Ο Άδειος Ναός

Βυθός και Ουρανός Ι

Κείτομαι μες στα αίματα σε ελεεινό σοκάκι. Τσεκάρω τα μέλη μου, κάποια τα νιώθω, κάποια όχι. "Έχασες! Ως εδώ ήταν! Έχασες!". Κάτι πελώριοι σκουπιδοτενεκέδες εκεί δίπλα, μαγαζιά με σπασμένες βιτρίνες. Το μυαλό μου βαραίνει, φεύγει...

Ανυπόφορα όμορφα κορίτσια

Τη βλέπω ξαπλωμένη στην αμμουδιά δίπλα στη θάλασσα. Το περίγραμμά της ταιριάζει με το φόντο τέλεια. Δεν είναι τυχαίο ότι η Φύση είναι γένους θηλυκού. Κι αυτά τα μάτια. Είναι σαν το Σύμπαν να με κοιτάει και να μού λέει γελώντας: Είχες απορίες; Εδώ οι απαντήσεις!

Αλλά μην περιμένεις εξηγήσεις.

Βυθός και Ουρανός ΙΙ

"Έχασες! Ως εδώ ήταν! Έχασες!". Βάζω όλη μου τη δύναμη να συρθώ προς τη σπασμένη βιτρίνα. Θέλω να δω την κατάστασή μου στην αντανάκλαση. Να ξέρω αν ελπίζω στην επιβίωση ή στο θάνατο.

Σηκώνω το κεφάλι, βαθιά ανάσα.

Δυο σώματα

Βουτάμε μαζί στο νερό. Ιδού η πρόκληση: Να ξέρουμε ο καθένας πού είναι ο άλλος χωρίς να κοιτιόμαστε. Δυο σώματα να κολυμπούν πλάι-πλάι με μια σύνδεση που ανήκει πιο πολύ στη σφαίρα τού μυθιστορήματος παρά στην πραγματικότητα. Εκείνη βέβαια έχει τη γυναικεία της διαίσθηση να τη βοηθά. Να δούμε τι μπορώ να κάνω εγώ.

Τελειώνει η αναπνοή μου, βγαίνω στην επιφάνεια και γυρνώ προς το μέρος της.

Βυθός και Ουρανός ΙΙΙ

Κοιτάζω το γυαλί τής βιτρίνας βήχοντας αίμα. Το σώμα μου είναι γεμάτο τρύπες, μέλη και κομμάτια μου κρέμονται από παντού, το πρόσωπό μου θυμίζει τη βομβαρδισμένη Δρέσδη.

Ώστε έτσι, λοιπόν. Και τώρα; Αν επιζήσω, τι ζωή με περιμένει;

Με τις τελευταίες μου δυνάμεις γυρνώ ανάσκελα. Ίσως ήρθε η ώρα για την τελική καταμέτρηση των άστρων. Αλλά στον ουρανό βλέπω απλώς έναν άδειο ναό.

Μυστικά ημερολόγια

Η ώρα τού αποχαιρετισμού έχει κάτι από την ένταση απελπισμένων προσευχών. Φεύγει, φεύγω, είναι λίγο μπέρδεμα. Όλοι φεύγουν. Δεν ήρθε να αποχαιρετήσει, ενώ έπρεπε. Δεν πειράζει, πήγαμε εμείς. Συγκινείται, μοιράζει αγκαλιές και φιλιά με μια ζεστασιά και τρυφερότητα που δεν ήξερα πως είχε. Μου φαίνεται πως τη βλέπω για πρώτη φορά ειλικρινή, σαν να μού παραδίδεται το μυστικό της ημερολόγιο. Μεγάλη μου τιμή.

Ανάβω τσιγάρο και γυρνώ τις σελίδες. Αλλά η γλώσσα μού είναι άγνωστη.

Βυθός και Ουρανός ΙV

Κάθομαι και καπνίζω στη γνωστή μου θέση δίπλα στο παράθυρο. Κοιτάζω την πρασινάδα στον κήπο, τον αέρα να κινεί τα φύλλα, τις γάτες να κυνηγούν ό,τι κινείται. Πέρα στο δρόμο ο κόσμος περπατά ανέμελα για τη βραδινή του βόλτα. Ίσως κι εγώ σύντομα, σκέφτομαι.

Ένα κοριτσάκι έχει σταματήσει και με παρατηρεί. Κοκκινίζει ελαφρά, στριφογυρίζει το ένα πόδι γύρω από τη θέση του, κρατά το ένα χέρι της με τ' άλλο για να μην τής φύγει. Γυρνώ προς το μέρος της για να με δει καλύτερα. Το προσωπάκι της σκοτεινιάζει, φεύγει τρέχοντας.

Ίσως σύντομα.


------
ΥΓ. Υπό τούς ήχους τού Ατλαντίς των Ξύλινων Σπαθιών και τού Tyhja Temppeli των Oranssi Pazuzu.

Ντεζά Βου

Είπε:
«… ό,τι και να συμβεί, έχουμε πάντα το μυαλό μας.»

Αλλά δε νομίζω.
Όταν το μυαλό αδυνατεί, επιστρέφουμε. Στα ένστικτά μας, στις εδραιωμένες αναμνήσεις μας. Στις αταξίες που κάναμε, παιδιά. Στον κανίβαλο εαυτό μας.

Ας πάρουμε τώρα τα πράγματα με τη σειρά. Με τη σειρά που αρμόζει στην περίσταση.

Τρέξιμο Ι

Πηγαίνοντας για τρέξιμο τη νύχτα, περνώ από έναν παλιό φράχτη, όπου συναντώ μια μεγάλη μαύρη κατσαρίδα. Τη συναντώ πάντα ακριβώς στο ίδιο σημείο. Αυτή τρομάζει, τρέχει κυκλικά διαγράφοντας π/2 ακτίνια τη φορά και σταματά. Περιμένοντας να περάσω.

Άραγε, το συμπαθές αυτό σιχαμήδι ήτο πραγματικό ή ένα πλάσμα τής φαντασίας μου; Μήπως τα έχω μπερδέψει στο μυαλό μου; Όταν το μυαλό εναποθέτει τα ερεθίσματα κατευθείαν στη μνήμη άνευ πρότερης επεξεργασίας (στην ουσία, χωρίς φροντισμένη αρχειοθέτηση), δημιουργείται η ψευδαίσθηση επανάληψης που ονομάζουμε ντεζά βου. Μήπως μού συνέβαινε κάτι τέτοιο;

Νομίζω θα συμφωνήσετε: η συμπεριφορά, ή ίσως και η ύπαρξη, της συγκεκριμένης κατσαρίδας τίθεται υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Έτσι, έβαλα στην άκρη ένα χαρτάκι για να σημειώνω τις ημερομηνίες που την έβλεπα.

Ας έβλεπα τις πρώτες εγγραφές και τα συμπεράσματα τα έβγαζα μετά.

Guy Fawkes I

Ο Γκάι είχε ξυπνήσει ανήσυχος. Πέρασε περίπου 2 ώρες στο κρεβάτι με πρωινές καύλες. Η Φοξ είχε κυριαρχήσει στο μυαλό του όλο εκείνο το πρωινό. Η Φοξ γυμνή, η Φοξ ημίγυμνη, η Φοξ να χαμογελά. Η Φοξ σε διάφορες στάσεις. Τα βυζιά τής Φοξ, τα χείλη τής Φοξ, ο πισινός τής Φοξ, τα πόδια της. Τα μάτια της, κατάματα.

Πού διάολο τη θυμήθηκε έτσι ξαφνικά; Είχε να τη δει χρόνια! Και το κυριότερο: δε θυμόταν αν την είχε γαμήσει.

Έβαλε μπροστά τον έκτακτο αλγόριθμο ανάκλησης αναμνήσεων: στηριζόταν με το ένα χέρι στο κούφωμα της πόρτας και πίεζε το κούτελο με το άλλο. Κάτι τέτοιο. Το βασικό ήταν να φαίνεται αρκετά γελοίος. Έτσι είχε θυμηθεί κάποτε τι είχε φάει χθες. Αλλά τώρα τίποτα.

Δε χωρούσε αμφιβολία ότι την ονειρεύτηκε τη νύχτα. Ο εγκέφαλος συνηθίζει να μάς παίζει παιχνίδια και τα όνειρα είναι από τα πιο αδυσώπητα. Όπως τότε που δεν είχε καμιά διάθεση να ερωτευθεί την Ε., αλλά αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με το πεπρωμένο όταν άρχισαν τα όνειρα. Άντε τώρα να έβγαζε τη Φοξ από το μυαλό του.

Είχε ακόμη το νούμερό της στο κινητό. Πάτησε Κλήση.

Τρέξιμο ΙΙ

Γυρίζοντας από το τρέξιμο, έπιασα στο χέρι μου το χαρτάκι που σημείωνα πότε έβλεπα την κατσαρίδα. Σε καταστάσεις κρίσης, είναι σημαντικό να ακολουθούμε τη σωστή σειρά των πραγμάτων. Πώς να το πω, να χρησιμοποιούμε το χωρόχρονο υπέρ μας. Πρώτα, σημείωσα την τρέχουσα ημερομηνία στο κάτω μέρος τού χαρτιού. Στη συνέχεια, έλεγξα την προηγούμενη ημερομηνία στο πάνω μέρος τού χαρτιού.

Ξανακοίταξα τις δυο ημερομηνίες. Η πάνω ήταν μεταγενέστερη.

Guy Fawkes II

Η Φοξ κοιτούσε πάνω από την μπριζόλα της διερευνητικά. Ο Γκάι ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του και δεν έτρωγε. Ας μην παρεξηγήσουμε, η Φοξ ήταν υπέροχη. Με τα υπό εξαφάνιση ρουχαλάκια της, με τα έτσι της, με τα αλλιώς της. Οι άνδρες καταλαβαίνετε.

Προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στα θέλγητρα του κορμιού της μπας και θυμηθεί κανά ένδοξο παρελθόν. Αλλά τού κάκου: δεν ξεκαθάριζε αν το πορνό στο μυαλό του είχε πράγματι συμβεί. Ή αν ήταν απομεινάρι φαντασιώσεων μιας υγιούς νεότητας.

Τον ρώτησε: «Τι σκέφτεσαι;»
Καμιά φορά, και τα όμορφα κορίτσια γίνονται ανυπόφορα. Τι να τής έλεγε! Ε, να, προσπαθώ να θυμηθώ αν σε έχω γαμήσει.

Αλλά δεν είπε αυτό. Γύρισε προς το μέρος της και τής ψιθύρισε στ’ αφτί: «Πάμε σπίτι σου.»

Τρέξιμο III

Καθόμουν στον καναπέ και περίμενα να βγει από το μπάνιο. Στο μπαρ τής κουζίνας, στέκονταν μια σειρά από τεράστια μαχαίρια. Το ένα πλάι στο άλλο, με τη λαβή προς τα πάνω, σχημάτιζαν κάτι σαν φράχτη.

Κοιτούσα τα παιχνίδια τού τεχνητού φωτός πάνω στις λάμες. Με μάγευαν. Μια μεγάλη, μαύρη κατσαρίδα ξεπρόβαλε πάνω τους.

Guy Fawkes IΙΙ

Ο Γκάι σκεφτόταν: αν τη γαμούσε τώρα, τα προβλήματά του τελείωναν: το μυστήριο θα έχανε το θέμα του: θα την είχε γαμημένη. Πρώτη φορά; δέκατη; δεν ήταν τόσο σημαντικό. Αλλιώς, το ερώτημα θα έμενε αναπάντητο.

Έκλεισε το ντους και βγήκε από το μπάνιο με νερά να τρέχουν ακόμη πάνω του. Πρώτα, είδε ένα χαρτάκι στο αριστερό χέρι τής Φοξ. Στη συνέχεια, είδε ένα κουζινομάχαιρο να έρχεται κατά πάνω του.

Τρέξιμο ΙV

Όποτε πάω για τρέξιμο, περνώ από έναν παλιό, ετοιμόρροπο φράχτη.

Εκείνο το μέρος με τρομάζει. Λένε περίεργες ιστορίες. Για μια γυναίκα που σκότωνε όποιον την απέρριπτε, τον έτρωγε και έθαβε τα κόκαλά του εκεί.

Το μυαλό είναι περίεργη κατασκευή. Ξέρετε τι μ’ αρέσει να λέω; Όταν το μυαλό αδυνατεί, επιστρέφουμε. Στα ένστικτά μας, στις εδραιωμένες αναμνήσεις μας. Στις αταξίες που κάναμε, παιδιά. Στον κανίβαλο εαυτό μας.

Σήμερα πήρε πάλι ο Γκάι τηλέφωνο. Επιμένει να βρεθούμε. Αυτή τη φορά δέχτηκα, παρόλο που τού κρατάω μούτρα. Άλλωστε ο Γκάι ήταν πάντα πολύ τού γούστου μου. Θα πάω όμως ένα τρεξιματάκι πρώτα. Να με δει φρέσκια και ανανεωμένη.



---------
YΓ. Η φωτογραφία είναι από την ταινία Night of the hunter.
ΥΓ2. Υπό τούς ήχους τού Tom Violence των Sonic Youth. Ένα πραγματικά τρομακτικό κομμάτι, από το 1986 και το αγαπημένο μου άλμπουμ EVOL.

Πυρωμένα σίδερα

(Αυτή είναι μια απλή ιστορία για μια γυναίκα που φλερτάραμε και δε γίναμε εραστές.)

Είχα εντυπωσιαστεί από τις ομοιότητες που είχαμε. Από πολύ νωρίς, την είδα σαν πιθανή αδερφή ψυχή, μια φυσική συνοδοιπόρο που θα ήθελα να μείνει στη ζωή μου σαν άνθρωπος, ανεξάρτητα από άλλες εξελίξεις.

Έκανα έτσι κάτι που δεν κάνω παρά σπάνια: παρόλο που μού άρεσε ιδιαίτερα σαν γυναίκα, απευθύνθηκα πρωταρχικά στον άνθρωπο μέσα της. Στόχος μου ήταν να αποκτήσουμε ένα είδος σπάνιας επικοινωνίας μεταξύ μας, και για τα υπόλοιπα βλέπαμε (αν και, για να είμαι ειλικρινής, το να καταλήξουμε εραστές ήταν το μόνο λογικό σενάριο που έβλεπα μακροπρόθεσμα). Παρόλο που τις ομοιότητές μας τις εντόπισε κι εκείνη, περιέργως με αντιμετώπισε σαν άλλον έναν γκόμενο.

Δεν κράτησα πόζα απέναντί της, εκείνη δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δική της. Γνωρίζω βέβαια πια στην ηλικία μου ότι οι γυναίκες γοητεύονται από το μυστήριο στον άνδρα και το παιχνιδιάρικο φλερτ. Επέλεξα να ξεχάσω τη γνώση μου αυτή στη συγκεκριμένη περίπτωση, να κάνω σαν να λέμε μια εξαίρεση, το αποτέλεσμα όμως δε με δικαίωσε. Γρήγορα αδιαφόρησε.

Σκέφτηκα ότι ίσως δεν ήταν αρκετά ώριμη. Ή, για να το θέσω λιγότερο επικριτικά, ότι ήταν σε τελείως διαφορετική φάση. Δε θα μάθω.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που εγκατέλειπα την πόζα μου απέναντι σε μια γυναίκα. Το έχω επιχειρήσει άλλες δυο φορές και τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια. Κάθε φορά λέω ότι δε θα το ξανακάνω, γιατί χάνω και τα σίγουρα. Αλλά μετά ξαναγνωρίζω γυναίκες που με εμπνέουν να κάνω ακριβώς αυτό.

Όχι πολύ συχνά. Eυτυχώς! Γιατί, όπως είναι φυσικό, η πόζα που κρατώ είναι σημαντικά πιο ελκυστική από το είναι μου. Ποιός είναι ο ανώριμος τώρα;

Ίσως την επόμενη φορά.


-------------
ΥΓ. Αυτόν τον καιρό έχω κολλήσει πολύ άσχημα με το Cowgirl in the sand των Neil Young with Crazy Horse, από τα 1969. Ένα κομμάτι που μού αρέσει να ερμηνεύω σαν "γυναίκα στο χρόνο". Ο Flea το αντέγραψε ξεδιάντροπα στο Californication των RHCP, ο Μάλαμας το αγάπησε στο Τίποτα Δε Χάθηκε.

ΥΓ2. Photo by George Swain.