Το δεύτερο θαυμαστικό

Εδώ και καιρό έχει κηρυχθεί ο πόλεμος του θαυμαστικού. Υπάρχουμε εμείς που συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε σθεναρά ένα και μόνο ένα θαυμαστικό, υπάρχουν κι οι απέναντι που σπανίως χρησιμοποιούν ένα μόνο του. Ο φόβος μου είναι μήπως τα πολλά θαυμαστικά στη σειρά αποκτήσουν σφραγίδα δόκιμου τρόπου έκφρασης, αλλά τι να κάνουμε: ο δυτικός κόσμος κινείται με αδιαφορία για τούς φόβους των μειοψηφιών και το χρηστικό λεξικό τού σήμερα είναι το δόκιμο λεξικό τού αύριο.

!
Ένα θαυμαστικό, όπως το ξέραμε. Δίνει έμφαση, δηλώνει θαυμασμό, υπογραμμίζει το αναπάντεχο της πρότασης που προηγείται. Όταν είναι μόνο του, επιθυμεί να το δεχόμαστε ως αυστηρώς αρκετό.

!!!
Τρία θαυμαστικά στη σειρά. Είναι τής μόδας και δε θα αργήσουν να ζητήσουν και την επίσημη σφραγίδα τής πολιτείας. Τη γενικευμένη τους χρήση την παρατήρησα αρχικά στα μηνύματα κινητών και στο ίντερνετ, όπου για πρώτη φορά πρωταγωνιστούν οι απλοί άνθρωποι που δεν έχουν έρωτα με το γραπτό λόγο και την αυστηρότητά του. Αλλά και οι πιο επαναστάτες άνθρωποι, που ψάχνουν τρόπο να εκφράσουν αυτό που δεν εκφράζεται εύκολα, και που επιτέλους δε χρειάζονται τη συγκατάθεση κανενός λογίου για να έχουν το δικό τους βήμα γραπτής έκφρασης. Και, τέλος, εκείνοι που ψάχνουν τρόπους για να μεταφέρουν γραπτώς τον προφορικό λόγο.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1111
Πολλά θαυμαστικά στη σειρά, περισσότερα από τρία και συνήθως όχι τέσσερα. Ακαθόριστου αριθμού. Δηλώνουν απεριόριστη έμφαση, έκρηξη έμφασης, οργασμό έμφασης. Συχνά, όταν προέρχονται από πληκτρολόγιο PC, συνοδεύονται από μερικούς άσους στο τέλος. Ο συγγραφέας, πάνω στον ασύλληπτο θαυμασμό του, έχασε τον έλεγχο και μαζί και το πλήκτρο shift, οπότε τύπωσε άσους αντί για θαυμαστικά. Αυτοί οι άσοι είναι κάπως σαν τα βρωμόλογα τη στιγμή τής εκσπερμάτωσης, νομιμοποιούνται ως θεμιτό χάσιμο ελέγχου.

Κατά τον Κούντερα, η έλλειψη ελέγχου αποτελεί απαίτηση του καιρού μας. Κάποτε γοητευόμαστε από το συγκρατημένο χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Πλέον, καθώς η κοινωνία οργανώνεται και μάς περιορίζει όλο και περισσότερο, αναζητούμε την ελευθερία στην έλλειψη ελέγχου, την έκσταση στο αυτιστικό καταχτύπι τού ροκ, την οικειότητα στο ασυγκράτητο γέλιο, την ηδονή στην προσομοίωση του βιασμού μιλώντας στον εραστή μας βρώμικα.

Γιατί όμως συνήθως συναντάμε 3 θαυμαστικά κι όχι 2; Γιατί δεν περάσαμε ποτέ από την εποχή των 2 θαυμαστικών;

Ο αριθμός τρία άρχισε να με απασχολεί όταν διάβασα τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα, όπου φαινομενικά υπήρχε ένας συνεχές παιχνίδι με αυτόν τον αριθμό. Έχουμε ακόμη την Αγία Τριάδα (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα), τα τρία μετάλλια στα σπορ, τρεις νότες στη συγχορδία, καλλιτεχνικά έργα σε τριλογίες, τρία βασικά ένστικτα και πάρ’ τα τρία μου.

Για κάποιο λόγο, φαίνεται ότι, για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο αριθμός τρία εκφράζει κάτι περίπλοκο που είναι όμως περήφανα ολοκληρωμένο. Αντίθετα, ο αριθμός δύο μάλλον στηρίζεται στην ένωση δυο μονάδων για να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες: εκφράζει μια αναγκαιότητα. Δικομματισμός εξουσίας για να έχουμε την ελάχιστη πρόφαση δημοκρατίας, γάμος δύο ατόμων (στο δυτικό κόσμο) για να τα βγάλουμε πέρα με τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, την ανατροφή των παιδιών και τα κληρονομικά. Δυο άτομα μίνιμουμ για να σταθεί μια startup company. O αριθμός δύο συμπληρώνει τις αδυναμίες τού ενός. Σαν οι κακοί θεοί να χωρίσαν τη μονάδα και τώρα ψάχνει το άλλο της μισό, όπως θα έλεγε και ο Αριστοφάνης.

Έτσι λοιπόν, το δύο εκφράζει μίζερη αναγκαιότητα, ενώ το τρία δηλώνει το περήφανο όλο. Και τα θαυμαστικά έχουν νόημα μόνο ως περήφανα, γεγονός που πάντοτε υπογραμμιζόταν από την όρθια στάση τους. Αυτή είναι η αλήθεια, κύριε Δικαστά, δεν ήθελα να τη μειώσω όταν τής είπα να φέρει και τη φίλη της.


---------------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Elephant Bones των That Handsome Devil.