Μόδα για τυφλούς

Ακούω μουσική από την άκρη τού δρόμου. Βλέπω κόσμο μαζεμένο και έναν τυφλό να παίζει σαξόφωνο, φορώντας εργοστασιακά σκισμένο τζην.
Μόλις κάνει διάλειμμα, τον πλησιάζω.
«Ωραίος, φίλε. Γιατί όμως ένας τυφλός νιώθει την ανάγκη να φορά σκισμένα τζην;»
«Ευχαριστώ, αδερφέ. Είναι τής μόδας!»
«Δεν ήξερα ότι υπάρχει μόδα για τυφλούς.»
«Άντε γαμήσου, μαλάκα.»
Εκείνοι που παρατηρούσαν το σόου αρχίζουν να κινούνται απειλητικά εναντίον μου. Απομακρύνομαι γρήγορα.

Θυμήθηκα τις γυναίκες που, όταν τις ρωτώ γιατί αγόρασαν κάποια εμφανώς ηλίθια τσάντα, μου απαντούν «Είναι τής μόδας!». Λες και αυτή η απάντηση μπορεί να δικαιολογήσει ακόμα και φόνο, όταν οτιδήποτε άλλο αποτυγχάνει.

Προσπαθώ να αυτοσυγκεντρωθώ, αλλά η εικόνα τού τυφλού με το σκισμένο τζην με έχει βραχυκυκλώσει. Ανάβω τσιγάρο και φυσώ τον καπνό μου αφηρημένα
...μες στη μούρη μιας ξανθιάς πωλήτριας ρούχων, που στεκόταν στην έξοδο του μαγαζιού της για να πάρει αέρα.
«Καλά, τυφλός είσαι;»
«Με συγχωρείτε, δεν πρόσεχα...». Το βλέμμα μου πέφτει στο σκισμένο της τζην. Η φράση μου κόβεται, στο μυαλό μου κουδουνίζει αυτό το «τυφλός είσαι;». Είτε έχω αρχίσει να τρελαίνομαι είτε όλος ο κόσμος γύρω μου είναι ένας τυφλός που φορά σκισμένα τζην. Το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στο εργοστασιακά σκισμένο ύφασμα
«Τι κοιτάς, ρε ανώμαλε; Τάκη! Τάκη!»
...γύρω από τα μπούτια της.
Στο επόμενο κλάσμα δευτερολέπτου, αναρωτιέμαι αν είναι τής μόδας να κοιτώ τα μπούτια τής τσαντισμένης γκόμενας του Τάκη. Γίνομαι καπνός.


-------
ΥΓ1. Η φωτογραφία είναι από εδώ.
YΓ2. Υπό τούς ήχους τού Α rush and a push and the land is ours των Smiths.