως απαραίτητο να βρω τη θέση μου στα πλαίσια των νέων δομών οργάνωσης.

Πετάξτε τα σκουπίδια

"Πρέπει να βρω δεύτερη πιστωτική κάρτα."
Οι Νεάντερταλ είχαν πολύ προηγμένη σκέψη σε σχέση με εμάς. Ξέρανε ότι για να φάνε πρέπει να βγουν έξω να κυνηγήσουν κανένα μαμούθ. Τώρα πια, έχουμε ένα τρομερά περίπλοκο οικονομικό σύστημα που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ακριβώς λειτουργεί και γιατί λειτουργεί έτσι αντί να λειτουργεί αλλιώς.

Έχω κοπιάσει πολύ πάνω στο θέμα τώρα τελευταία και καταλαβαίνω περισσότερα από ό,τι πριν. Ίσως όχι αρκετά. Αλλά αυτό που καταλαβαίνω σίγουρα είναι ότι στα πλαίσια ενός τέτοιου αυθαίρετου και περίπλοκου συστήματος, η μόνη σωτηρία για το λογικό άνθρωπο είναι να επιστρέφει σε βασικές έννοιες.

Δεν ξέρω πού ακριβώς χάθηκε το νήμα. Δεν ξέρω πότε οι άνθρωποι έχασαν τη συνειδητή επαφή τους με την έννοια της χρησιμότητας και προτίμησαν να εκβιάζουν (σηκώνοντας περήφανα τη γροθιά, αντί να κρύβουν τα πρόσωπά τους από ντροπή) ή να ζητιανεύουν (δηλώνοντας με αυτοπεποίθηση ότι πρέπει να έχουμε στο επίκεντρο τον άνθρωπο). Ξέρω όμως ότι έχουν αντικαταστήσει το κυνήγι τού μαμούθ με υπογραφές χαρτιών.

Ας είναι, ανθρωπότητα. «Ό,τι πετάς εσύ, εγώ θα σκύβω και θα το μαζεύω. Κάποια μέρα ίσως σου λείψει κάτι και το αναζητήσεις. Ό,τι σου λείψει εγώ θα το έχω.» Κι όταν οι υπόλοιποι θα είστε άχρηστοι και με τη βούλα, εγώ θα εξακολουθώ να είμαι χρήσιμος.

Ανάψτε τα φώτα

"...έχω ρίξει έναν και έχω φάει πέντε!"
Έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα. Το να συγκρίνουμε τη χώρα μας με πιο προηγμένες χώρες είναι φαινομενικά μια λογική κίνηση. Όμως, το σφάλμα είναι πιο βασικό και ούτε οι πιο προηγμένες χώρες το αντιμετωπίζουν με κάποια αξιοπρέπεια.

Ας κάνουμε το εξής νοητικό πείραμα: Ας υποθέσουμε ότι είστε ναυαγοί σε ένα απομονωμένο νησί, με καμιά ελπίδα να σάς ξαναβρεί ο πολιτισμός. Έχετε μαζί σας άλλα 99 άτομα τής αρεσκείας σας, διαλέξτε όποιον θέλετε. Φυσικά, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα κάνετε είναι να οργανωθείτε για να καλύψετε τις ανάγκες σας όσο καλύτερα μπορείτε.

Ας σκεφτούμε λίγο το προαναφερόμενο νησί. Τι σημαίνει, ας πούμε, ότι 20% τού πληθυσμού ορίζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι; Σκεπτόμενοι καλοπροαίρετα, σημαίνει ότι οι 80 κάνουν «πραγματική» δουλειά και οι υπόλοιποι 20 τούς οργανώνουν ή τούς βοηθούν να οργανωθούν ώστε να γίνεται η δουλειά πιο αποτελεσματικά.

Μπορούμε να εξάγουμε άμεσα δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι κάθε «πραγματικά» εργαζόμενος θα πρέπει να καλύψει με τη δουλειά του τις ανάγκες 1.25 ανθρώπων έτσι, ώστε οι 80 πραγματικά εργαζόμενοι να καλύπτουν τις ανάγκες 100 ανθρώπων. Δεύτερον, ότι οι 20 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν χρησιμότητα μόνο αν στην περίπτωση που απουσίαζαν η τελική παραγόμενη αξία θα ήταν πάνω από 20% μικρότερη.

Τα παραπάνω είναι σχετικά προφανή στην περίπτωση του νησιού. Για κάποιο λόγο όμως, η κοινωνία μας δε σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο. Ξαφνικά, επινοήσαμε έννοιες όπως το «δικαίωμα στη δουλειά», το οποίο πρέπει να είναι ό,τι πιο σουρεαλιστικό έχει κληθεί ο εγκέφαλός μου να αντιμετωπίσει στη μικρή αλλά περιεκτική ζωή του.

Αυτή τη φορά όμως, δεν υπάρχει χαμένο νήμα. Υπάρχει νήμα με συνεπή συνέχεια: διότι τα δημοκρατικά κράτη και η οργάνωσή τους δεν είναι εκεί για να μάς βοηθήσουν να οργανωθούμε με καλή προαίρεση. Είναι εκεί ως συνέχεια των αυτοκρατοριών, είναι οι απόγονοι των alpha male ορακουτάγκων. Ορίζουν σχέσεις εξουσίας.

Κάποια από αυτά σάς είναι ίσως λίγο-πολύ γνωστά. Αλλά τότε, ας παραδεχτούμε ότι στο δημόσιο διάλογο μιλάμε χωρίς να λέμε τίποτα. Αναλύουμε το παιχνίδι, λογοκρίνοντας τους κανόνες του.

Μπροστά στο νόμο

"In the name of the law..."
Έχουμε νόμους. Κι άλλους νόμους. Κι άλλους νόμους. Ασφαλιστικές δικλίδες για τούς νόμους που ερμηνεύουν τούς νόμους που πηγάζουν από τούς νόμους. Γίνεται του νόμου το κάγκελο. Έχουμε τόσους νόμους, που δε σού φτάνει μια ζωή να τούς περάσεις μια γρήγορη ανάγνωση. Και τελικά, δεν μπορούμε προστατεύσουμε τους εαυτούς μας ούτε από τις πιο ξεδιάντροπες απάτες. Και τελικά, μην αμφιβάλλετε ότι θα καταλήξουμε με τον επινοητή τού νόμου περί ευθύνης υπουργών σαν Γ’ Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών.

Μέχρι να καταργήσουμε τους περισσότερους νόμους και μείνουμε με μερικές δεκάδες που… α) θα βγάζουν νόημα στους πολίτες, β) θα μπορεί ο καθένας εύκολα να τούς γνωρίζει, …θα μού επιτρέψετε να θεωρώ τούς νομικούς ως συμμορία αρπαχτικών, που έχει ως βασικό στόχο να μάς τρώει τις σάρκες.

Επίλογος

Αυτά, μωρό μου. Ήθελα να σού γράψω ερωτικό γράμμα σήμερα, αλλά παρασύρθηκα από τις σκοτούρες μου. Σου υπόσχομαι, όμως: την επόμενη φορά, θα έχεις Νεάντερταλ στο κρεβάτι σου.


-------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Γιουσουρούμ τού Νικόλα Άσιμου. Εδώ, στην πιο συναρπαστική εκτέλεση που έχω ακούσει.
YΓ2. Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από τη Wikipedia. Η τρίτη από τα google pics.