Περπατώντας με παρέα
Περπατώ στην άκρη τού γκρεμού και καπνίζω. Ένας λυσσασμένος σκύλος μού επιτίθεται, τρέχει καταπάνω μου. Με μια γρήγορη κίνηση τον αποφεύγω και αλλάζω χέρι στο τσιγάρο. Καθώς ο σκύλος αιωρείται πάνω από την άβυσσο, τον πιάνω απ' το κολλάρο.
Είμαι στην άκρη τού γκρεμού και ένας σκύλος κρέμεται από το τεντωμένο χέρι μου. Την πάτησα. Τώρα ή τον σώζω και ξανακινδυνεύω ή τον αφήνω να πέσει και γίνομαι φονιάς.
Περπατώ κατά μήκος τού γκρεμού, μ' ένα τσιγάρο στο ένα μου χέρι και ένα σκύλο να κρέμεται απ' τ' άλλο. Μικρά κομματάκια πέτρας ξεκολλάνε και πέφτουν στο κενό με σταθερή επιτάχυνση.
----------------------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Hairnet Paradise των CocoRosie.
10 comments:
Να φοβηθείς το δίλημμα που θα φερει αντικρουόμενα συναισθηματα και αποφασεις να πεφτουν με σταθερή επταχυνση στο γκρεμο της σκεψης...
Η υλική υποσταση των πραγματων αυτοκτονεί..
Η ώρα κοντεύει επικίνδυνη ....
πεταξε το τσιγαρο..
αφουγκρασου την ανασα της καθαρότητας...
γάβγισε και άσε το σκύλο να μιλήσει ανθρώπινα...
και ίσως εκεινος δώσει λύση στο δίλημμα....
Εγω αυτοκτονώ πανω στο τραγουδι...
Καληνυχτα σου....
Καλωσορίζω τούς ποιητές των θετικών επιστημών. Το τσιγάρο δεν το πετάω, μάλλον βάζω στόχο να τού ξαναλλάξω χέρι στο επόμενο αεροπλανικό. Επίσης, δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει ν' αυτοκτονείς στο υστερόγραφο.
Αλλά μού άρεσε η ανάγνωσή σου, συνεννοηθήκαμε σε σημαντικό βαθμό. Εντυπωσιακό analytical thinking, επίσης, αν μού επιτρέπεις το σχόλιο. Ακόμα και για Μαθηματικό.
Γαβ!
Ενας σκύλος έστω και λυσσασμένος θα γινόταν πιστός φίλος ή θα έβαζε την ουρά κάτω από τα σκέλια και θα έφευγε αν τον έσωζες. Ενας άνθρωπος μπορεί και όχι.
Η παρέα είναι το τσιγάρο, ή ο σκύλος?
Ντιάνα,
Καλά που μού το είπες, μην τονε φιλήσω και γίνει τίποτα πρίγκιπας. Μαντεύω όμως ότι τα πραγματικά θυμωμένα σου κείμενα δε μάς τα έδειξες ποτέ, τα κράτησες μέσα σου. Κρίμα. Ή να ελπίζω;
Paperflowers,
Μου φαίνεται πως όλοι μαζί είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Είμαι σίγουρος ότι βλέπεις την εικόνα, ή έστω μια αναπαράσταση, αλλά δεν ξέρω αν συμφωνείς. Λέω μάλιστα να δώσω στο σκύλο καμιά τζούρα.
Δεν ξέρω αν κατάλαβα το συμβολισμό του σκύλου....αγαπώ εξαιρετικά τα σκυλιά που συνήθως έχουν τον χαρακτήρα του αφεντικού τους. Τι σκύλος να ήταν αυτός που σου επιτέθηκε άραγε. Οσο για τον θυμό μου έχει περιοριστεί τελευταία στο ότι και για τον θυμό τελικώς χρειάζεται παρέα. Σε φιλώ... μην την κοπανάς κι εσύ.
Ντιάνα,
Ούτε εγώ ξέρω τι θέλω να συμβολίσω με το σκύλο, μη νομίζεις!
Όταν το έγραφα, πίστευα ότι ο σκύλος ήταν κάτι που έπρεπε να το έχω αφήσει να πεθάνει μόνο του, μα έχασα την ευκαιρία μου. Με αποτέλεσμα το μπέρδεμα.
Η Κάκια παραπάνω πρότεινε ότι τώρα ήρθε η ώρα να βρούμε κοινή γλώσσα με το σκύλο και να συνεννοηθούμε. Μπορεί να είναι κι έτσι.
Εσύ με παρηγόρησες ουσιαστικά ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Έτσι το λαμβάνω εγώ, εμμέσως.
Ενώ η Paperflowers παρατήρησε ότι μάλλον είχα παρέα και πριν το σκύλο. The plot thickens.
Ξέρω 'γω, ο σκύλος μπορεί να είναι ό,τι νομίζει ο καθένας. Μπορεί να είναι κάτι άλλο για τον καθένα. Τα σκυλιά γενικά τα συμπαθώ κι εγώ, αλλά ο συγκεκριμένος μού επιτέθηκε και τώρα κρέμεται από το χέρι μου. This much I know.
Θα διαφωνήσω με την Κάκια..
Μόνο αν αφήσεις το (λυσσασμένο) σκύλο να πέσει θα είσαι πραγματικά ελεύθερος να πέσεις κι εσύ ή να συνεχίσεις να περπατάς στην άκρη του γκρεμού καπνίζοντας.
Τώρα είναι στο χέρι σου.. :-)
Αλλιώς θα σε προλάβουν τα κομματάκια πέτρας που συνεχώς θα ξεκολλάνε..
Αλλά είναι κι αυτό μια εναλλακτική. Πολύ συχνή μάλιστα!
Paperflowers, μπορεί να έχεις δίκιο. Αλλά, αν δεχτούμε τη γραμμή σκέψης σου, πού θα μάς οδηγήσει; Στα πλεονεκτήματα της ανεξαρτησίας ή στα μειονεκτήματα της μοναξιάς;
Αν σκεφτείς τη σχέση μεταξύ εξάρτησης και μοναξιάς, ίσως βρεις και την απάντηση στο δίλημμα σου.
Εκτός αν θεωρείς μοναξιά, μια κατάσταση στην οποία δεν θα'χεις κανέναν να ελέγχεις.. αυτό είναι μια άλλη συζήτηση..
:-)
Post a Comment