O λόγος που θα γίνει, ο λόγος που δε θα γίνει

Πρό-λογος

Ζεστό βράδυ, ένας καναπές σε μια ταράτσα με θέα τον Παρθενώνα και το Λυκαβηττό. Τρία άτομα μισοξαπλωμένα πάνω στον καναπέ, άδεια μπουκάλια πεσμένα τριγύρω. Να το ξέρεις από τώρα, όταν τελειώσω αυτήν την αφήγηση, θα δεχτώ να τιμωρηθώ μόνο για αυτά που είμαι ένοχος.

Λόγος

«Πέτρο, φέρε το!». Όταν μια γυναίκα χρησιμοποιεί προστακτική, όλες οι γκρίζες αποφάσεις γίνονται εύκολες. Είναι όπως όταν η μάνα μας μάς λέει να τής κατεβάσουμε το τηγάνι από το ψηλό ντουλάπι, πρόκειται για μη-απόφαση. Ο Πέτρος πήγε να το φέρει.

Είχα πλέον την άνεση να την κοιτάξω καλύτερα, χωρίς τον κίνδυνο να με προσέξει άλλος εκτός από την ίδια. Και κάρφωσα στα λαγκάδια ανάμεσα στις τιράντες της. Υπάρχουν ναρκωτικά που σε εστιάζουν στο πνεύμα και ναρκωτικά που σε κάνουν να νιώθεις σαν σκέτη σάρκα- το καλό αλκοόλ είναι από τα δεύτερα. Όπως και το γυναικείο στήθος. Με είδε και χαμογέλασε παιδιάστικα. Ευχαριστημένη, αλλά πιθανώς ήδη γεμάτη από το έμμεσο κοπλιμέντο.

Και εγώ γεμάτος ήμουν. Ήταν η εποχή που τελειώναμε τις σπουδές μας και θα σκορπίζαμε σε τρία σημεία τού ορίζοντα. Δύση εγώ. Ανατολή ο Πέτρος, νότο η Δήμητρα. Οι δυο τους τα ‘χανε χαλάσει εδώ και κάποιους μήνες, για να τούς έρθει πιο εύκολη η ξενιτιά. Αλλά, και πάλι, το μέλλον ήταν όλο δικό τους, όλο δικό μας. Η συναρπαστική εποχή τής νεανικής άγνοιας και των άπειρων δυνατοτήτων. Και η εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής. Έστω ξενιτεμένου. Έστω περιορισμένης. Άπειρες δυνατότητες. Εκπλήρωση ονείρου. Ναι, γεμάτος!

«Ιδού!». Μόλις ο Πέτρος γύρισε, πέρασα το χέρι μου γύρω της με άνεση. Δε γινόταν να κατηγορηθώ για τίποτα ούτε από τον εαυτό μου, πριν λίγο ήμουν σχεδόν αγκαλιά με τον Πέτρο. Η επερχόμενη ξενιτιά σού δίνει τη δικαιολογία να μοιράζεις τρυφερότητα στους ανθρώπους σου απλόχερα. Ίσως και να σ’ αναγκάζει. Άλλωστε, ήταν κι ο δικός της μπροστά. Απασχολημένος με τα χαρτάκια του και τα σακουλάκια του.

Το ανάψαμε και αρχίσαμε την περιφορά του από χέρι σε χέρι. Με δυο φίλους σ’ έναν καναπέ. Σε μια ταράτσα που κοιτάει την Αθήνα. Ζεστό σκοτάδι από τη νύχτα, οικεία φώτα από την πόλη. Αλκοόλ και νιάτα στο αίμα, ενδορφίνες και πλάνα στο κεφάλι. Αναθρώσκων καπνός να διαθλά το λιγοστό φως. Σκέτη μαγεία.

Η αγκαλιά μου με τη Δήμητρα άρχισε να σφίγγει. Λίγο-λίγο, με τη μαγεία, τον επερχόμενο αποχωρισμό και την παρουσία τού Πέτρου σαν πρόχειρες δικαιολογίες. Με το αεράκι να χαϊδεύει τον ιδρώτα μας εκεί που πριν λίγο ακουμπούσαμε. Διηγήσεις για τις ερωτικές τους επιδόσεις επισκέπτονταν το κεφάλι μου αποσπασματικά.

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Πέτρο να με κοιτάει. Ξέραμε κι οι δυο ότι τα πάντα κρέμονταν από αυτόν. Όντας εκεί, επέτρεψε όλο αυτό το μπέρδεμα. Παραμένοντας ως είχε, το εμπόδιζε να εξελιχθεί. Αν έφευγε, δε θα υπήρχε τίποτα να το σταματήσει. Η παρουσία του ήταν σαν μια πυρηνική βόμβα, υπέροχα καταστροφική, αλλά ταυτόχρονα εμπόδιζε την αιματοχυσία μεταξύ υπερδυνάμεων. Ήταν ο λόγος που το κακό θα γίνει και ο λόγος που δε θα γίνει.

Έπιασα το χέρι τής Δήμητρας και το έβαλα στα πλευρά τού Πέτρου. Αυτός έσκυψε το κεφάλι, σαν να προσπαθούσε να σκεφτεί χωρίς να τον βλέπει ο θεός. Ή σαν κρεμάμενος από σταυρό.
Παύση. Τζούρα. Παύση.
Κούνησε τα χείλη του. «Δήμητρα...». Το αίμα, έτοιμο να εκραγεί μέσα στις φλέβες μου.

Επί-λογος

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει με μερικές ιστορίες. Όταν τις αφηγείσαι στον αόριστο, σου ταιριάζει ένα τέλος. Κι όταν τις αφηγείσαι σε ενεστώτα, σου ταιριάζει άλλο.

-------------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Washer των Slint.